پرسش:

با سلام و آرزوی قبولی طاعات و عبادات. سوالی در خصوص علائم ظهور امام مهدی داشتم دال بر اینکه آیا نشانه‌های حتمی مربوط به ظهور است یا خروج؟ این‌ها می‌گویند ظهور بغته است یعنی به یک باره است. عقل بنده قبول نمی‌کند امام مهدی یکباره به اصطلاح از آسمان نازل شود بدون اینکه قبلش با اشخاصی ارتباط داشته باشد و یک بستر حداقلی برای ظهورش شکل گرفته باشد. پر واضح است که در آن صورت قطعاً به دست حکام جور کشته خواهد شد آن هم در کنار کعبه که دست آل سعود است. مگر اینکه بگوییم بغته برای عوام مردم است و برای خواص ظهور قبل از این محقق شده است. در ضمن برخی می‌گویند این علامات محتومات علائم خروج است نه ظهور. این موضوع را هم برایم تشریح بفرمایید تا مطلب برایم جا بیفتد.

پاسخ:

لطفاً به نکات زیر توجّه فرمایید:

1 . برای ظهور امام مهدی علیه السّلام نشانه‌های فراوانی روایت شده است، ولی تنها نشانه‌ای حتمی محسوب می‌شود که به صورت متواتر روایت شده باشد؛ چراکه آن وعده‌ی خداوند و پیامبرش محسوب می‌شود و تحقّق وعده‌ی خداوند و پیامبرش حتمی است؛ چنانکه فرموده است: «وَعْدَ اللَّهِ ۖ لَا يُخْلِفُ اللَّهُ وَعْدَهُ» (روم/ 6)؛ «وعده‌ی خداوند است، خداوند وعده‌اش را خلاف نمی‌کند»، نه نشانه‌ای که در روایتی واحد حتمی شمرده شده باشد؛ زیرا روایت واحد خودش حتمی نیست تا چیزی که آن را حتمی شمرده است حتمی باشد!

2 . حتمی‌ترین نشانه‌ی ظهور امام مهدی علیه السّلام، ظهور مردی از خراسان بزرگ با پرچم‌های سیاه است که به سوی آل محمّد صلّی الله علیه و آله و سلّم فرا می‌خواند و برای حکومت امام مهدی علیه السلام زمینه‌سازی می‌کند و پرچم را با مسالمت یا غلبه از دیگران می‌گیرد و به او می‌رساند و شتافتن به سویش اگرچه چهار دست و پا بر روی برف واجب است؛ زیرا روایتی که از آن خبر داده، متواتر است و قدیمی‌ترین، مشهورترین و صحیح‌ترین روایت رسیده از رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم، صحابه و اهل بیت در باب ملاحم محسوب می‌شود، تا جایی که الهام‌بخش قیام‌هایی در تاریخ اسلام مانند قیام عبد الرّحمن بن أشعث بر ضدّ عبد الملک بن مروان (ابن أعثم، الفتوح، ج7، ص85) و قیام ابو مسلم خراسانی بر ضدّ امویان (ذهبی، سیر أعلام النبلاء، ج5، ص379) بوده و از دیرباز در کتب همه‌ی مذاهب اسلامی انعکاس یافته است؛ چنانکه به عنوان نمونه، از میان اهل سنّت کسانی چون ابن ابی شیبه‌ (د.235ق) در المصنّف (ج8، ص697)، احمد بن حنبل (د.241ق) در المسند (ج5، ص277)، ابن ماجه (د.273ق) در سنن (ج2، ص1366)، ابو داوود (د.275ق) در سنن (ج2، ص311)، ابن حماد (د.288ق) در کتاب الفتن (ص188)، احمد بن عمرو بزاز (د.292ق) در المسند (ج4، ص310)، ابو سعید شاشی (د.335ق) در المسند (ج1، ص347)، طبرانی (د.360ق) در المعجم الأوسط (ج6، ص29)، ابن عدی (د.365ق) در الکامل (ج4، ص227)، حاکم نیشابوری (د.405ق) در المستدرک علی الصّحیحین (ج4، ص464)، بیهقی (د.458ق) در دلائل النبوّة (ج6، ص516)، ابن کثیر (د.774ق) در البدایة و النهایة (ج6، ص275)، هیثمی (د.807ق) در مجمع الزوائد (ج7، ص316) و از میان شیعه، کسانی چون محمد بن سلیمان کوفی (د.300ق) در مناقب أمیر المؤمنین (ج2، ص110)، قاضی نعمان مغربی (د.363ق) در شرح الأخبار (ج3، ص401)، محمّد بن جریر طبری (قرن4) در دلائل الإمامة (ص442 و 446)، محمّد بن ابراهیم نعمانی (د.380ق) در الغیبة (ص281)، ابن طاووس (د.664ق) در الملاحم و الفتن (ص119) و ابن ابی حاتم عاملی (د.664ق) در الدرّ النظیم (ص798، 799 و 800)، آن را با اسناد متعدّد از رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم روایت کرده‌اند و راویانش از رجال مشهور و نیکنام در میان آنان بوده‌اند؛...