حدیث «الْإِيمَانُ نِصْفَانِ: نِصْفٌ فِي الصَّبْرِ وَنِصْفٌ فِي الشُّكْرِ»[۱]؛ «ایمان دو نیمه دارد: نیمه‌ای در صبر است و نیمه‌ای در شکر»، توسّط یزید بن أبان رقاشی (د.۱۱۹ق) روایت شده که متّهم به ضعف و تسامح در حدیث است و از این رو، البانی سند آن را «بسیار ضعیف» دانسته است[۲]. برخی نیز آن را حدیث ندانسته‌اند، بلکه به «برخی از سلف» نسبت داده‌اند[۳]. با این حال، معنای آن می‌تواند صحیح باشد؛ چراکه ایمان به دو بخش تقسیم می‌شود: یکی انجام کارهایی که خداوند می‌پسندد و آن حقیقت شکر است و دیگری ترک کارهایی که خداوند نمی‌پسندد و آن حقیقت صبر است؛ چنانکه خداوند در آیاتی از کتاب خود فرموده است: ﴿إِنَّ فِي ذَلِكَ لَـآيَاتٍ لِكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ﴾[۴]؛ «هرآینه در آن آیاتی برای هر بسیار صبرکننده‌ی شکرگزار است» و در آیاتی دیگر از کتاب خود فرموده است: ﴿إِنَّ فِي ذَلِكَ لَـآيَاتٍ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ﴾[۵]؛ «هرآینه در آن آیاتی برای گروهی است که ایمان دارند» و این می‌تواند به معنای آن باشد که ایمان، معادل صبر و شکر است[۶].