اگر غسل دادن، کفن کردن و به خاک سپردن میّت مسلمانی که آلوده به مرض مسری مهمّی است، با تدابیری مانند پوشیدن دستکش و لباس محافظ، موجب سرایت مرض نمی‌شود، نباید ترک شود؛ زیرا ترک آن در این صورت، اهانت و استخفاف به میّت مسلمان محسوب می‌شود که جایز نیست، ولی اگر تدابیری مانند پوشیدن دستکش و لباس محافظ، کفایت نمی‌کند، می‌توان آن را ترک کرد؛ زیرا ترک آن در این صورت، اهانت و استخفاف به میّت مسلمان محسوب نمی‌شود، بل جلوگیری از ضرری مهم محسوب می‌شود که واجب است؛ به دلیل سخن خداوند که فرموده است: ﴿وَلَا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ﴾[۱]؛ «خود را با دستانتان به هلاکت نیندازید» و سخن رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم که فرموده است: «لَا ضَرَرَ وَلَا ضِرَارَ فِي الْإِسْلَامِ»؛ «ضرر دیدن یا ضرر رساندن در اسلام نیست».

اما دولت‌هایی که از شیوع این مرض مهلک به وحشت افتاده‌اند و متحمّل خسارات هنگفت جانی و مالی شده‌اند، باید سخن علامه منصور هاشمی خراسانی حفظه الله تعالی را به یاد آورند که مدّتی پیش از نزول این بلا، آن‌ها را انذار داد و فرمود:

«کدامین اقتدار شما را نجات خواهد داد و کدامین ارتش و سلاح به شما سود خواهد رساند، هنگامی که امراض مهلک در میانتان شیوع یابد؟!»[۲]

به راستی آیا زمان آن نرسیده است که به راستگویی و خیرخواهی این عالم بزرگ پی ببرند و اذعان کنند؟! بی‌گمان این مرض مهلک، حلقه‌ی دیگری از زنجیره‌ی عذاب الهی است که بر سر دولت‌ها و اقوام غافل نازل شده است، باشد که متنبّه شوند و به سوی خداوند و خلیفه‌اش باز گردند، در حالی که نشانه‌ای از بازگشت در آن‌ها دیده نمی‌شود و از این رو، عذاب الهی همواره بر آن‌ها شدّت خواهد گرفت -از زمین و آسمان-، تا آن گاه که به سوی خداوند و خلیفه‌اش باز گردند یا مانند عاد و ثمود نابود شوند. این سرنوشت محتوم کسانی است که دعوت راستگویان را اجابت نمی‌کنند و نصیحت خیرخواهان را نمی‌شنوند؛ چراکه سنّت خداوند چنین اقتضا می‌کند و سنّت خداوند هرگز دگرگون نخواهد شد.