استفاده از انگشتر عقیق و سایر سنگ‌های زینتی برای مؤمنان اشکالی ندارد؛ چنانکه خداوند فرموده است: ﴿قُلْ مَنْ حَرَّمَ زِينَةَ اللَّهِ الَّتِي أَخْرَجَ لِعِبَادِهِ وَالطَّيِّبَاتِ مِنَ الرِّزْقِ ۚ قُلْ هِيَ لِلَّذِينَ آمَنُوا فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا خَالِصَةً يَوْمَ الْقِيَامَةِ ۗ كَذَلِكَ نُفَصِّلُ الْـآيَاتِ لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ﴾[۱]؛ «بگو چه کسی زینت خداوند که برای بندگانش بیرون آورده و روزی‌های پاکیزه را حرام کرده است؟ بگو آن‌ها در زندگی دنیا و به صورت خالص در روز قیامت برای کسانی است که ایمان آوردند، این گونه آیات را برای گروهی که می‌دانند تفصیل می‌دهیم»، بلکه استفاده از آن‌ها برای حضور در مساجد کاری بایسته است؛ چنانکه خداوند فرموده است: ﴿يَا بَنِي آدَمَ خُذُوا زِينَتَكُمْ عِنْدَ كُلِّ مَسْجِدٍ﴾[۲]؛ «ای پسران آدم! زینت خود را نزد هر مسجدی بگیرید» و این صیغه‌ی امر است که دلالت بر وجوب یا دست کم استحباب مؤکّد دارد؛ چنانکه یکی از یارانمان ما را خبر داد، گفت:

«دَخَلْتُ الْمَسْجِدَ فَوَجَدْتُ فِيهِ الْمَنْصُورَ فَجِئْتُ حَتَّى جَلَسْتُ عِنْدَهُ فَنَظَرَ إِلَيَّ وَقَالَ: يَا فُلَانُ! إِنِّي أَكْرَهُ لِلرَّجُلِ مِنْكُمْ أَنْ يَدْخُلَ الْمَسْجِدَ وَلَيْسَ عَلَيْهِ زِينَةٌ! أَمَا سَمِعْتَ قَوْلَ اللَّهِ تَعَالَى: ﴿خُذُوا زِينَتَكُمْ عِنْدَ كُلِّ مَسْجِدٍ﴾[۳]؟! قُلْتُ: جُعِلْتُ فِدَاكَ، وَمَا الزِّينَةُ؟ قَالَ: الْخَاتَمُ وَالطِّيبُ»؛ «به مسجد داخل شدم، پس منصور را در آن یافتم، پس آمدم تا اینکه نزد آن جناب نشستم، پس به من نظری کرد و فرمود: ای فلانی! من کراهت دارم برای مردی از شما که به مسجد داخل شود در حالی که بر او زینتی نیست! آیا سخن خداوند بلندمرتبه را نشنیده‌ای که فرموده است: <زینت خود را نزد هر مسجدی بگیرید>؟! گفتم: فدایت شوم، زینت چیست؟ فرمود: انگشتری و عطر».

اما اینکه «سنگ عقیق اولین سنگی بوده که به وحدانیت خدا و نبوت حضرت رسول و ولایت علی اقرار کرده»، چیزی است که ممکن است، ولی ثابت نیست؛ زیرا روایت رسیده درباره‌ی آن در برخی منابع اهل تشیّع روایتی واحد و ضعیف است که برای اعتقاد به آن کفایت نمی‌کند و ستایش برای خداوند پروردگار جهانیان است.