گفتاری از آن جناب درباره‌ی انواع مساجد و حکم نماز و اعتکاف در آن‌ها

أَخْبَرَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ حَبِيبٍ الطَّبَرِيُّ، قَالَ: سَمِعْتُ الْمَنْصُورَ الْهَاشِمِيَّ الْخُرَاسَانِيَّ يَقُولُ: الْمَسَاجِدُ فِي كِتَابِ اللَّهِ مَسْجِدَانِ: مَسْجِدٌ أُسِّسَ عَلَى التَّقْوَى مِنْ أَوَّلِ يَوْمٍ فَيُقَامُ فِيهِ وَمَسْجِدُ ضِرَارٍ فَلَا يُقَامُ فِيهِ إِلَّا لِلتَّقِيَّةِ أَوِ الْأَمْرِ بِالْمَعْرُوفِ وَالنَّهْيِ عَنِ الْمُنْكَرِ وَكُلُّ مَسْجِدٍ يُدْعَى فِيهِ لِإِمَامٍ جَائِرٍ فَهُوَ مَسْجِدُ ضِرَارٍ.

ترجمه‌ی گفتار:

عبد الله بن حبیب طبری ما را خبر داد، گفت: شنیدم منصور هاشمی خراسانی می‌فرماید: مساجد در کتاب خداوند دو مسجد هستند: مسجدی که از روز نخست بر بنیاد تقوا ساخته شده است، پس در آن اقامه می‌شود و مسجد ضرار که در آن اقامه نمی‌شود مگر برای تقیّه یا امر به معروف و نهی از منکر و هر مسجدی که در آن برای امامی جائر دعا می‌شود مسجد ضرار است.

شرح گفتار:

از اینجا دانسته می‌شود که نماز و اعتکاف در مساجد منافقان، ظالمان و امامان وابسته به طواغیت که تحت نظارت و مدیریت آنان و با هدف نشر اندیشه‌های انحرافی و خطرناکشان ساخته شده و فعّالند، جایز نیست، مگر برای کسی که از آنان تقیّه می‌کند یا در صدد ارشاد و اصلاح آنان است و مراد از «يُدْعَى فِيهِ لِإِمَامٍ جَائِرٍ» دو چیز می‌تواند باشد: یکی اینکه «در آن برای امامی جائر دعا می‌شود» و دیگری اینکه «در آن برای امامی جائر دعوت می‌شود»، هر چند فرق چندانی میان این دو نیست؛ چراکه دعا برای امامی جائر، دعوت برای او محسوب می‌شود.