Китоби арзишманди <<Бозгашт ба Ислом>> навиштаи андешманди фарзона Мансури Ҳошимии Хуросонӣ дар шароите мунташир шудааст ки ҷаҳони Ислом дар ғафлатӣ амиқ нисбат ба мавъуди охируззамон ҳазрати Маҳдӣ алайҳи салом ба сар мебарад ва мутлақан барои зуҳури он бузургвор дар маъодилоти сиёсӣ ва фарҳангии худ нақше қоъил нест ва ё агар ҳам қоъил аст, нақши он ҳазратро ба фаромӯшӣ супоридааст. Тардиде нест ки эътиқод ба он ҳазрат аз бузургтарин нуқоти иштирок миёни мусалмонони ҷаҳон ва нуқтаи атфе дар муносибати миёни онон аст; Аз ҳамин рӯ бар он шудам то бо илҳом аз мабонии муттақин ва рӯшангари ин китоб пиромуни нақши бебадили ҳазрати Маҳдӣ алайҳи салом дар масъалаи ваҳдати мусалмонони ҷаҳон ба унвони тариқе барои зуҳури имом Маҳдӣ алайҳи салом мақолаи кӯтоҳеро бинависам.

Дар шароити феълии ҷаҳони Ислом, ба назар мерасад ки мусалмонони ҷаҳон беш аз ҳар чиз дар қадами нахустин ниёзманди канор гузоштани ихтилофоти қадимӣ ва ба фаромӯшӣ супурдани низоъҳои кӯҳна ва зери хок шуда дар аъамоқи қурун ва осори пешин ҳастанд; Чароки аз як сӯ тоза намудани ихтилофоти кӯҳна ва тарҳи дубораи он ҳеҷ дарде аз мусалмонон даво намекунад ва дуруст монанди намак пошидан бар рӯи захмӣ кушода ва чиркин аст ва аз сӯи дигар ба ҳукми каломи сариҳи Худованд дар Қуръони Карим, низоъ ва ихтилоф миёни эшон ба заъф ва сустӣ ва нобудии қудраташон меанҷомад ва душманро бар эшон мусаллат месозад. Аммо аз тарафи дигар Худованд акидан ҳамаи мусалмононро ба эътисом ва тамассук ба ресмонаш амр фармуда ва онро мояи иттиҳоди эшон дониста ва мефармояд: «وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا». Лизо дар шароити ҳассосе ки мусалмонон дар он қарор доранд, танҳо рӯйкарди саҳиҳ ва ҳакимонаи онон, хайрхоҳона ва холисона барои ёфтани беҳтарин роҳи ҳал ва тарҳи мабнои воҳид ва меҳвари иштироки ҳақиқӣ барои хотимаи вогароӣ ва ҷабҳагириҳои хасмона миёни мусалмонон ва оғози раванди ҳамагароӣ ва иттиҳодӣ устувор ва поядор аст. Аммо бояд ба хотир дошт ки дар сурати вуҷуди ҳусни ният ва ҷиддияти мусалмонон дар иттихози чунин рӯйкарде, ҷустуҷуӣ мазкур чандон душвор ва бенатиҷа нахоҳад буд; Чароки аз як ҷиҳат ҳидоят аз сӯи Худованд аст ва Ӯ бандагони мухлис ва муттақии хешро дар гумроҳӣ раҳо намекунад ва аз ҷиҳати дигар дар сурате ки таъаммуд ва ё тағофуле аз сӯи худи мусалмонон даркор набошад, ғафлати умумии эшон ки ба сон пардае бар рӯӣ чашми басираташон кашида шуда бо иттихози чунин рӯйкарди мубораке бартараф мешавад ва он гоҳ ба хубӣ хоҳанд дид ки ҳамагӣ онҳо дарки муштараке аз ҳастаҳои номатлуб ва боядҳои матлуб дар фитрати ҳақиқатҷӯӣ хеш эҳсос мекунанд. Дар он ҳангом аст ки ҳамаи хостаҳо ва ормонҳои муштараки фитрӣ ва Исломии хешро ба ёд меоваранд ва бо ҳидояти Худованд борӣ дигар ба якдигар наздик мешаванд ва ба ҳам пайванд мехуранд ва бо ташкили суфуфи воҳид, ҷабҳаи ҳақро сомон медиҳанд...