در مقاله‌ی قبل دیدیم که این فرد مدلّس با جوسازی، تقطیع و تحریف فاحش نظر علامه، تلاش نمود این گونه القاء نماید که ایشان، شیعه و سنّی را خارج از اسلام دانسته و تکفیر نموده است، در حالی که با توضیح مطلب و ذکر مقام بیان، آشکار شد که این بهتانی آشکار و بزدلانه‌ از سوی منتقد است، بلکه مستنداً ثابت گردید که خوارج‌مسلکان تکفیری، ارباب تزویر و رؤسای خود منتقد هستند! او همچنین با سفاهتی آشکار، نادیده گرفتن ابعاد سیاسی و اجتماعی اسلام توسّط خودش را دلیل بر درست نبودن عدم اقامه‌ی اسلام دانست و نیز نهادینه‌سازی نظامی جعلی و بدعت‌آمیز به نام «نظام فقاهتی» را به اهل بیت طاهرین نسبت داد، در حالی که مبنای مشروعیت در اسلام، اذن خداوند و نصّ اوست و دامان پیشوایان اسلامی از چنین مفتریاتی پیراسته است! وی همچنین در مبحث خبر واحد، باری دیگر نگرش سطحی، کم سوادی و بضاعت ناچیز علمی خویش را به نمایش گذاشت.

در این مقاله، به بررسی و ردّ شبهات منتقد درباره‌ی بخش چهارم کتاب شریف بازگشت به اسلام با عنوان «شناخت اسلام» می‌پردازیم و من الله التوفیق.

9) بازگشت به اسلام؛ شناخت اسلام

بخش اول:

* نقد:

حضرت علامه منصور هاشمی خراسانی حفظه الله تعالی در بخش چهارم کتاب «بازگشت به اسلام» به موضوع شناخت اسلام می‌پردازند و آن را ذیل 4 عنوان «مفهوم اسلام»، «مصداق اسلام»، «منابع اسلام» و «مبانی اسلام» مورد بررسی قرار می‌دهند.[1] منتقد شبهاتی در این حوزه مطرح می‌کند که در این مقاله بخش اول آن را مورد طرح و بررسی قرار می‌دهیم و بخش دوم آن را به مقاله‌ی بعد وا می‌گذاریم:

1 . منصور هاشمی خراسانی که عقل را معیار شناخت می‌داند، دچار تناقض شده و کتاب خداوند، پیامبر خداوند[2] و حتّی حس و وجدان[3] را هم از معیارهای شناخت می‌شمارد! او در جایی دیگر شناخت خدا را بدیهی فرض کرده و مبتنی بر چیز دیگری ندانسته است،[4] حال آنکه در جای دیگر هر چیزی از جمله شرع را مبتنی بر عقل دانسته است.[5]

↑[1] . برای مطالعه‌ی بیشتر، نگاه کنید به: بازگشت به اسلام، بخش چهارم، ص171 به بعد

↑[2] . نگاه کنید به: بازگشت به اسلام، ص189

↑[3] . نگاه کنید به همان: ص190

↑[4] . نگاه کنید به همان: ص245 و 246

↑[5] . منصور هاشمی خراسانی می‌گوید: «حجّیت هر چیزی که برای اثبات حجّیت عقل به آن استدلال شود، از حجّیت عقل آشکارتر نیست و اثبات آن به ثبوت حجّیت عقل نیازمند است؛ همچنانکه مثلاً شرع برای آنکه بتواند حجّیت عقل را اثبات کند، نخست باید حجّیت خودش اثبات شود؛ چراکه حجّیت آن از حجّیت عقل روشن‌تر نیست، در حالی که برای اثبات حجّیت آن ابزاری جز عقل وجود ندارد و اثبات حجّیت آن با خودش نیز بی‌معناست.» (بازگشت به اسلام، ص23 و 24)