عالمان مسلمان به استثنای شماری اندک مانند غزالی، ابن جوزی و ابن عقیل، سوراخ کردن گوش دختر برای آویختن گوشواره را جایز دانسته‌اند؛ چراکه این کار شکل یا رنگ یا اندازه‌ی گوش او را تغییر نمی‌دهد تا تغییر خلقت خداوند محسوب شود و ضرر مهمّی هم به او نمی‌رساند، بلکه منافعی عقلایی برای او دارد، مانند زینت برای شوهر، تا حدّی که می‌توان آن را از مصادیق ضرورت دانست. به علاوه، در زمان پیامبر هم معمول بوده، ولی نهیی از او نرسیده؛ چنانکه روایت شده است: «إِنَّ النَّبِيَّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ أَتَى النِّساءَ وَمَعَهُ بِلالٌ فَأَمَرَهُنَّ بِالصَّدَقَةِ فَجَعَلَتِ الْمَرْأَةُ تُلْقِي قُرْطَها»؛ «پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم به سوی زنان آمد در حالی که بلال با او بود، پس آنان را به صدقه امر کرد، پس هر زن گوشواره‌ی خود را درمی‌آورد» و روایت شده است: «إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ وَعَظَ النِّساءَ وَذَكَّرَهُنَّ وَأَمَرَهُنَّ بِالصَّدَقَةِ فَأَهْوَيْنَ إِلَى آذانِهِنَّ وَحُلُوقِهِنَّ فَتَصَدَّقْنَ بِهِ»؛ «رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم زنان را موعظه کرد و پند داد و به صدقه امر فرمود، پس دستان خود را به گوش‌ها و گردن‌هاشان بردند و زینت‌شان را صدقه دادند»[۱]، بلکه در روایاتی از اهل بیت[۲] و روایتی از ابن عباس[۳] آمده که سوراخ کردن گوش کودک، سنّت است. با این همه، اگر استفاده از گوشواره بدون سوراخ کردن گوش -مثلاً از طریق بستن یا چسباندن آن- عسر و حرجی نداشته باشد، بایسته است که از سوراخ کردن گوش اجتناب شود؛ چراکه اگر تغییر خلقت خداوند نباشد، به آن نزدیک است و خداوند فرموده است: ﴿تِلْكَ حُدُودُ اللَّهِ فَلَا تَقْرَبُوهَا﴾[۴]؛ «آن حدود خداوند است، پس به آن نزدیک نشوید» و ضرورتی نیست تا ممنوعیّت آن را بردارد.