مرغ همه‌چیزخوار است و علاوه بر گیاهان، از برخی جانوران کوچک نیز تغذیه می‌کند و از این رو، قاعدتاً فضله‌ی آن نجس محسوب می‌شود و این قول ابو حنیفه از اهل سنّت و قول مفید از شیعه و یکی از دو روایت رسیده از اهل بیت است و تردیدی نیست که نجس نباید خوراک دام شود و اگر خوراک آن شود، درباره‌ی خوردن گوشت آن میان فقها اختلاف است؛ به این صورت که اکثر آنان، خوردن گوشت آن را مکروه و گروهی از آنان، خوردن گوشت آن را حرام می‌دانند و این ظاهر روایات رسیده از پیامبر و اهل بیت اوست؛ چنانکه روایت شده است: «نَهَى رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ عَنْ أَكْلِ الْجَلَّالَةِ»[۱]؛ «رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم از خوردن حیوان نجاست‌خوار نهی فرمود» و روایت شده است: «لَا تَأْكُلُوا لُحُومَ الْجَلَّالَةِ»[۲]؛ «گوشت حیوان نجاست‌خوار را نخورید».

آری، اگر حیوان نجاست‌خوار، مدّتی کافی پیش از ذبح، از خوردن نجاست بازداشته شود و به خوردن خوراکی پاکیزه واداشته شود، مسلّماً خوردن گوشتش حرام نیست؛ چراکه در وقت ذبح، حیوانِ نجاست‌خوار نبوده و مدّت کافی پیش از ذبح، بنا بر روایاتی از اهل بیت، برای مرغ حداقل ۳ روز و برای مرغابی حداقل ۵ روز و برای گوسفند حداقل ۱۰ روز و برای گاو حداقل ۲۰ روز و برای شتر حداقل ۴۰ روز است[۳]، هر چند بدون شک هر چه بیشتر شود، بهتر است.