أَخْبَرَنَا عَبْدُ السَّلَامِ بْنُ عَبْدِ الْقَيُّومِ الْبَلْخِيُّ، وَالْحَسَنُ بْنُ الْقَاسِمِ الطِّهْرَانِيُّ، وَغَيْرُهُمَا، قَالُوا: كَانَ الْمَنْصُورُ يُعَلِّمُ أَصْحَابَهُ هَذَا الدُّعَاءَ وَيَقُولُ لَهُمْ: قُولُوا حِينَ تُصْبِحُونَ وَحِينَ تَخَافُونَ:
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ، بِسْمِ اللَّهِ خَيْرِ الْأَسْمَاءِ، بِسْمِ اللَّهِ رَبِّ الْأَرْضِ وَالسَّمَاءِ، بِسْمِ اللَّهِ الَّذِي لَا يَضُرُّ مَعَ اسْمِهِ سَمٌّ وَلَا دَاءٌ، بِسْمِ اللَّهِ أَصْبَحْتُ وَعَلَى اللَّهِ تَوَكَّلْتُ، بِسْمِ اللَّهِ عَلَى نَفْسِي وَبَدَنِي، بِسْمِ اللَّهِ عَلَى عَقْلِي وَدِينِي، بِسْمِ اللَّهِ عَلَى أَهْلِي وَمَالِي، بِسْمِ اللَّهِ عَلَى مَا أَعْطَانِي رَبِّي، بِسْمِ اللَّهِ الَّذِي لَا يَضُرُّ مَعَ اسْمِهِ شَيْءٌ فِي الْأَرْضِ وَلَا فِي السَّمَاءِ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ، اللَّهُ اللَّهُ رَبِّي، لَا أُشْرِكُ بِهِ شَيْئًا، اللَّهُ أَكْبَرُ، اللَّهُ أَكْبَرُ وَأَعَزُّ وَأَجَلُّ مِمَّا أَخَافُ وَأَحْذَرُ، عَزَّ جَارُكَ، وَجَلَّ ثَنَاؤُكَ، وَلَا إِلَهَ غَيْرُكَ، اللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنْ شَرِّ نَفْسِي، وَمِنْ شَرِّ كُلِّ شَيْطَانٍ مَرِيدٍ، وَمِنْ شَرِّ كُلِّ سُلْطَانٍ شَدِيدٍ، وَمِنْ شَرِّ كُلِّ جَبَّارٍ عَنِيدٍ، وَمِنْ شَرِّ قَضَاءِ السُّوءِ، وَمِنْ شَرِّ كُلِّ دَابَّةٍ أَنْتَ آخِذٌ بِنَاصِيَتِهَا، إِنَّكَ عَلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ، وَإِنَّكَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ حَفِيظٍ، ﴿إِنَّ وَلِيِّيَ اللَّهُ الَّذِي نَزَّلَ الْكِتَابَ ۖ وَهُوَ يَتَوَلَّى الصَّالِحِينَ﴾[۱]، ﴿فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ حَسْبِيَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ ۖ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ ۖ وَهُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ﴾[۲].
ترجمه‌ی گفتار:
عبد السّلام بن عبد القیّوم بلخی و حسن بن قاسم طهرانی و دیگران ما را خبر دادند، گفتند: منصور این دعا را به یاران خود می‌آموخت و به آنان می‌فرمود: هرگاه صبح می‌کنید و هرگاه می‌ترسید، بگویید:
به نام خداوند بخشاینده‌ی مهربان؛ به نام خداوند که بهترین نام‌هاست؛ به نام خداوند که پروردگار زمین و آسمان است؛ به نام خداوند که با نامش هیچ سمّی و دردی زیانی نمی‌رساند؛ به نام خداوند صبح کرده‌ام و بر خداوند توکّل کرده‌ام؛ نام خداوند (را می‌برم) بر جانم و بدنم؛ نام خداوند (را می‌برم) بر عقلم و دینم؛ نام خداوند (را می‌برم) بر خانواده‌ام و مالم؛ نام خداوند (را می‌برم) بر هر چیزی که پروردگارم به من داده است؛ به نام خداوند که با نامش هیچ چیز در زمین یا در آسمان زیانی نمی‌رساند و او شنوای داناست. خداوند، خداوند پروردگار من است؛ چیزی را با او شریک نمی‌سازم. خداوند بزرگ‌تر است، خداوند بزرگ‌تر و نیرومندتر و مهم‌تر از چیزی است که از آن می‌ترسم و حذر می‌کنم. پناهنده‌ی تو گرامی است و ثنای تو عظیم است و خدایی جز تو نیست. خداوندا! من به تو پناه می‌آورم از شرّ نفسم و از شرّ هر شیطان شریر و از شرّ هر حاکم سختگیر و از شرّ هر جبّار خیره‌سر و از شرّ قضای بد و از شرّ هر جنبنده‌ای که تو موی جلوی سرش را در دست داری. به راستی که تو بر طریقه‌ی درستی هستی و به راستی که تو هر چیزی را نگاهبانی. «هرآینه ولیّ من کسی است که کتاب را نازل کرده و او متولّی صالحان است»، «پس اگر روی برتافتند بگو: خداوند من را کافی است، جز او خدایی نیست، بر او توکّل کرده‌ام و او پروردگار عرش عظیم است».
شرح گفتار:
برای آگاهی از جایگاه دعا و تعویذ برای دفع بلا و محفوظ ماندن از چشم‌زخم، به پرسش و پاسخ ۱۹۱ و تعلیقات آن مراجعه کنید.
