گفتاری از آن جناب درباره‌ی حکم اذان و اقامه

أَخْبَرَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ حَبِيبٍ الطَّبَرِيُّ، قَالَ: سَأَلْتُ الْمَنْصُورَ عَنِ الْأَذَانِ وَالْإِقَامَةِ، فَقَالَ: هُمَا وَاجِبَانِ لِلْجَمَاعَةِ، إِلَّا أَنْ يَكُونُوا فِي مَكَانٍ لَا يَحْضُرُهُ غَائِبٌ، فَإِنْ كَانُوا فِي مَكَانٍ لَا يَحْضُرُهُ غَائِبٌ، فَإِنَّمَا يَكْفِيهِمُ الْإِقَامَةُ، لِأَنَّ الْأَذَانَ وُضِعَ لِلْغَائِبِينَ.

ترجمه‌ی گفتار:

عبد الله بن حبیب طبری ما را خبر داد، گفت: از منصور درباره‌ی اذان و اقامه پرسیدم، پس فرمود: آن دو برای جماعت واجب است، مگر اینکه در جایی باشند که غایبی در آن حاضر نمی‌شود، پس اگر در جایی باشند که غایبی در آن حاضر نمی‌شود، اقامه برایشان کافی است؛ چراکه اذان برای غایبان وضع شده است.

شرح گفتار:

برای خواندن شرح این گفتار نورانی، به پرسش و پاسخ ۴۳۲ مراجعه کنید.