«دحو الأرض» بنا بر قول مشهور، به معنای گسترانیدن زمین است که خداوند در کتاب خود به آن اشاره کرده و فرموده است: ﴿وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَلِكَ دَحَاهَا﴾[۱]؛ «و زمین را پس از آن گسترانید» و مراد از آن گسترانیدن خشکی‌ها بر روی آب‌ها است که سطح زمین را پوشانیده بودند؛ چراکه زمین در ادوار آغازین خود، پوشیده از آب بود؛ چنانکه خداوند فرموده است: ﴿وَكَانَ عَرْشُهُ عَلَى الْمَاءِ﴾[۲]؛ «و عرش او بر روی آب بود» و سپس خداوند خشکی را در آن پدیدار ساخت و گسترش داد و این بنا بر برخی روایات اهل بیت، در روز بیست و پنجم ذی القعده و از مکان کنونی کعبه آغاز شد. از این رو، روزه گرفتن در این روز به شکرانه‌ی این نعمت، مستحب و معادل روزه‌ی شصت ماه دانسته شده است[۳].