زمین و هوا را به گند کشیده‌ایم. امراض و مصائب هر روز شدّت می‌گیرد. گرانی بی‌چاره‌ی‌مان کرده است. فقر و بی‌عدالتی فریاد می‌کند. مثل انسان‌های افلیج در جای خود مانده‌ایم و توان درست کردن هیچ کاری را نداریم. حتی اگر بخواهیم نیز هزاران مانع بر سر راهمان، ما را از خواسته‌‌ی‌مان دور می‌کند.

در خیابان به اطراف نگاه می‌کردم. زنی ناتوان، در گوشه‌ای کز کرده بود و گدایی می‌کرد. کودکش که به سختی ده ساله می‌زد، در سر چهارراه بین ماشین‌ها می‌گشت تا متاعی را به آن‌ها بفروشد. پیش ماشین‌های گران‌قیمت، مدّت بیشتری صبر می‌کرد. به ماشینی نزدیک شد که کودکی هم سن و سالش در آن نشسته بود و آرام بیرون را تماشا می‌کرد، اما راننده با پرخاشگری و با علامت دست، او را از خود دور کرد. تلاقی نگاه آن دو کودک، من را به فکر فرو برد. فکر کردم شاید هر دوی آن‌ها دوست داشتند الآن در باغی یا پارکی، آزاد و امن در فضای سبزی بدوند و بین درختان بازی کنند. در حالی که ایستاده بودم و نگاه می‌کردم، غمی سنگین درونم احساس کردم. با خود گفتم کدام شخص می‌تواند به این تبعیض‌ها پایان دهد و فریادرس زنان و کودکان مظلوم و بی‌سرپرست باشد. راه چاره چیست؟ بسیاری از مردم، مستأصل از شرایطشان، از دیار خود فرار کرده و آواره‌ی غربت شده‌اند. پناه امن این مردم مستضعف کجاست؟

این افکار، همراه با غمی سنگین ذهنم را درگیر کرده بود. در این حین، ناخودآگاه یاد کاغذی افتادم که چندی پیش جوانی در یکی از این خیابان‌ها به من داده بود. در آن حدیثی از پیامبر نوشته بود با این مضمون که وقتی جهان را ظلم و جور و بی‌عدالتی فرا بگیرد، مهدی از نسل او قیام می‌کند و عدالت را در جهان بر پا می‌دارد. با به یاد آوردن این حدیث، انگار دوباره خون ایستاده در وجودم به جریان افتاد و قلبم تپیدن گرفت. ترس و امید، وجودم را گرفت. به خانه برگشتم تا آن کاغذ را پیدا کنم؛ چون در خاطر داشتم که مطالب دیگری هم در آن قید شده بود. نمی‌دانم چرا دفعه‌ی اول کاغذ را دقیق نخوانده بودم! در طول مسیر برگشت، به حدیث فکر می‌کردم و اینکه مهدی کی ظهور می‌کند؟ مگر امروز عدالتی در زمین باقی مانده است که این موعود پیامبران قیام نمی‌کند؟!...