Шаби торике буд. Бисёр торик ва тарснок. Марди ҷавон, худро ба таҷриба ва дониши ҷангии Муҳаммад Маҳдӣ супурда буд. Муҳаммад Маҳдӣ дигар аз марзи панҷоҳ солагӣ ҳам гузашта буд, аммо ҳамчунон қиброқ ва неруманд буд. Барои Миқдод ки тоза аз давраи омӯзиши низомии фишурда ба майдони ҷанг меомад, хаймаи шабонагоҳони тира, ваҳшатангез буд. Дар худ фурӯ рафта буд ва тарсу ларзи худро пинҳон намекард. Тарс аз ҷанг ва ларза аз сармои саҳро. Сангарӣ муваққатӣ ва намур буд. Медонист ки Муҳаммад Маҳдӣ мардӣ ҷанговар ва дунё дида аст ва то бо ӯ ҳаст, такягоҳӣ муҳкам дорад, аммо дар тамоми лаҳазот ки наметавонист бо ӯ бошад. Шояд коре пеш меомад ё ҳодисае; Ё ҳатто дастуре содир мешавад ва Миқдод маҷбур мешуд то аз ёвар ва фармондеҳ ва беҳтарин муррабии худ фосила бигирад. Ин низ барои ӯ изтиробӣ хуранда буд ки аъзояшро бар ҳам мерехт.

Онон бояд ба зудӣ онҷоро тарк мекарданд, аммо пас аз анҷоми амри бисёр муҳимме ки бар дӯши фармондеҳ буд ва албатта Миқдод; Амре ки Миқдод бо иштибоҳе ки дар субҳ аз ӯ сар зад, онро ба ақаб андохт...

Ҳечгоҳ касоне барои анҷоми маъмурияте ба ҷойе фиристода намешуданд, магар онки як фарди ботаҷрибатар ҳамроҳи онон ва масъул ва фармондеҳашон бошад. Тимҳо ва гурӯҳҳои эъзомӣ, маъмулан ду нафара, се нафара ё чаҳор нафара буданд ва гоҳе ҳам бештар. Аммо аз дувоздаҳ нафара таҷовуз намекунад. Чаро ки афроди муҷараб ва мавриди итминон ва тарбиятёфта ки имкони эъзоми онҳо буд, маҳдуд буданд. Теъдоди ёрон дар ҳоли афзойиш буд, аммо корҳо ҳам бисёр зиёд ва анбуҳ. Ин камии афрод ва фаровонии корҳо танҳо бо як ҳидоят ва фармондеҳӣ қудратманд ва Илоҳӣ метавонист роҳи худро барои фатҳи ҷаҳон боз кунад ва низ як чизи дигар: Ихлоси афроди пухта ва тарбият ёфта ки дар тӯли солҳо, барои ин рӯзҳо омода шуда буданд; Афроде ки аз сар то сари ҷаҳони Ислом фарохонда шуда буданд...

Фурсате даст дода буд ва оромишӣ нисбӣ бар сангар ҳоким буд. Муҳаммад Маҳдӣ баланд шуд ва силоҳашро ҳамойил кард ва ба намози шаб истод. Маъмулан вузу дошт. Ҳар куҷо ба обу ободӣ ва ҷӯйборе мерасидем, ӯ вузуӣ тоза мегирад. Ду ракаът аз намози шабро хонд ва сипас гуфт: “Агар ту ҳам мехонӣ бихон, аммо бояд ба навбат бихонем”. Миқдод вузу надошт ва ҳаво ҳам сард буд. Гуфт: “Вузу надорам. Шумо бихонед”. Муҳаммад Маҳдӣ таҳаҷҷудашро мухтасар кард ва ҳангоме ки аз он фориғ шуд, рӯ ба Миқдод гуфт: “Имрӯз иштибоҳи бузурге муртакиб шудӣ. Ман ба ту гуфтам махфиёна ба суроғи Муҳаммад Иброҳим дар Ноъур[1] бирав ва то ӯро наёфтӣ, бо аҳаде дар бораи маъмуриятамон сухан нагӯ, ҳатто агар маҷбур шудӣ; Чаро ки таҳаммули он ҷабр ва фирори аз он, осонтар аз кушта шудан аст! Ва ту дақиқан худатро табло кардӣ ва моро ба хатар андохтӣ ва корамонро ба таъхир кашидӣ! Магар ту намефаҳмӣ ки дар чи шароите ҳастем?! Корҳо ҳассос аст...