قربانی کردن برای خداوند پس از هر نعمت فوق العاده‌ای که عطا می‌کند، مستحبّ است و فرزند سالم نعمت فوق العاده‌ای است؛ چنانکه فرموده است: ﴿إِنَّا أَعْطَيْنَاكَ الْكَوْثَرَ ۝ فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَانْحَرْ﴾[۱]؛ «ما به تو نعمت فوق العاده‌ای عطا کردیم؛ پس برای پروردگارت نماز بگزار و قربانی کن»؛ همچنانکه طعام دادن به نیازمندان از برترین خصلت‌های بهشتیان است؛ چنانکه فرموده است: ﴿وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا﴾[۲]؛ «و طعام را با وجود دوست داشتنش به مسکینی و یتیمی و اسیری اطعام می‌کنند» و فرموده است: ﴿فَكُلُوا مِنْهَا وَأَطْعِمُوا الْبَائِسَ الْفَقِيرَ﴾[۳]؛ «پس از آن بخورید و به بی‌نوای نیازمند اطعام کنید» و فرموده است: ﴿أَوْ إِطْعَامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ ۝ يَتِيمًا ذَا مَقْرَبَةٍ ۝ أَوْ مِسْكِينًا ذَا مَتْرَبَةٍ﴾[۴]؛ «یا طعام دادنی در روز گرسنگی به یتیمی نزدیک یا مسکینی خاک‌نشین»؛ همچنانکه خودداری از این کار و ترغیب نکردن به آن، خصلت دوزخیان است؛ چنانکه فرموده است: ﴿وَلَمْ نَكُ نُطْعِمُ الْمِسْكِينَ﴾[۵]؛ «و (دوزخیان گویند:) ما نیازمند را اطعام نمی‌کردیم» و فرموده است: ﴿وَلَا يَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ﴾[۶]؛ «و به اطعام نیازمند ترغیب نمی‌کرد»؛ بلکه با نظر به این تأکیدهای خداوند، وجوب آن بر کسی که استطاعتش را دارد، بعید نیست؛ خصوصاً در مورد عقیقه که سنّت ابراهیم علیه السّلام برای فرزندش اسماعیل است؛ چنانکه یکی از یارانمان ما را خبر داد، گفت:

«سَمِعْتُ الْمَنْصُورَ الْهَاشِمِيَّ الْخُرَاسَانِيَّ يَقُولُ: عُقُّوا عَنْ أَوْلَادِكُمْ تَدْفَعُوا عَنْهُمُ الْبَلَاءَ! أَلَمْ تَعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ تَعَالَى لَمَّا أَرَادَ أَنْ يَدْفَعَ عَنْ إِسْمَاعِيلَ الْبَلَاءَ، أَمَرَ إِبْرَاهِيمَ فَذَبَحَ عَنْهُ كَبَشًا، ثُمَّ قَالَ: ﴿وَفَدَيْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِيمٍ﴾[۷]؟!»[۸]؛ «شنیدم حضرت منصور هاشمی خراسانی می‌فرماید: فرزندان خود را عقیقه کنید تا بلا را از آن‌ها دور نمایید! آیا نمی‌دانید که خداوند متعال هنگامی که خواست بلا را از اسماعیل دور نماید، به ابراهیم امر فرمود، پس از جانب او گوسفندی را ذبح کرد، سپس فرمود: <و ذبح عظیمی را برای او فدا کردیم>؟!».

و آن بنا بر روایات متواتری که در این باره رسیده، بدان سان است که در روز هفتم ولادت فرزند، گوسفندی را از جانب او برای خداوند ذبح می‌کند و به نیازمندان اطعام می‌نماید، هنگامی که موی سر او را می‌تراشد و به وزن آن نقره یا قیمتش را در راه خداوند انفاق می‌کند و خداوند نیکوکاران را دوست می‌دارد.