Гузораҳои мавриди ишораи шумо, ахборе ҳастанд ки ҳаргоҳ ба сурати мутавотир ривоят шуда бошанд, қатъӣ ва қобили эътиқоданд ва ҳаргоҳ ба сурати мутавотир ривоят нашуда бошанд, қатъӣ ва қобили эътиқод нестанд, ҳар чанд дар миёни мутаъаххирин шӯҳрат ёфта бошад; Чароки ахбори воҳид, муфиди заннанд ва занн дар Ислом эътиборе надорад; Чунонки Худованд бо сароҳат фармудааст: ﴿إِنَّ الظَّنَّ لَا يُغْنِي مِنَ الْحَقِّ شَيْئًا﴾[1]; «Ҳароина занн чизеро аз ҳақ кифоят намекунад»; Монанди тавқиъаи мансуб ба Маҳдӣ алайҳи салом барои Алӣ ибни Муҳаммади Самрӣ ки танҳо тавассути як ровии маҷҳул ба номи «Абу Муҳаммад Ал-Ҳасан ибни Аҳмад Ал-Мактаб» ривоят шуда ва табъан хабарӣ қатъӣ ва қобили эътиқод маҳсуб намешавад, магар инки мурод аз «Мушоҳида» дар он, зуҳури Маҳдӣ алайҳи салом бошад; Зеро дар ин сурат, мувофиқ бо ахбори мутавотире аст ки таъкид мекунад Маҳдӣ алайҳи салом пас аз хуруҷи Сӯфиёнӣ ва садои осмонӣ зуҳур хоҳад кард ва бо ин васф, ҳар кас ки пеш аз он ду муддаъии зуҳури ӯ шавад, дурӯғгӯ ва ифтиро зананда аст ва ҳамчунин, ҳар касе ки муддаъии иртиботи мустамар бо ӯ шавад; Зеро он, зуҳури Маҳдӣ алайҳи салом нисбат ба ӯ маҳсуб мешавад ки пеш аз хуруҷи Сӯфиёнӣ ва садои осмонӣ мумкин нест, магар барои касе ки муддаъии он намешавад; Монанди ходимон ва ҳамроҳони Маҳдӣ алайҳи салом дар ғайбаташ, агар вуҷуд дошта бошанд ва бар ин асос, метавон маънои ин фақара аз хабарро саҳиҳ донист.

Аммо иддаъои вуҷуди ду зуҳур барои Маҳдӣ алайҳи салом, иддаъои бидуни далил аст.

Ба ҳар ҳол, чезе ки қатъӣ аст ва эътиқод ба он барои шумо зарурӣ ва судманд аст ин аст ки Маҳдӣ алайҳи салом дар ҳоли ҳозир ғойиб аст ва ғайбати ӯ ба сабаби тақсири шумо дар талаб, ҳифозат ва иъонати ӯст ва ҳаргоҳ ин тақсир бо тағйирӣ кофӣ дар ақида ва амали шумо бартараф шавад, ғайбати ӯ низ бартараф мешавад ва ин мисдоқи сухани Худованд аст ки фармудааст: ﴿إِنَّ اللَّهَ لَا يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ﴾[2]; «Бегумон Худованд чизе ки дар қавме астро тағйир намедиҳад то он гоҳ ки онон чизе ки дар худашон астро тағйир диҳанд»; Ҳамчунонки барои шумо зарурӣ ва судманд аст ки бидонед Мансури Ҳошимии Хуросонӣ, муддаъии ниёбат аз ҷониби Маҳдӣ ё иртиботи мустамар бо ӯ нест, балки танҳо бар пояи китоби Худованд ва суннати қатъии Паёмбараш, барои зуҳури он ҳазрат заминасозӣ мекунад ва ин як иддаъо аз ҷониби ӯ маҳсуб намешавад, бал воқеъиятӣ ъайнӣ бар рӯйи замин аст ки аз тариқи ҳис, виҷдон мешавад; Бо таваҷҷуҳ ба инки даъвати ӯ ба сӯӣ Маҳдӣ алайҳи салом ба тартибе ки муқтазии зуҳури он ҳазрат аст, қобили дидан ва шунидан аст ва бо ин васф, барои тасдиқи он ба чизӣ бештар аз илтифот ба он ҳоҷат нест.

Худованд ба шумо ва сойири мусалмонон, тавфиқи ҳимоят аз Маҳдӣ алайҳи салом ба ҷойи ҳимоят аз дигаронро арзонӣ дорад; Зеро ҳимоят аз дигарон машаққате аст ки хайре бар он мутараттиб намешавад, вале ҳимоят аз Маҳдӣ алайҳи салом машаққате аст ки дар он хайри дунё ва охират аст, вале куҷо ёфт мешавад хирадмаде ки дар пайи хайри дунё ва охират бошад?!