Нақд:

Мансури Ҳошимии Хуросонӣ дар китоби худ ҳеҷ гурӯҳ ва фирқа ва мазҳаб ва кишвареро аз интиқодоти худ бенасиб нагузошта ва ҳамаро аз як тараф задааст! На шиъа на суннӣ, на салафӣ на сӯфӣ, на аҳли ҳадис на файласуф, на шоъир на олим, на вилояти фақи на демокросӣ, на ғарб на доъиш, ҳеҷ як мавриди таъйиди эшон нест ва мутобиқ бо Исломи ба қавли эшон холис ва комил маҳсуб намешавад! Бо ин ҳисоб, эшон ҳеҷ касро барои худаш нигоҳ надошта ва ҳамаро аз худаш ранҷондааст! Маълум аст ки мусалмонони дунё ё он тарафӣ ҳастанд ва ё ин тарафӣ ва эшон ҳар дуро кӯбидааст! Бо ин ҳисоб, дигар касе боқӣ намондааст ки аз эшон ҳимоят кунад! Ҳама душманашон шудаанд! Эшон агар каме сиёсат медошт лоақал дар ибтидои ҳаракаташ як касеро барои худаш нигоҳ медошт ва ҳамаро аз худаш намеронд! Ба ҳар ҳол, акнун ҳеҷ кас эшонро дӯсти худ намедонад ва ҳама дар баробари эшон мавзеъ гирифтаанд ва аз Эрон то Арабистон ва аз Доъиш то Амрико ҳама дар як ҷабҳа қарор гирифтаанд ва эшон дар як ҷабҳа! Бо ин ҳисоб, маълум аст ки кори эшон ба натиҷа намерасад ва шикасташон ҳатмӣ аст! Эшон ба назари ман ҳеҷ сиёсат надоранд!

Барраси:

Бародари гиромӣ!

Чизе ки шумо онро сиёсат меномед ва мӯътақидед ки Мансури Ҳошимии Хуросонӣ фоқиди он аст, ҳамон дурӯғ ва фиреб ва дурӯӣ аст ки дар Ислом ҷойе надорад ва аз ин рӯ, дар сирати Мансури Ҳошимии Хуросонӣ низ дида намешавад; Ҳамчунонки бархӣ ҳамфикрони шумо дар замони амирул мӯъминин Алӣ ибни Абӣ Толиб, он ҳазратро низ бо ҳамин истедлоли шумо ба бесиёсатӣ муттаҳам мекарданд ва ба хотири созиш накардан бо золимон ва мунҳарифон, содалувҳ ва бетатбир мепиндоштанд, дар ҳоле ки он ҳазрат аз сиёсат ва татбири лозим бархурдор буд ва танҳо ба сабаби тақво аз дурӯғ ва фиреб ва дурӯӣ ва созиш бо золимон ва мунҳарифон, иҷтиноб мекард. Мансури Ҳошимии Хуросонӣ низ дар хатти Ислом ва дар хатти Алӣ ибни Абӣ Толиб аст ва аз хатти онҳо хориҷ намешавад; Ба ин маъно ки барои хушоянди касе ҳаққеро кетмон ва ботилеро изҳор намекунад ва барои ҷалби ҳимояти касе ба тамаллуқ ва чоплусӣ мутавассил намешавад, балки ҳақро ошкор месозад агар чи ҳамаи ҷаҳонро дар баробари эшон қарор диҳад ва ботилро мардуд мешуморад агарчи ҳамаи мардумро аз пиромуни эшон пароканда намояд; Чароки Худованд ва халифаи Ӯ дар замин барои ӯ кифоят мекунанд ва бо вуҷуди он ду аз душмании ҷаҳон ва аҳлаш намеҳаросад. Эшон дил аз дунёи беарзиши шумо гусастааст ва ба чизҳое ки барои шумо бисёр муҳим аст аҳммият намедиҳад; Чароки аз уфуқӣ бисёр болотар аз уфуқи диди шумо ба ҷаҳон менигарад ва аз муъодилотӣ бисёр волотар аз муъодилоти шумо пайравӣ мекунад. Эшон аз ҳеҷ гурӯҳ ва фирқа ва мазҳаб ва кишваре ба ноҳақ интиқод накарда, балки бар пояи китоби Худо ва суннати мутавотири Паёмбараш интиқод карда ва бо ин васф, эшон решаи ҳамаро назада, балки Худо решаи ҳамаро задааст!...