الله اکبر! الله اکبر! الله اکبر!

هشدارها خبر از فجایعی عظیم و بلایایی بزرگ و آزمون‌هایی سخت و کشتارهایی جمعی می‌دهد!!

قتل عامّی سراسری به دست خود عامّه! انسان به یاد مجازات بنی اسرائیل می‌افتد؛ آن‌گاه که به جای خلیفه‌ی خداوند، پیرو سامری شدند!! و به جای آیات خداوند، زوزه‌ی گوساله را معجزه پنداشتند!!

چه راست و درست گفت برادرم بهروز قاسملو در مقاله‌ی خواندنیش:

«...آیا انذارهای خدا را نمی‌بینید و نمی‌شنوید؟! با صیحه‌هایش در آسمانتان بانگ می‌زند! با زلزله‌هایش زمینتان را می‌لرزاند! با شیاطین جنی و انسی، به خاطر آنچه دست‌هایتان پیش فرستاده، ذلیل و بدبخت و بیچاره‌تان کرده است! آیا باز هم به خودتان نمی‌آیید؟!...»[1]

هشدارها و چشم‌غرّه‌ها را از بالا و پایین شنیدید و دیدید، ولی به چپ و راست روی گرداندید و گفتید: «با ما نبود!! درباره‌ی ما نبود!!» آن قدر این را خواهید گفت تا آن‌که ناگهان، در روزی و ساعتی که هرگز گمانش را نمی‌برید، از بالا و پایین و چپ و راست و پیش و پس شما را فروپیچند و درهم شکنند و تکه‌ی بزرگتان همین گوش‌هایی باشد که با آن نشنیدید!!! و چشم‌هایی باشد که با آن نخواندید و زبان‌هایی باشد که با آن فریاد نزدید!!

این، آخرین فریادهای فریادگر است:

«...هرآینه او پیش از شما امّت‌های بسیاری را در خاک فرو کرده یا به زیر آب فرو برده، بلکه تمدّن‌هایی را نابود ساخته و قارّه‌هایی را ناپدید نموده است! کجاست تمدّن بین النهرین که خاستگاه اساطیر است و کجاست پادشاهی شکوهمند ایران و روم؟! کجا هستند بنا کنندگان اهرام مصر و کسانی که سنگ‌های عظیم را چون خشت‌های کوچک بر هم می‌نهادند؟! کجاست آتلانتیس آن قارّه‌ی گم شده که می‌پندارند زمانی وجود داشته است؟! کجایند اقوام گم شده که کسی جز او از سرنوشت آن‌ها آگاه نیست؟! آیا او نمرود را هلاک نکرد و فرعونیان را به دریا نریخت و عاد و ثمود را از زمین برنداشت و آنانی را که هفت پادشاه در برابرشان سجده می‌کردند و پانصد برده تخت‌هاشان را بر می‌کشیدند، در حالی که هر یک گردن‌های افراشته و سینه‌های ستبر داشتند و طلا و جواهر می‌بخشیدند و لشکریان عظیم می‌آراستند و بر روی زمین می‌خرامیدند و می‌سرودند: <ما زورآورتر و برتریم و چه کسی ما را شکست تواند داد؟!> پس آنان را شکست داد و بینی‌هاشان را بر خاک مالید، چونان که سوسک‌ها در گوشت‌هاشان می‌لولیدند و سگ‌ها بر استخوان‌هاشان شاشه می‌کردند!

پس اکنون چه چیزی شما را بر او جرأت داده است که در برابرش سر فرود نمی‌آورید، هنگامی که شما را به سویش فرا می‌خوانم تا حکومتش را بپذیرید، پس به سوی من سر بر نمی‌کنید و دهان‌هاتان بر من خندان است؟! آیا طیّاره‌هاتان جز مانند مگس‌هایی است که می‌پرند و موشک‌هاتان جز مانند پشه‌هایی است که می‌گزند و لشکریانتان جز مانند مورچه‌هایی است که می‌روند؟!...

↑[1] . سخنی با مردم معترض در ایران.