در مقاله‌ی قبل دیدیم که این منتقد کم‌سواد و بی‌اخلاق برای اثبات ولایت مطلقه‌ی فقیه، به روش‌های منحط و غیر علمی متوسّل شد؛ مانند آنکه به اخبار ضعیف، منکَر و نامربوط تشبّث نمود، مرتکب تحریف و دستکاری در ترجمه‌ی روایات شد و حتّی متن روایتی از امیر مؤمنان را به نحو ناشیانه‌ و ناشایستی تقطیع نمود! وی همچنین در ادامه کوشش کرد که با توجیهات بسیار سست خویش و از طریق لفّاظی و عبارت‌پردازی، اشکالات واضح نظریه‌ی ولایت مطلقه‌ی فقیه را لاپوشانی نماید، در حالی که با این روش‌، خویش را رسواتر و بطلان این نظریه را آشکارتر نمود!

در ادامه، به بررسی و ردّ شبهات منتقد درباره‌ی «خرافه‌گرایی» می‌پردازیم و من الله التوفیق.

6) موانع شناخت

بخش چهارم:

* نقد:

حضرت علامه منصور هاشمی خراسانی حفظه الله تعالی، آخرین مانع از موانع هفت گانه‌ی شناخت را «خرافه‌گرایی» می‌داند.[1] منتقد در پیوند با خرافه‌گرایی، نقدهایی را مطرح می‌کند که در ادامه به صورت مجزّا مورد بررسی قرار می‌گیرد:

1 . منصور هاشمی خراسانی، باور به معجزه داشتن اهل بیت را مصداق خرافه‌گرایی می‌داند و می‌گوید: «پیشوايان اهل بيت، انسان‌هايي دانا و وارسته بوده‌اند که در ظاهر با ديگران تفاوتي نداشته‌اند و مدّعي معجزه و علم به غيب نبوده‌اند...»؛[2] در حالی که بر اساس اعتقادات شیعه، ائمه‌ی اطهار دارای معجزات متعدّدی بوده‌اند و در بسیاری از موارد، از غیب خبر داده‌اند. همچنانکه امام صادق علیه السلام، معجزه را علامتی برای شناخت صادق از کاذب و همه‌ی حجّت‌های الهی را صاحب معجزه دانست[3] و باز اشاره فرمود که اهل بیت، علم آنچه هست و آنچه تا روز قیامت خواهد بود را از رسول خدا به ارث برده‌اند.[4] امیر مؤمنان نیز در مقام احتجاج با مرد یهودی، خود را صاحب معجزه‌ی آشکار دانست، بلکه عملاً معجزه‌ای از آن حضرت صادر شد[5] و...

* پاسخ:

پاسخ به این شبهه در دو بخش ارائه می‌شود:

الف) ادّعای معجزه توسّط اهل بیت علیهم السلام:

اوّلاً علامه درباره‌ی اهل بیت فرموده است: «مدّعی معجزه نبوده‌اند» و نفرموده است: «معجزه نداشته‌اند» و تفاوت میان این دو نزد عقلا، از زمین تا آسمان است! با این وصف، برداشت منتقد از مبنای علامه، برداشت مغرضانه و تحریف‌آمیزی است، بلکه هیچ ربطی به سخن ایشان ندارد؛...

↑[1] . برای مطالعه‌ی این بخش، نگاه کنید به: بازگشت به اسلام، ص84 تا 92

↑[2] . بازگشت به اسلام، ص91

↑[3] . علل الشرائع، ج1، ص122

↑[4] . الکافی، ج1، ص260

↑[5] . معانی الأخبار، ص24؛ اثبات الهداة، ج3، ص440؛ بحار الأنوار، ج10، ص17