

بسم الله الرّحمن الرّحیم
Эй Худованди ман ва Худованди падарони ман ки дар гузаштаанд! Ва Худованди осмонҳои барафрошта бо сутунҳое ки дида намешаванд! Ва Худованди хуршеди фурузон ва моҳи тобон ва ситорагони фаровон! Ва Худованди заминҳои фарох ки бархӣ бар рӯӣ бархӣ дигар қарор гирифтаанд ва бо мехҳое ба ҳам пайвастаанд! Ва Худованди уқёнусҳои жарф ва густарда ва ончи бар онҳо ва дар онҳо шиновар аст! Ва Худованди дарёҳои бузург бо мавҷҳои хурӯшон ва ҷазоири зебо ва савоҳили мосаи ва рудҳое ки дар онҳо мерезанд! Ва Худованди кӯҳистонҳои баланд бо қаллаҳои барфгир ва доманаҳои пуршиб ва дарраҳои торик ва партгоҳои хатарнок ва сахраҳои ситургӣ ки бар каронаи онҳо овйхатаанд! Ва Худованди ҷангалҳои сарсабз бо дарахтони анбӯҳ ва аъмоқи торик ва ҳар ҷунбандае ки дар онҳо ҷунбон аст! Ва Худованди биёбонҳои паҳновар бо густараи хушк ва хокӣ фарсуда ва буттаҳоӣ бехта...

Яке аз ёронамон моро хабар дод, гуфт: Шабӣ пеш аз сафаре, барои видоъ бо ҳазрати Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ба назди ӯ рафтам ва арзи кардам: «Фидоят шавам, манро суфориш кун; Чароки озими сафре ҳастам ва шуморе аз ёрон ва пайравонатро хоҳам дид». Пас бо меҳрубонӣ дасти манро гирифт ва фармуд:
«Ту ва сойири ёрон ва пайравонамро ба тарс аз Худо дар пинҳон ва ошкор суфориш мекунам ва ҳамаи шумо ва ҳар кас ки баъдҳо ба шумо мулҳақ мешавадро ба маъруф амр мекунам ва аз мункар боз медорам. Ваҷиботи Худоро анҷом диҳед, муҳаррамоти Ӯро тарк кунед ва ҳудудашро нигоҳ доред. Бо якдигар меҳрубон бошед ва аз кина бипарҳезед. Тавозуъ ва адабро зинати худ қарор диҳед ки фарзанди Одам ба чизӣ зеборат аз он ду зинат наёфта ва аз сабру намоз неру бигиред ки бандаи Худо аз чизӣ бештар аз он ду неру нагирифтааст. Барои рӯзи мукофот –ки дер ё зуд хоҳад омад– тадбире бинамойед ва барои расвойии он чорае биандешед...

Тарҷумаи дарс:
[Муқаддама]
Ҷамоъате аз ёронамон моро хабар доданд, гуфтанд: Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло дар бархӣ маҷолиси худ, барои мо имло кард, пас фармуд:
Ба номи Худованди бахшояндаи меҳрубон
Ситойиш барои Худованд Парвардигори ҷаҳониён ва дуруд бар Муҳаммад ва хонадои покизааш ва аммо баъд, бидонед -эй бандагони Худованд- ки Худованд дорои ҳикмат ва лутф аст ва аз ҳикмати Ӯ ин буда ки заминро аз вақте ки банӣ Одам алайҳи саломро дар он сокин карда, бидуни олимӣ одил ки Ӯро имоме барои онон қарор дода бошад то ононро ба амри Ӯ ҳидоят кунад, во нагузоштааст ва аз чизҳойе ки бар ин далолат дорад, сухани Ӯст ки фармудааст: «Ҳароина дар замин халифаеро қарор диҳандаам»[1] Ва фармудааст: «Ҷуз ин нест ки ту бим диҳандаи ва барои ҳар қавме ҳидоятгаре вуҷуд дорад»[2] Ва фармудааст: «Рӯзе ки ҳар гурӯҳеро бо имомашон фаро Мехонем»[3]...

Пурсиш:
Оё ҳазрати Мансур мӯътақид аст ки Маҳдӣ дар ҳоли ҳозир вуҷуд дорад ва зинда аст?! Агар ин тавр аст далилашон барои ин эътиқод чист?!
Посух:
Ҳазрати Мансури Ҳошимии Хуросонӣ бидуни таваҷҷуҳ ба фирқаҳо ва мазоҳиби Исломӣ ва танҳо бо истинод ба манобеъи аслӣ ва яқинии Ислом мӯътақид аст ки замин дар ҳеҷ замоне аз «Халифаи Худованд» холӣ нест ва далилашон барои ин эътиқод аз як сӯ зарурати ақлӣ вуҷуди халифаи Худованд дар замин барои таълими кулли Ислом ва иқомаи он ба сурати холис ва комил аст бо таваҷҷуҳ ба инки чунин таълим ва иқомае зарурат дорад ва бидуни вуҷуди чунин халифае мумкин нест ва аз сӯи дигар сухани Худованд аст ки ба рӯшанӣ фармудааст: ﴿إِنِّي جَاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَلِيفَةً﴾[1]; «Бегумон ман дар замин халифаеро қарор диҳандаам» Ва ба масобаи ваъдаи Ӯст ки тахаллуф намепазирад; Чунонки фармудааст: ﴿لَا يُخْلِفُ اللَّهُ وَعْدَهُ﴾[2]; «Худованд аз ваъдаи худ тахаллуф намекунад»...

Нақд:
Аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ки тақлид аз олимонро кофӣ намедонад, чи нақша ё вазифае барои онон қоъил аст? Ё ба назари эшон уламои мусалмон ҳеҷ нақш ва вазифаи хоссе надоранд?!
Барраси:
Аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ, худ яке аз уламои мусалмон аст ва табъан ҳамон нақшаеро барои онон қоъил аст ки барои худ қоъил аст ва он заминасозӣ барои иқомаи Исломи холис ва комил дар ҷаҳон аз тариқи эҷод ва ҳифзи ҳокимияти Худованд дар замин ба тартибе аст ки дар китоби шарифи «Бозгашт ба Ислом» табйин фармудааст. Бинобарин, аз назари эшон уламои мусалмон мувазафанд ки ба ҷои даъват ба сӯӣ худ, ба сӯӣ халифаи Худованд дар замин даъват кунанд ва ба ҷои эҷод ва ҳифзи ҳокимияти худ, ба эҷод ва ҳифзи ҳокимияти ӯ бипардозанд; Чароки ин кор дар сурате ки муқаддамоти он тавассути мусалмонон таъмин шавад, мумкин аст ва муқаддамоти он камобеш монанди муқаддамоти эҷод ва ҳифзи соири ҳукуматҳост...

Чи бихоҳем ва чи нахоҳем имруз китоби «Бозгашт ба Ислом» асари аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ва мактаби бозгашт ба Исломи холис ва комил ба як воқеъияти илмӣ ва фарҳангӣ дар ҷаҳони Ислом табдил шудааст. Воқеъияте ки агарчи имрӯз танҳо тавассути иддае аз мусалмонон ҷиддӣ гирифта шуда ва пайгирӣ мешавад, аммо ба зудӣ ба як ҷунбиши азими Исломӣ табдил хоҳад шуд. Ҷунбише ки дар муқобили қарнҳо ҷаҳл ва таъассуб ба по хоҳад хост ва мавонеъи ҳокимияти Худованд бар рӯӣ заминро аз байн хоҳад бурд. Имрӯз рӯзҳои оғозини инқилоби ҷаҳонӣ аст; Чаро ки инқилоби бузурги Маҳдавӣ дар охируззамон бар пояи илм ва яқин ва зудудани занниёт ва бидъатҳо ва инҳирофот шакл хоҳад гирифт. Ҳамон таҳавуле ки аз шиддати бадеъи ва тоза буданаш онро динӣ ҷадид меноманд! Ва албатта сароғози он таҳавули азими имрӯза аст. Бояд Худовандро ба поси ин рӯзҳои бузург ситойиш кард ва бедории тамоми мусалмонони ҷаҳон ва бозгашти онон ба сӯӣ Исломи холис ва комилро аз Ӯ талаб намуд...