کتاب موسوم به «کامل الزیارات» نوشته‌ی ابو القاسم جعفر بن محمّد بن قولویه قمی (د.۳۶۸ق) که روایات مربوط به فضیلت و کیفیّت زیارت رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم و سایر اهل بیت را گرد آورده، از کتب معتبر در میان اهل تشیّع است که در آن روایات متواتری نیز وجود دارد، ولی بیشتر روایات آن واحد و بسیاری از روایات آن ضعیف است و طبیعی است که باید سند و متن هر یک از آن‌ها را به صورت جداگانه بررسی کرد تا از میزان اعتبار آن‌ها آگاهی یافت. با این حال، یکی از زیارات آن که فی الجمله مورد تأیید حضرت علامه منصور هاشمی خراسانی حفظه الله تعالی قرار گرفته، زیارت مشهور به «أمین الله» است که از امام علیّ بن حسین معروف به زین العابدین (د.۹۴ق) روایت شده و حاوی مضامین عالیه و صحیحه‌ای است؛ چنانکه یکی از یارانمان ما را خبر داد، گفت:

«كُنْتُ عِنْدَ الْمَنْصُورِ بِمَشْهَدِ يَحْيَى فَدَخَلَ عَلَيْهِ رَجُلٌ مِنَ الشِّيعَةِ وَسَأَلَهُ عَنْ أَدْعِيَتِهِمْ وَزِيَارَاتِهِمْ، فَقَالَ لَهُ: إِنَّ أَكْثَرَ أَدْعِيَتِكُمْ وَزِيَارَاتِكُمْ مِمَّا لَا نَعْرِفُهُ -يَعْنِي لَا أَصْلَ لَهُ- وَإِنَّ خَيْرَ أَدْعِيَتِكُمْ دُعَاءُ الْكُمَيْلِ بْنِ زِيَادٍ وَخَيْرَ زِيَارَاتِكُمْ مَا تَقُولُونَ فِيهَا: اللَّهُمَّ فَاجْعَلْ نَفْسِي مُطْمَئِنَّةً بِقَدَرِكَ، رَاضِيَةً بِقَضَائِكَ، مُولَعَةً بِذِكْرِكَ وَدُعَائِكَ، مُحِبَّةً لِصَفْوَةِ أَوْلِيَائِكَ، مَحْبُوبَةً فِي أَرْضِكَ وَسَمَائِكَ، صَابِرَةً عَلَى نُزُولِ بَلَائِكَ، شَاكِرَةً لِفَوَاضِلِ نَعْمَائِكَ، ذَاكِرَةً لِسَوَابِغِ آلَائِكَ، مُشْتَاقَةً إِلَى فَرْحَةِ لِقَائِكَ، مُتَزَوِّدَةً التَّقْوَى لِيَوْمِ جَزَائِكَ، مُسْتَنَّةً بِسُنَنِ أَوْلِيَائِكَ، مُفَارِقَةً لِأَخْلَاقِ أَعْدَائِكَ، مَشْغُولَةً عَنِ الدُّنْيَا بِحَمْدِكَ وَثَنَائِكَ»؛ «در محضر منصور در مزار یحیی بودم، پس مردی از شیعیان بر آن جناب وارد شد و از دعاها و زیارت‌های‌شان سؤال کرد، پس آن جناب به او فرمود: هرآینه بیشتر دعاها و زیارت‌های شما چیزهایی است که برای ما آشنا نیست -یعنی اصلی ندارد- و هرآینه بهترین دعاهای شما دعای کمیل پسر زیاد و بهترین زیارت‌های شما چیزی است که در آن می‌گویید: خداوندا! نفس من را به قَدَر خود مطمئن و به قضای خود راضی و به ذکر و دعایت شیفته و برای برگزیدگان اولیائت دوستدار و در زمین و آسمانت محبوب و بر نزول بلایت شکیبا و برای بهترین نعمت‌هایت سپاس‌گزار و برای کامل‌ترین داده‌هایت یادآور و به شادی دیدارت مشتاق و برای روز داوری‌ات توشه گیرنده و از سنّت‌های اولیائت پیروی کننده و از اخلاق دشمنانت جدا شونده و از دنیا به ستایش و تمجیدت مشغول گردان».