بسم الله الرّحمن الرّحیم

Сипос мигузорам Парвардигореро ки ҷуз Ӯ Парвардигоре нест; Додгаре ки ситам намекунад ва тавоное ки нотавон намегардад ва доное ки бехабар намемонад ва бедоре ки ба хоб намеравад ва зиндае ки намемирад; Худойе ки ба зоти худ сутуда аст ва аз ҳар костӣ ва кажӣ пироста; Худойе ки ба зоти худ қоъим аст ва дар қавоми худ доъим; Худойе ки дар авҷи зуҳур пинҳон аст ва дар пушти ҳазор парда намоён; Худойе ки замину осмон ва ҳар чи миёни он ду астро дар шаш рӯз биёфарид то далиле бошад бар рубубияти Ӯ; Худойе ки фариштагонро бо раҳмат ва қудрати хеш биёфарид ва дар ситорагон ва сайёрот ҷой дод то Ӯро биситоянд ва хидмат кунанд; Худойе ки инсонро бо ҳикмат ва қудрати хеш биёфарид ва ӯро бар бисёрӣ аз офаридагони хеш бартарӣ дод то Ӯро бишносад ва парастиш кунад. Пас ӯро дар биҳишти хеш маскан дод ва аз ҳар неъмате бархурдор намуд, то он гоҳ ки ӯ бартарӣ ҷуст ва нофармон гардид, пас ӯро ба заминӣ ноҳамвор табъид кард то қадри биҳишро бидонад ва фармонбардориро биёмӯзад ва аз ӯ аҳд гирифт ки ҳаргоҳ ҳидояте аз ҷониби Вай барои ӯ омад, аз он пайравӣ кунад то андӯҳ ва ҳаросе барои ӯ набошад ва гумроҳу бадбахт нашавад; Чунонки фармудааст: «قُلْنَا اهْبِطُوا مِنْهَا جَمِيعًا ۖ فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدًى فَمَنْ تَبِعَ هُدَايَ فَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ» [Бақара/ 38]; <<Гуфтем ҳамагӣ аз он (биҳишт) фуруд ойед, пас ҳаргоҳ аз ҷониби Ман барои шумо ҳидояте омад, пас ҳар кас аз ҳидояти Ман пайравӣ кунад на тарсе бар ӯ хоҳад буд ва на андӯҳе>> Ва фармуд: «فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدًى فَمَنِ اتَّبَعَ هُدَايَ فَلَا يَضِلُّ وَلَا يَشْقَىٰ» [Тоҳо/ 123]; <<Пас ҳаргоҳ аз ҷониби Ман барои шумо ҳидояте омад, пас ҳар кас ҳидояти Маро пайравӣ кунад на гумроҳ мешавад ва на бадбахт>> Ва ин аҳд, калиде буд ки Худованд ба инсон бахшид то ба василаи он дарҳои бастаи растгориро бигушояд ва ба сӯӣ ҷойгоҳи нахустини хеш боз ояд. Сипас дар ин замини ноҳамвор, модарон зойиданд ва фарзандон болиданд ва наслҳо аз пайи наслҳо харомиданд ва мардумон фузунӣ ёфтанд ва дар кӯҳҳо ва биёбонҳо ва ҷангалҳо ва дарёҳо пароканда гардиданд ва ба тадриҷ дар гузори замин, пешинаи хешро аз ёд бурданд ва офаридагори хешро гум карданд ва пайванди хешро нодида гирифтанд ва бархӣ душманони бархӣ дигар шуданд; Чунонки Худованд аз пеш хабар дода ва фармуда буд: «قَالَ اهْبِطُوا بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ ۖ وَلَكُمْ فِي الْأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَمَتَاعٌ إِلَىٰ حِينٍ» [Аъроф/ 24]; <<Гуфт (аз биҳишт) фуруд ойед! Бархӣ аз шумо барои бархӣ дигар душман хоҳед буд ва барои шумо дар замин қарогоҳе ва баҳрае муваққат аст>>, вале онон баҳраи хеш дар заминро ҷовидон пиндоштанд ва гумон бурданд ки ба сӯӣ Парвардигорашон боз намегарданд. Пас бархӣ бар бархӣ дигар бартарӣ ҷустанд ва бархӣ бар бархӣ дигар ситам карданд, то он гоҳ ки дарё ва хушкӣ аз табоҳии онон оканда шуд; Чунонки Худованд фармудааст: «ظَهَرَ الْفَسَادُ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ بِمَا كَسَبَتْ أَيْدِي النَّاسِ» [Рум/ 41]; <<Табоҳӣ дар хушкӣ ва дарё падид омад ба сабаби чизе ки дастҳои мардум фаро овард>>;...