لطفاً به دو نکته‌ی زیر توجّه کنید:

۱ . برای پدر و مادر جایز نیست که فرزند خود را به کس دیگری ببخشند یا بفروشند؛ چراکه فرزند، مال نیست تا قابل بخشش یا فروش باشد و بر این اساس، سرپرستی تنها از کودکی جایز است که سرپرستی ندارد یا سرپرستش قادر به سرپرستی از او نیست و در این صورت نیز، نباید فرزند کسی خوانده شود که سرپرستی از او را برعهده گرفته است، بلکه باید آشکارا به پدر و مادرش نسبت داده شود؛ چنانکه خداوند به صراحت فرموده است:‌ ﴿وَمَا جَعَلَ أَدْعِيَاءَكُمْ أَبْنَاءَكُمْ ۚ ذَلِكُمْ قَوْلُكُمْ بِأَفْوَاهِكُمْ ۖ وَاللَّهُ يَقُولُ الْحَقَّ وَهُوَ يَهْدِي السَّبِيلَ ۝ ادْعُوهُمْ لِـآبَائِهِمْ هُوَ أَقْسَطُ عِنْدَ اللَّهِ﴾[۱]؛ «و (خداوند) فرزندخواندگان شما را فرزندان شما قرار نداده است، آن حرفی است که با دهانتان می‌زنید، در حالی که خداوند حق را می‌گوید و راه را نشان می‌دهد. آن‌ها را برای پدرانشان بخوانید، آن نزد خداوند عادلانه‌تر است».

۲ . سرپرستی از کودک بی‌سرپرستی که در خانواده‌ای بی‌دین زاده شده است، اشکالی ندارد؛ چراکه خداوند فرموده است: ﴿لَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى﴾[۲]؛ «هیچ کس گناه دیگری را بر دوش نمی‌گیرد» و این یعنی هیچ کودکی به خاطر گناه پدر و مادرش رها نمی‌شود و رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم فرموده است: «كُلُّ مَوْلُودٍ يُولَدُ عَلَى الْفِطْرَةِ، فَأَبَوَاهُ يُهَوِّدَانِهِ أَوْ يُنَصِّرَانِهِ أَوْ يُمَجِّسَانِهِ»[۳]؛ «هر کودکی بر فطرت زاده می‌شود، پس پدر و مادرش او را یهودی یا مسیحی یا زرتشتی می‌کنند» و این یعنی مرد و زن دین‌دار، با سرپرستی از کودکی که در خانواده‌ای بی‌دین زاده شده است، زمینه‌ی دین‌داری را در او فراهم می‌کنند که کار بسیار نیک و ارزشمندی است.

برای آگاهی بیشتر، به پرسش و پاسخ ۷۸ و تعلیقات آن مراجعه کنید.