۱ . أَخْبَرَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ الرَّحْمَنِ الْهَرَوِيُّ، قَالَ: سَأَلْتُ الْمَنْصُورَ عَنِ الرَّجُلِ يَقْطُرُ مِنْهُ الْبَوْلُ وَلَا يَسْتَطِيعُ حَبْسَهُ، فَقَالَ: إِنْ يَجِدْ فَتْرَةً لَا يَقْطُرُ فِيهَا الْبَوْلُ يَتَوَضَّأْ فِيهَا وَيُصَلِّ وَإِنْ لَا يَجِدْ يَتَّخِذْ خَيْطًا أَوْ مَطَّاطًا فَيَشْدُدْ عَلَى قَضِيبِهِ لِئَلَّا يَقْطُرَ مِنْهُ الْبَوْلُ حَتَّى يَتَوَضَّأَ وَيُصَلِّيَ، قُلْتُ: إِنَّ ذَلِكَ يُؤْذِيهِ وَيَشُقُّ عَلَيْهِ، قَالَ: يَجْعَلُ مَنْدِيلًا فَيَشُدُّ عَلَيْهِ، قُلْتُ: إِنَّمَا يُؤْذِيهِ حَبْسُ الْبَوْلِ، قَالَ: إِذًا يَكْفِيهِ أَنْ يَجْعَلَ حَفَّاظَةً أَوْ فُوطَةً لِكُلِّ صَلَاةٍ فَإِنَّ اللَّهَ أَوْلَى بِالْعُذْرِ.

ترجمه‌ی گفتار:

محمّد بن عبد الرّحمن هروی ما را خبر داد، گفت: از منصور درباره‌ی مردی پرسیدم که از او ادرار می‌چکد و نمی‌تواند آن را نگاه دارد، پس فرمود: اگر (در وقت نماز) زمانی را می‌یابد که در آن ادرار نمی‌چکد، پس در آن وضو می‌گیرد و نماز می‌گزارد و اگر نمی‌یابد، پس بندی یا کشی را می‌گیرد و بر آلت خود می‌بندد که ادرار از آن نچکد تا وضو بگیرد و نماز گزارد، گفتم: این کار او را می‌آزارد و سخت می‌آید، فرمود: دستمالی (بر روی آلت) قرار می‌دهد، پس (بند یا کش را) بر آن می‌بندد، گفتم: نگاه داشتن ادرار او را می‌آزارد، فرمود: در این صورت او را کافی است که برای هر نماز پوشک یا حوله‌ای (بر روی آلت) قرار دهد؛ چراکه خداوند به (قبول) عذر سزاوارتر است.

۲ . أَخْبَرَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ حَبِيبٍ الطَّبَرِيُّ، قَالَ: سَأَلْتُ الْمَنْصُورَ عَمَّنْ بِهِ مَرَضٌ لَا يَتَوَقَّفُ بَوْلُهُ أَوْ غَائِطُهُ أَوْ رِيحُهُ، فَقَالَ: لَا حَدَثَ لِمَنْ لَا طَهَارَةَ لَهُ حَتَّى يَتَعَمَّدَ.

ترجمه‌ی گفتار:

عبد الله بن حبیب طبری ما را خبر داد، گفت: از منصور درباره‌ی کسی پرسیدم که دچار بیماری است و ادرار یا مدفوع یا باد شکم او متوقّف نمی‌شود، پس فرمود: کسی که طهارتی ندارد، حدثی ندارد، تا آن گاه که تعمّد کند.

شرح گفتار:

برای خواندن شرح این گفتارهای نورانی، به پرسش و پاسخ ۳۱۶ مراجعه کنید.