«Ҳон эй мардум! Аз ман бишнавед, агар гӯши шунаво доред; Чароки барои шумо масале мезанам: Ҳароина масали шумо дар зиндагии дунё масали кӯдаке будааст ки модари хешро дар анбӯҳи ҷамъият гум карда бошад, пас ба умеди даст ёфтан бар ӯ ба домони ҳар зане чанг мезанад ва муддате дар пайи ӯ равон мегардад, то он гоҳ ки аз ӯ бемеҳрӣ мебинад ва дар меёбар ки ӯ модар нест, пас шевонкунон ӯро во мегузорад ва ба домони дигарӣ меовезад, то он гоҳ ки торикии шаб ӯро фаро мегирад ва сармои он ӯро талаф мекунад, дар ҳоле ки ёрӣ кунандае барои ӯ нест! Ин будааст масали шумо дар зиндагии дунё ки ба умиди даст ёфтан бар адолат, ба ҳар ҳукумате дил бастаед ва муддате аз он пайравӣ кардаед, то он гоҳ ки аз он зулм дидаед ва дарёфтаед ки дар он адолат нест, пас фарёдкунон онро бар андохтаед ва ба ҳукумати дигарӣ рӯй овардаед! Пас ин гуна, дар ҷустуҷӯӣ адолат, гоҳе ба шарқ майл кардаед ва гоҳе ба ғарб; Гоҳе ба чап давидаед ва гоҳе ба рост;...
Яке аз ёронамон моро хабар дод, гуфт: Шабе ба хидмати ҳазрати Мансури Ҳошимии Хуросонӣ расидам, дар ҳоле ки танҳо буд ва аз паси панҷара ба ситорагони осмон менигарист. Арз кардам: «Фидоят шавам, ба чи меандешӣ?» бе онки нигоҳи худро аз ситорагони осмон бардорад, фармуд:
«Фалонӣ! Худованд дар гиру дори ин даврон, дар ин рӯзгоре ки офтоби дин дар паси аброҳои тира пинҳон аст, бандагоне дорад ки ҳамвора дар дилҳои онон аст. Онҳо дар дидаҳо аз нури бедорӣ чароғӣ меафрӯзанд ва мардумро ба ёди рӯзҳои Худо меандозанд ва фарҷоми ибратомези гузаштагонро хотирнишон месозанд. Онҳо ҳамчун роҳнамоёни биёбонҳои ҳувлнок ва бенишонаанд. Он ки ба ҳақ пайвастро башорат медиҳад ва он ки ба ботил гаройидро метарсонанд. Оре, барои Худованд дар гӯша ва канори ин замини паҳновар касоне ҳастанд ки аз дилбастагиҳои дунё зикри Ӯро баргузидаанд ва доду ситад, онҳоро аз намози аввали вақт боз намедорад...
Тарҷумаи дарс:
[Ҳадиси 1]
Аммо ҳадиси яккум чизе аст ки Алӣ ибни Бобувей дар китоби «Ал-Имома вал Табсира»[1], аз Саъд ибни Абдуллоҳ, аз Ҳаман ибни Мӯсо Ал-Хашшоб, аз Абдурраҳмон ибни Абӣ Наҷрон, аз Абдулкарим ва дигарон, аз Абу Абдуллоҳ -яъне Ҷаъфар ибни Муҳаммад Содиқ- алайҳи салом ривоят кардааст ки фармуд:
Ҷабраъил алайҳи салом бар Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам нозил шуд ва барои ӯ аз Парвардигораш хабар овард ки эй Муҳаммад! Ҳароина Ман заминро во намегузорам магар инки дар он олиме бошад ки итоъат ва ҳидояти Манро бишносанд ва аз вақти даргузашти Паёмбар то хуруҷи Паёмбари дигар, мояи наҷот бошад ва ҳаргиз иблисро во намегузорам ки марумро гумроҳ кунад, бидуни инки дар замин ҳуҷҷате барои Ман ва даъват кунандае ба сӯӣ Ман ва ҳидоятгаре ба роҳи Ман ва ошнойи бо амри Ман вуҷуд дошта бошад ва Ман барои ҳар қавме ҳидоятгареро муқаддар Кардаам то...
Пурсиш:
Оё фурӯ бурдани тамоми сар дар об рӯзаро ботил мекунад?
Оё задани сируми (капелницаи) қандӣ ё намакӣ ва ё омпули (уколи) витомин бидуни дастури пизишк рӯзаро ботил мекунад?
Посух:
Се чиз аст ки рӯзаро ботил мекунад: Наздикӣ кардан, хӯрдан ва ошомидан; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿فَالْآنَ بَاشِرُوهُنَّ وَابْتَغُوا مَا كَتَبَ اللَّهُ لَكُمْ ۚ وَكُلُوا وَاشْرَبُوا حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَكُمُ الْخَيْطُ الْأَبْيَضُ مِنَ الْخَيْطِ الْأَسْوَدِ مِنَ الْفَجْرِ ۖ ثُمَّ أَتِمُّوا الصِّيَامَ إِلَى اللَّيْلِ ۚ﴾[1]; «Акнун бо онон наздикӣ накунед ва чизе ки Худованд бароятон муқаррар доштаастро биҷӯйед ва биёшомед то он гоҳ ки хатти сапедаи фаҷр бароятон аз хатти сиёҳ мутамойиз шавад, он гоҳ рӯзаро то шаб идома диҳед». Бо ин васф, фуру бурдани сар дар об дар сурате ботил кунандаи рӯза аст ки мисдоқи ошомидани об бошад; Ба ин тартиб ки аввалан аз рӯӣ амд бошад,...
Нақд:
Яке аз шубаҳоте ки душманон ба манзури тахриби Ислом ворид мекунанд дар мавриди издивоҷҳои мутаъаддиди ҳазарти Расули Акрам саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам аст. Назари алломаи Хуросонӣ дар мавриди далил ва ҳикмати ин издивоҷҳо чист? Чаро мӯъминон ҳамзамон метавонанд ҳаддиаксар чаҳор ҳамсари дойимӣ дошта бошанд, вале Расули Худо саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи бештар аз чаҳор ҳамсари доим доштанд?
Барраси:
Душманони Ислом ҳамеша баҳонае барои таблиғ бар зидди Ислом меёбанд, вале ҳаргиз наметавонанд айбӣ воқеъӣ дар он биёбанд ва айби воқеъӣ ақида ё амале аст ки бо ақли салим мунофот дорад, на ақида ё амале ки бо урф ё салиқаи кунунии душманони Ислом мунофот дорад; Зкро бадеҳи аст ки урф ё салиқаи кунунии душманони Ислом, меъёри шинохт нест, бал ақли салим аст ки меъёри шинохт аст...
(Анбиёъ/ 105) ﴿وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ﴾
«Ва дар Забур пас аз Таврот навиштем ки заминро бандагони шойисаи Мо ба ирс хоҳанд бурд.»
Вожаи ҷаҳонӣ (Global) аз чаҳорсад соли пеш ва истилоҳоте ҳамчун ҷаҳонӣ шудан (Globalization), ҷаҳонисози (Globalizing) ва ҷаҳонигаройи (Globalism) аз даҳаи 1960 дар мутуни илмӣ ва адабӣ ба кор гирифта шуданд. Дар забони Арабӣ низ калимоти «العولمة» ва «الکوکبة» муъодили ҷаҳонӣ шудан ё ҷаҳонгаройи тарҷума шудаанд ки умдатан калимаи «العولمة» мавриди истифода қарор мегирад.
Шояд вожаҳойе ҳамчун ҷаҳонисозӣ ва ҷаҳони шуданро зиёд шунида бошем. Кишварҳо ва миллатҳо дар ҳоли ҷаҳонӣ шудан ҳастанд. Дар воқеъ кишварҳо ва миллатҳо дар ҳоли якӣ шудан ё ба истилоҳ вҳдат ҳастанд. Маҳв шудани марзҳои ҷудо кунандаи ҷаҳон ва...
