در کتاب خداوند از شهادتی یاد شده که از ذرّیّه‌ی بنی آدم گرفته شده مبنی بر اینکه خداوند پروردگار آن‌هاست تا در روز قیامت خود را بی‌خبر و دنباله‌رو پدرانشان نشمارند؛ چنانکه فرموده است: ﴿وَإِذْ أَخَذَ رَبُّكَ مِنْ بَنِي آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ وَأَشْهَدَهُمْ عَلَى أَنْفُسِهِمْ أَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ ۖ قَالُوا بَلَى ۛ شَهِدْنَا ۛ أَنْ تَقُولُوا يَوْمَ الْقِيَامَةِ إِنَّا كُنَّا عَنْ هَذَا غَافِلِينَ ۝ أَوْ تَقُولُوا إِنَّمَا أَشْرَكَ آبَاؤُنَا مِنْ قَبْلُ وَكُنَّا ذُرِّيَّةً مِنْ بَعْدِهِمْ ۖ أَفَتُهْلِكُنَا بِمَا فَعَلَ الْمُبْطِلُونَ﴾[۱]؛ «و چون پروردگارت از بنی آدم از پشت‌هاشان ذرّیّه‌ی‌شان را گرفت و آن‌ها را بر خودشان گواه ساخت که آیا من پروردگارتان نیستم؟ گفتند: چرا، گواهی دادیم، مبادا در روز قیامت بگویید که ما از این بی‌خبر بودیم؛ یا بگویید که پدرانمان از پیش مشرک شدند و ما ذرّیّه‌ای پس از آن‌ها بودیم، آیا پس ما را به خاطر کاری که اهل باطل کردند، هلاک می‌کنی؟!» برداشت مشهور از این آیه آن است که شهادت مذکور در عالمی پیش از این عالم روی داده؛ به این صورت که خداوند پیش از آفرینش بنی آدم، آن‌ها را در هیئت ذرّاتی آفریده و مخاطب ساخته و سپس از بین برده یا به جای خودشان باز گردانده است، ولی این برداشت نمی‌تواند درست باشد؛ زیرا خداوند فرموده که ذرّیّه‌ی بنی آدم را از پشت‌هاشان گرفته و این مستلزم وجود بنی آدم در زمان این کار است؛ چراکه پیش از وجود آن‌ها، گرفتن ذرّیّه‌ی‌شان از پشت‌هاشان ممکن نبوده است. ضمن اینکه گرفتن ذرّیّه‌ی آن‌ها از پشت‌هاشان، اشاره‌ی روشنی به ارتباط شهادت مذکور با «فطرت» آن‌ها و استمرار آن در قالب «وراثت» دارد. بنابراین، شهادت مذکور در عالمی پیش از این عالم روی نداده، بلکه در همین عالم روی داده و به معنای قرار دادن خداشناسی در ژن بنی آدم بوده است که از نسلی به نسل دیگر انتقال می‌یابد، تا هیچ گاه در گذر زمان و تحت تأثیر عوامل محیطی آن را فراموش نکنند و این نظر علامه منصور هاشمی خراسانی حفظه الله تعالی است؛ چنانکه یکی از یارانمان ما را خبر داد، گفت:

«سَأَلْتُ الْمَنْصُورَ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ تَعَالَى: ﴿وَإِذْ أَخَذَ رَبُّكَ مِنْ بَنِي آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ وَأَشْهَدَهُمْ عَلَى أَنْفُسِهِمْ أَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ ۖ قَالُوا بَلَى﴾[۲]، قَالَ: أَشْهَدَهُمْ عَلَى أَنْفُسِهِمْ وَهُمْ فِي ظُهُورِ آبَاءِهِمْ، قُلْتُ: كَيْفَ فَعَلَ ذَلِكَ؟ قَالَ: أَخَذَ جِينَاتِهِمْ، فَجَعَلَ فِيهَا مَعْرِفَتَهُ، وَذَلِكَ قَوْلُهُ تَعَالَى: ﴿فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْهَا ۚ لَا تَبْدِيلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ۚ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ﴾[۳]»[۴]؛ «از منصور درباره‌ی سخن خداوند بلندمرتبه پرسیدم که می‌فرماید: <و چون پروردگارت از بنی آدم از پشت‌هاشان ذرّیّه‌ی‌شان را گرفت و آن‌ها را بر خودشان گواه ساخت که آیا من پروردگارتان نیستم؟ گفتند: چرا>، فرمود: آن‌ها را بر خودشان گواه ساخت هنگامی که در پشت‌های پدرانشان بودند، گفتم: چگونه این کار را کرد؟ فرمود: ژن‌هاشان را گرفت، پس شناخت خود را در آن‌ها نهاد و این سخن اوست که می‌فرماید: <فطرت خداوند است که مردم را بر آن آفرید، برای آفرینش خداوند دگرگونی نیست، آن دین استوار است، ولی بیشتر مردم نمی‌دانند>».