سلام بر آزاد مرد تاریخ؛ سلام بر حسین؛ سلام بر آموزگار مکتب خونین کربلا که با سرخی خونش بر برگه‌های تاریخ، پیام آمدن عدالت‌گستر جهان را نوید داد و سلام بر منتقم خون او مهدی موعود.

خواهر و برادر مسلمانم! من و شما، حسین و خاندان ارجمندش را می‌شناسیم، اما بیایید باری دیگر این شناسنامه‌ی مطهّر را مرور کنیم. پس بشنوید خطبه‌ی حسین بن علی (ع) را که می‌فرماید: من آمده‌ام برای زنده کردن مردم نه برای کشتنشان؛ من آمده‌ام به مردم حیات ببخشم نه اینکه از حیات ساقطشان کنم؛ من آمده‌ام برای بهشتی کردن مردم نه به جهنّم گسیل کردنشان؛ من آمده‌ام که خلایق را از جهالت برهانم و به رستگاری برسانم، نه این که به زور نیزه و ضرب شمشیر بر آنان حکومت کنم. اگر اراده‌ی الهی درباره‌ی مردم، هدایت به زور و با اکراه بود و اگر اراده‌ی خدا هدایت آنان به هر قیمتی بود، تحقّق آن برایش بسیار آسان بود. این زبان حال حسین بن علی (ع) است: آن طلب که در «هل من ناصر ینصرنی» است، برای یاری من نیست، بلکه من مردم را به یاری خودشان فرا خواندم؛ من مردم را به یافتن خودشان دعوت کردم؛ من آن سرشت الهی مردم هستم که در دشت غفلتشان فراموش شده‌ام؛ من آن «فطرت الله» هستم که «فطر الناس علیها»؛ من آن خود حقیقی مردم هستم که مهجور مانده‌ام؛ من آمده‌ام تا آن پیمان پیشین مردم را و آن پاسخ «الست بربّکم» را به یادشان بیاورم.

ای مردم! «ارجعوا إلی انفسکم و عاتبوها»؛ به خود باز گردید و به خویشتن رجوع کنید و از فطرت و وجدانتان بپرسید که آیا کشتن من برای شما رواست؟ آیا خانواده و اهل بیتم سزاوارند به هتک حرمت؟ مگر من فرزند پیامبر شما نیستم؟ مگر من فرزند وصی و پسر عموی پیامبرتان نیستم؟ مگر پدر من اولین ایمان آورنده و تصدیق کننده‌ی پیامبر شما نیست؟ آیا پیامبر اکرم (ص) درباره‌ی من و برادرم نفرمود: این دو فرزند من سیّد جوانان اهل بهشتند؟

من فرزند آن پدری هستم که حاضر نبود حکومت بر جهان‌های هفت گانه را بپذیرد به بهای آنکه پوست جویی را به ستم از دهان مورچه‌ای بگیرد و فرمود: «به خدا سوگند اگر هفت اقلیم جهان را به من بسپارند و مرا بر هر چه در زیر آسمان است حاکم کنند در ازای اینکه پوست جویی را از دهان مورچه‌ای به ستم بستانم نمی‌پذیرم». پس اینک من برخاسته‌ام که امّت جدّم را به مسیر درست بازگردانم: «إنّما خرجت لطلب الإصلاح في امة جدّي»؛ چراکه اکنون باورهای مردم به دین جدّم سست شده و کاروان امّتش از صراط مستقیم انحراف یافته و من آمده‌ام که این کاروان گم شده را به مسیر سعادت و رستگاری برگردانم.

مگر نمی‌بینید که به حق عمل نمی‌شود و از باطل نهی نمی‌شود؟ و مگر نمی‌بینید که فضایل اخلاقی در میان امّت اسلام مضمحل شده و جای خود را به رذائل بخشیده است؟ پس در این شرایط من از جا بر می‌خیزم تا اگر بتوانم حکّام فاسد و ستمگر را سر جایشان بنشانم. البته ابتدا آنان را به راه صلاح و فلاح فرا می‌خوانم و از عقوبت اعمال شیطان‌مدار وهلاکت‌آثارشان می‌ترسانم. من تلاش می‌کنم که سنّت امر به معروف و نهی از منکر را در میان امّت جدّم احیا و تثبیت و ترویج کنم. تلاش می‌کنم که با بلندترین صدا به گوش آیندگانی که مرا امام خود می‌دانند و تبعیّت از مرا فریضه می‌شمارند برسانم که در چنین شرایطی موظفند همانند من عمل کنند؛ زیرا اگر موفق شوند دیگران را از انحراف و ظلم و اجحاف باز دارند که در این صورت به تکلیف خود عمل کرده‌اند و خیر و سعادت هر دو جهان را به کف آورده‌اند و اگر موفق نشوند حق ندارند که تن به ذلّت دهند و دست بیعت در دست ستمگران بگذارند؛ چنانکه حسین (ع) فرمود: «در چنین شرایطی به الله سوگند که نه حاضرم دست بیعت به شما بسپارم و نه چون بردگان از مقابلتان بگریزم»...