Нақд:

Бо салом хидмати асотиди мӯҳтарам; Шумо ки сохтаи зеҳни худро имоми худ намедонед ва аз яқин пайравӣ мекунед ва ба таколифи шаръӣ ва ақлии Ислом барои ҳокимияти охарин валийи амри муслимин талош мекунед.

Ва аммо баъд...

Яке аз дӯстон дар мавриди хумс таҳқиқоти фаровоне кардааст ва ба истилоҳ аз гуфтори уламо ва асноди эшон ба натиҷае расидааст ки гуфтори ҳазрати аллома дар таноқуз аст ва 2 суъол баён карданд ва хостанд бо санад ва мадрак баён кунед. Дар мавриди хумс дар саифаи 323 [китоби <<Бозгашт ба Ислом>>] марқум шудааст ки хумс аз замони ҳазрати Умар ба баъд ба аҳли байт пардохт нашудааст. Бо ин васф

1 . Тибқи суннати Паёмбар (с) хумс ба чи амволе таъаллуқ мегирифта ки Паёмбар хумси онро вусул мекардааст?

2 . Асноде ки нишон медиҳад Паёмбар хумсро мегирифтанд ва байни аҳли байти худаш тақсим мекарда [кадом] аст? Дар сурате ки мутуни Исломӣ машҳур аст ки Паёмбар ҳатто як бор чунин коре накардааст!

Бо ташаккур

Барраси:

Мо имрӯз дар миёни ҷавонон алоқаманд ба мабоҳиси эътиқодӣ ва фиқҳӣ, шоҳиди ду гуна инҳироф ҳастем: Яке <<Тақлид>> ба маънои пазируфтан ва такрори дидгоҳҳои мазоҳиб ва риҷоли қадим ва ҷадид бидуни мутолиъоти кофӣ ва таҳқиқоти саҳиҳ дар бораи онҳо ки инҳирофӣ хатарнок шумурда мешавад ва дигарӣ <<Фатвои бидуни илм>> ба маънои натиҷагирӣ ва иттихози мавозеъи мутафовит бидуни мутолиъоти кофӣ ва таҳқиқоти саҳиҳ ки ғолибан бо ангезаи худдорӣ аз тақлид анҷом мешавад, вале дар воқеъ аз тақлид хатарноктар аст.

Бо ин муқаддама, таваҷҷуҳи шуморо ба нукоти зер ҷалб мекунем:

1 . Хумс аз аҳкоми зарурии Ислом аст ки бо сароҳат дар китоби Худованд ташриъ шуда ва бо ин васф, тардиде нест ки Паёмбари Худованд ба он монанди сойири аҳкоми Ислом амал карда ва иддаъои инки ба он амал накарда, иддаъои бебунёд аст ки сӯъи занн ба он Ҳазрати ва муттаҳам карданаш ба тарки фаризаи Худованд шумурда мешавад.

2 . Хумс молиётӣ шаръӣ аст ки бинобар китоби Худованд, ба ҳар моли муғтанаме таъаллуқ мегирад; Чароки Худованд бо итлоқ ва умум фармудааст: «وَاعْلَمُوا أَنَّمَا غَنِمْتُمْ مِنْ شَيْءٍ فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُ وَلِلرَّسُولِ وَلِذِي الْقُرْبَىٰ وَالْيَتَامَىٰ وَالْمَسَاكِينِ وَابْنِ السَّبِيلِ» (Анфол/ 41); <<Бидонед ҳар чизе ки муғтанам ёбед, бегумон хумси он барои Худованд ва барои Паёмбар ва барои наздиконаш ва ятимон ва мискинон ва дар роҳ мондагон аст>> ва <<ҳар чизе ки муғтанам ёбед>> шомили ҳар фоидаи молии фавқулъода ва дур аз интизоре монанди ганҷ, маъдан ва ғанимати ҷангӣ мешавад, ҳар чанд дар замони Паёмбари Худованд мисдоқе ҷуз ғанимати ҷангӣ барои он вуҷуд надошт...