Яке аз ёронамон моро хабар дод, гуфт: Шабе ба хидмати ҳазрати Мансури Ҳошимии Хуросонӣ расидам, дар ҳоле ки танҳо буд ва аз паси панҷара ба ситорагони осмон менигарист. Арз кардам: <<Фидоят шавам, ба чи меандешӣ?>> бе онки нигоҳи худро аз ситорагони осмон бардорад, фармуд:

<<Фалонӣ! Худованд дар гиру дори ин даврон, дар ин рӯзгоре ки офтоби дин дар паси аброҳои тира пинҳон аст, бандагоне дорад ки ҳамвора дар дилҳои онон аст. Онҳо дар дидаҳо аз нури бедорӣ чароғӣ меафрӯзанд ва мардумро ба ёди рӯзҳои Худо меандозанд ва фарҷоми ибратомези гузаштагонро хотирнишон месозанд. Онҳо ҳамчун роҳнамоёни биёбонҳои ҳувлнок ва бенишонаанд. Он ки ба ҳақ пайвастро башорат медиҳад ва он ки ба ботил гаройидро метарсонанд. Оре, барои Худованд дар гӯша ва канори ин замини паҳновар касоне ҳастанд ки аз дилбастагиҳои дунё зикри Ӯро баргузидаанд ва доду ситад, онҳоро аз намози аввали вақт боз намедорад. Рӯз ва шабро бо бандагии Худованд мегузаронанд ва ҳушдорҳои Ӯро ба гӯши ғофилон мерасонанд. Дигаронро ба адолат бармеангезанд ва худ пеш аз онон ба он мепардозанд. Дил аз дунё кандаанд ва ба малакутиён пайвастаанд. Ту гӯйи ин ҷаҳонро пушти сар гузоштаанд ва ба охират кӯчидаанд. Ё ҳанӯз дар дунёянд ва ончи дар паси пардаастро дидаанд. Ту гӯйи ба аҳволи ниҳони барзахиён пай бурдаанд ва рӯзгореро дар он ба сар бурдаанд. Ту гӯйи қиёмат чеҳраи ҳувлноки хешро ба онҳо нишон дода, ё оташи сӯзони ҷаҳаннам онҳоро дар миён гирифтааст. Гӯйи розҳойеро мебинанд ки дигарон намебинанд ва чизҳоеро мешунаванд ки мардум намешунаванд>>.

Сипас ба сӯӣ ман нигоҳе афканд ва оҳе кашид ва дар ҳоле ки ашк аз дидагонаш сарозер буд, идома дод:

<<Фалонӣ! Агар онҳоро биёбӣ ва ҷойгоҳи баландашонро бибинӣ ки чигуна дафтари аъмоли хешро гушудаанд ва барои растгорӣ ба ҳисоби худ омодаанд; Меандешанд ки чи корҳои кӯчак ва бузурге ки маъмур ба анҷоми он будаанд ва бар он кӯтоҳӣ варзидаанд ва чи корҳои бисёре ки аз анҷоми он мамнуъ будаанд ва анҷом додаанд. Онҳо сангинии бори гуноҳони хешро эҳсос мекунанд ва аз кашидани он дармода шудаанд ва ба зону дар омадаанд ва ҳамчун дардмандон мегирянд ва ба худ мепечанд. Чи шабҳое ки хоб ба чашмашон намеояд ва дар гӯшаи торик ва хилват, зонуӣ тафаккур ба оғӯш мегиранд. Гоҳе ба намоз бармехезанд ва гоҳе ба саҷд мераванд. Гоҳе низ дидагони ашкбори худро ба осмони шаб медӯзанд, чунонки гӯйи дар миёни ситорагони он ба дунболи чизе мегарданд. Агар парда аз пеши чашмонат канор равад хоҳӣ дид ки фариштагон бар онҳо фуруд омадаанд ва гирди онҳоро фаро гирифтаанд ва дарҳои осмон ба рӯяшон гушуда шуда ва биҳиштҳои пурнеъмат бар эшон муҳаё гаштааст. Оҳ ки чи андоза муштоқи онҳоям!...