لطفاً به نکات زیر توجّه فرمایید:

۱ . امامان اهل بیت به پیروی از جدّ بزرگوارشان رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم طلا و نقره‌ای در زندگی دنیا نیندوختند، مگر اینکه در راه خداوند انفاق کردند؛ زیرا بهتر از هر کسی می‌دانستند که خداوند در کتاب خود فرموده است: ﴿وَالَّذِينَ يَكْنِزُونَ الذَّهَبَ وَالْفِضَّةَ وَلَا يُنْفِقُونَهَا فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذَابٍ أَلِيمٍ﴾[۱]؛ «کسانی که طلا و نقره را می‌اندوزند و در راه خداوند انفاق نمی‌کنند، آنان را به عذابی دردناک بشارت ده». با این وصف، انباشتن طلا و نقره پیرامون قبور آنان، از مال آنان یا به امر آنان نبوده، بلکه از مال مسلمانان و به خواست خود آن‌ها بوده است و با این وصف، خوبی یا بدی آن به خود آن‌ها مربوط می‌شود و به امامان اهل بیت ربطی پیدا نمی‌کند.

قدر مسلّم این است که انباشتن طلا و نقره پیرامون قبور آنان، اصلی در اسلام ندارد و بر خلاف سنّت است و با این وصف، ابتداءِ به آن جایز نیست، ولی رفع آن پس از انجام آن، در صورتی جایز است که اهانت به آنان شمرده نشود؛ چراکه حرمت اهانت به آنان از حرمت انباشتن طلا و نقره پیرامون قبورشان بیشتر است. آری، ازاله‌ی طلا و نقره از پیرامون قبورشان به شیوه‌ای که احترام آنان حفظ شود، اشکالی ندارد و با این وصف، شایسته است که توسّط دوستداران و معتقدان به فضل‌شان انجام شود، نه توسّط دیگران تا شائبه‌ی بی‌احترامی به آنان را نداشته باشد.

۲ . امیر المؤمنین علیّ بن أبی طالب برای قبر رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم بارگاهی نساخت؛ چراکه رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم به ساختن بارگاهی برای قبر خود امر نکرده بود، بلکه از ساختن بارگاه برای قبور نهی کرده بود. البته قبر آن حضرت در زیر آسمان هم قرار نداشت، بلکه در خانه‌ی آن حضرت قرار داشت، تا اینکه ولید بن عبد الملک بن مروان در سال ۸۸ قمری، آن را به مسجد ملحق کرد. با این حال، پس از اینکه بارگاهی برای قبر رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم ساخته شد، تخریب آن جایز نیست؛ چراکه در نظر عرف بی‌احترامی به آن حضرت محسوب می‌شود و بی‌احترامی به آن حضرت از بزرگ‌ترین گناهان و اسباب فتنه و اختلاف میان مسلمانان است، ولی تغییر و اصلاح آن به نحوی که با سنّت آن حضرت انطباق یابد، اشکالی ندارد و این حکمی است که درباره‌ی بارگاه قبور اهل بیت و اصحاب آن حضرت نیز صدق می‌کند؛ چنانکه یکی از یارانمان ما را خبر داد، گفت:

«سَمِعْتُ الْمَنْصُورَ يَقُولُ: مَنْ هَدَمَ قَبْرَ مُؤْمِنٍ فَكَأَنَّمَا هَدَمَ دَارَهُ! قُلْتُ: أَرَأَيْتَ إِنْ وَجَدَ فِيهِ خَلَلًا أَوْ نَقْصًا، أَلَهُ أَنْ يُصْلِحَهُ؟ قَالَ: لَا بَأْسَ بِأَنْ يُصْلِحَهُ وَلَيْسَ الْهَدْمُ كَالْإِصْلَاحِ، قُلْتُ: أَرَأَيْتَ إِنْ وَجَدَ عَلَيْهِ بُنْيَانًا مِمَّا لَا يَجُوزُ أَنْ يَكُونَ عَلَى قَبْرٍ، أَلَهُ أَنْ يَهْدِمَ الْبُنْيَانَ؟ قَالَ: لَيْسَ لَهُ أَنْ يَهْدِمَهُ هَدْمًا فَيُهِينُهُ وَلَكِنْ يَأْخُذُ مِنْهُ عَلَى رِفْقٍ حَتَّى إِذَا سَوَّاهُ جَعَلَ حَوْلَهُ مَوَانِعَ لِكَيْلَا يَطَئَهُ النَّاسُ، قُلْتُ: أَمَا أَمَرَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ عَلِيًّا بِهَدْمِ الْقُبُورِ؟! قَالَ: إِنَّمَا أَمَرَهُ بِهَدْمِ قُبُورِ الْمُشْرِكِينَ لِيُذْهِبَ آثَارَ الْجَاهِلِيَّةِ وَأَنْجَاسَهَا وَلَمْ يَأْمُرْهُ بِهَدْمِ قُبُورِ الْمُؤْمِنِينَ، قُلْتُ: فَمَاذَا تَرَى إِنْ كَانَ قَبْرُ نَبِيٍّ أَوْ إِمَامٍ مِنْ أَئِمَّةِ الْمُؤْمِنِينَ؟ قَالَ: أَرَى أَنْ لَا يُهْدَمَ وَلَا يُؤْخَذَ مِنْهُ شَيْءٌ إِلَّا عَلَى وَجْهِ الْإِصْلَاحِ لِكَيْلَا يَكُونَ فِتْنَةً لِلَّذِينَ آمَنُوا فَيُوقِعَ بَيْنَهُمُ الْعَدَاوَةَ وَالْبَغْضَاءَ وَلَا بَأْسَ بِأَنْ يَكُونَ الْقَبْرُ فِي بَيْتٍ لَمْ يُبْنَ لَهُ مَا لَمْ يُرْفَعْ فَوْقَ أَرْبَعَةِ أَصَابِعَ وَلَا أَقُولُ كَمَا يَقُولُ هَؤُلَاءِ الْأَحْجَارُ -يَعْنِي الْوَهَّابِيَّةَ! ثُمَّ أَقْبَلَ بِوَجْهِهِ عَلَى عَبْدِ اللَّهِ بْنِ حَبِيبٍ وَكَانَ يُصْلِحُ لَهُ قَمِيصًا، فَقَالَ: يَهْدِمُونَ قُبُورَ الصَّالِحِينَ وَيَعْمُرُونَ قُصُورَ الظَّالِمِينَ! لَا وَاللَّهِ مَا بِذَلِكَ أُمِرُوا»[۲]؛ «شنیدم منصور می‌فرماید: هر کس قبر مؤمنی را ویران کند مثل آن است که خانه‌ی او را ویران کرده باشد! گفتم: نظرتان چیست اگر در آن خللی یا نقصانی بیابد، آیا می‌تواند آن را اصلاح کند؟ فرمود: اشکالی ندارد که آن را اصلاح کند و ویران کردن مانند اصلاح کردن نیست، گفتم: نظرتان چیست اگر بر روی آن بنایی بیابد که جایز نیست بر روی قبری باشد، آیا می‌تواند بنا را ویران کند؟ فرمود: او را نمی‌رسد که آن را به یک‌باره ویران کند و این گونه به او بی‌احترامی نماید، ولی با نرمی از آن بر می‌دارد تا اینکه آن را هموار می‌سازد و پیرامونش موانعی قرار می‌دهد تا مردم بر روی آن پای نگذارند، گفتم: آیا رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم علی را به ویران کردن قبرها فرمان نداد؟! فرمود: او را به ویران کردن قبرهای مشرکان فرمان داد تا آثار جاهلیّت و آلودگی‌های آن را از بین ببرد و او را به ویران کردن قبرهای مؤمنان فرمان نداد، گفتم: پس نظرتان چیست اگر (بنا بر روی) قبر پیامبری یا امامی از ائمّه‌ی مؤمنان باشد؟ فرمود: چنین می‌بینم که ویران نشود و چیزی از آن برداشته نشود مگر از باب اصلاح تا فتنه‌ای برای کسانی که ایمان دارند نباشد پس میانشان دشمنی و کینه بیندازد و اشکالی ندارد که قبر در خانه‌ای باشد که برای آن ساخته نشده است مادامی که بیشتر از چهار انگشت بلند نشود و نمی‌گویم طوری که این سنگ‌ها می‌گویند -یعنی وهّابی‌ها! سپس روی خود را به طرف عبد الله بن حبیب گرداند که در حال رفو کردن پیراهنی برای آن جناب بود، پس فرمود: قبرهای صالحان را ویران می‌کنند و قصرهای ظالمان را آباد می‌سازند! نه به خدا سوگند به این کار امر نشده‌اند»!

آری، همان طور که این عالم بزرگ فرموده، مشکل آن است که اکنون کسانی بر بارگاه قبر پیامبر و اهل بیتش خرده می‌گیرند و به طلا و نقره‌ی آن اعتراض می‌کنند که درباره‌ی کاخ‌های سلاطین و برج‌های شاهزادگان چیزی نمی‌گویند و طلاها و نقره‌های آنان که صرف عیّاشی و إفساد در زمین می‌شود را نادیده می‌گیرند، در حالی که اگر ساختن بارگاه و استفاده از طلا و نقره برای قبر پیامبر و اهل بیتش با سنّت مخالفت دارد، ساختن کاخ‌ها و برج‌ها و استفاده از طلا و نقره برای عیّاشی و إفساد در زمین با سنّت مخالف‌تر است و با این وصف، تلاش برای تخریب قصرهای ظالمان، از تلاش برای تخریب قبرهای صالحان سزاوارتر است؛ چنانکه یکی از یارانمان ما را خبر داد، گفت:

«كُنْتُ عِنْدَ الْعَبْدِ الصَّالِحِ، فَدَخَلَ عَلَيْهِ رَجُلٌ مِنَ السَّلَفِيَّةِ، فَقَالَ: كَانَ فِي قَرْيَتِي قَبْرٌ لِفُلَانٍ الصُّوفِيِّ، وَكَانَ يُعْبَدُ مِنْ دُونِ اللَّهِ، فَهَدَمْتُهُ! قَالَ: وَهَدَمْتَهُ؟! قَالَ: نَعَمْ وَاللَّهِ، وَنَفَضْتُ يَدَيَّ مِنْ تُرَابِهِ! قَالَ: هَدَمْتَ الْقَبْرَ الْأَصْغَرَ، وَأَبْقَيْتَ الْقَبْرَ الْأَكْبَرَ! قَالَ: وَمَا الْقَبْرُ الْأَكْبَرُ؟! قَالَ: قَصْرُ الْحَاكِمِ، وَعُبَّادُهُ أَكْثَرُ! فَتَأَمَّلَ الرَّجُلُ سَاعَةً، ثُمَّ قَالَ: وَاللَّهِ لَوْ أَطَعْنَاكَ لَحَمَلْتَنَا عَلَى الطَّرِيقِ الْوَاضِحِ، وَلَكِنْ مَا نَصْنَعُ بِالْمَذَاهِبِ؟! ثُمَّ قَامَ وَخَرَجَ»[۳]؛ «نزد بنده‌ی صالح بودم، پس مردی از سلفیّه بر او وارد شد و گفت: در قریه‌ی من قبری برای فلان صوفی بود که به جای خداوند پرستش می‌شد، پس آن را ویران کردم! فرمود: آن را ویران کردی؟! گفت: آری و دستم را از خاک آن تکان دادم! فرمود: قبر کوچک‌تر را ویران کردی و قبر بزرگ‌تر را باقی گذاشتی! گفت: قبر بزرگ‌تر کدام است؟! فرمود: قصر حاکم و پرستش کنندگان آن بیشترند! پس مرد ساعتی در اندیشه فرو رفت و سپس گفت: به خدا سوگند اگر از تو اطاعت کنیم ما را به راه روشن رهسپار می‌سازی، ولی چه کنیم با مذاهب؟! سپس برخاست و بیرون رفت»!

آری، قصرهای ظالمان، قبرهایی بزرگ‌تر هستند که مردگانی متحرّک در آن‌ها حکم می‌رانند و از نظر علامه منصور هاشمی خراسانی، به ویران شدن سزاوارترند، ولی بیشتر مردم از آن‌ها غافل هستند و به قبرهای کوچک‌تر اعتراض می‌کنند و هر کس که خداوند او را هدایت نفرماید، برای او هدایتگری نیست.