در مکتب علامه منصور هاشمی خراسانی، صفات ذاتی خداوند، عین ذات او هستند؛ چراکه ذات او مرکّب و قابل تجزیه نیست تا جزئی از آن عالم و جزئی دیگر قادر باشد و زیادت و نقصان بپذیرد؛ بلکه او در عین عالم بودن، قادر و در عین قادر بودن عالم است و حیات او چیزی جز علم و قدرت او نیست. ذات او نقصانی ندارد تا به صفاتی برای آن نیازمند باشد و میان صفات او مغایرتی نیست؛ بلکه ذات او چون با نظر به معلومات لحاظ می‌شود، عالم و چون با نظر به مقدورات لحاظ می‌شود، قادر نامیده می‌شود و با این وصف، تعدّد اسماء او به معنای تعدّد مسمّی در او نیست. به عبارت دیگر، علم او همان قدرت اوست که به دانستنی‌ها تعلّق گرفته و قدرت او همان علم اوست که به انجام‌دادنی‌ها و با این وصف، مغایرت در متعلّق آن دو و نه در خود آن دو است؛ زیرا مغایرت چیزها، از جهت ماهیّات آن‌هاست که محدوده‌ی وجود آن‌ها شمرده می‌شود و برای علم و قدرت خداوند ماهیّتی نیست و با این وصف، مغایرتی نیز میان آن دو وجود ندارد.