بهترین مراقبه، ذکر خداوند است و کسی که با ذکر خداوند به آرامش نمی‌رسد، با هیچ چیز دیگری به آرامش نخواهد رسید؛ چنانکه خداوند فرموده است: ﴿الَّذِينَ آمَنُوا وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِكْرِ اللَّهِ ۗ أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ﴾[۱]؛ «کسانی که ایمان دارند و دل‌هاشان با ذکر خداوند آرامش می‌یابد؛ بدانید که دل‌ها با ذکر خداوند آرامش می‌یابد» و مراد از ذکر خداوند، توجّه داشتن به او و سخن گفتن با او به منزله‌ی کسی است که حضور دارد و می‌بیند و می‌شنود، در حالی که می‌تواند هر مشکلی را حل کند و هر عملی را جزا دهد. بنابراین، آرامش را در ذکر خداوند بجویید، نه در حرکات و سکنات لَغوی که کافران و فاسقان تعلیم می‌دهند و نه در کارهای حرام.

برای آگاهی از اسباب حضور قلب در نماز، به پرسش و پاسخ ۲۷۷ مراجعه کنید.