شیعیان اعتقاد دارند که امام مهدی علیه السلام دو غیبت داشته است: غیبت صغری و غیبت کبری. در غیبت صغری، از طریق چهار نایب خاص، با مردم در ارتباط بود و بعد از فوت نایب چهارم، غیبت کبری شروع شد. این چهار نایب خاص عبارت بودند از:
۱ . ابو عَمروی، عثمان بن سعید عمروی اسدی
۲ . ابو جعفر، محمّد بن عثمان بن سعید عمروی
۳ . ابو القاسم، حسین بن روح نوبختی
۴ . ابو الحسن، علی بن محمّد سَمُری (سَیمُری)
وکالت این افراد عام و مطلق بود. البته در این دوران، در برخی شهرها، افراد دیگری نیز بودند که وکالت امام را بر عهده داشتند و برخی معتقدند که این وکالت بدون واسطهی نواب خاص بود. از جملهی این افراد احمد بن حمزة بن الیسع، محمد بن ابراهیم بن مهزیار، محمد بن صالح و ابو محمد وجنائی بودند.
امام مهدی علیه السلام در توقیعی به علی بن محمد سمری، شروع غیبت کبری را چنین اعلام کرد:
«ای علی بن محمد سمری! خداوند در سوگ فقدان تو پاداشی بزرگ به برادرانت عطا کند. تو تا شش روز دیگر از دنیا خواهی رفت. کارهایت را مرتّب کن و هیچ کس را به جانشینی خود مگمار؛ چراکه غیبت کامل فرا رسیده است و ظهوری جز با اذن خداوند عزّ وجلّ نخواهد بود و آن پس از گذشت زمانی طولانی و سخت شدن دلها و پر شدن زمین از ستم خواهد بود. کسانی به نزد شیعیانم خواهند آمد که مدّعی مشاهده خواهند بود. آگاه باشید که هر کس پیش از خروج سفیانی و صیحهی آسمانی ادّعای مشاهده کند، دروغگو و افترا زننده است و هیچ حول و قوّهای جز به خداوند بلندمرتبه و عظیم نیست». (شیخ طوسي، الغیبة، ص۲۴۲ و ۲۴۳)
نظر منصور هاشمی خراسانی در مورد این عقاید چیست؟
همچنین نظر ایشان در مورد ظهور صغری و ظهور کبری که برخی شیعیان به آن اعتقاد دارند چیست؟