Аҷиб аст ки шумо ҳатто аз гуфтани номи худ ба мо худдорӣ мекунед, вале аз мо дар бораи насаби ҷаноби Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ва номи ёронаш мепурсед! Агар аз мо бимнок ҳастед, мо низ аз шумо бимнок ҳастем ва агар аз душманони мо бимнок ҳастед, мо низ аз онон бимнок ҳастем ва дар ҳар ду сурат, набояд аз мо таваққуъ дошта бошед ки ба ин пурсиши шумо посух бидиҳем! Чизе ки донистани он барои шумо аз донистани насаби ҷаноби Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ва номи ёронаш судмандтар аст, андешаҳо ва ормонҳои ҳаққи ӯст ки шуморо ба ҳаққонияти ӯ далолат мекунад, агарчи ӯ ва номи ёронашро надонед. Аз ин рӯ, пешниҳоди мо ба шумо ин аст ки китоби шарифи «Бозгашт ба Ислом» ва сойири гуфторҳо ва навиштаҳои ин олими бузургворро мутолиъа кунед то бо андешаҳо ва ормонҳои ӯ ошно шавед ва чанду чуни заминасозии амалӣ барои зуҳури Маҳдӣ алайҳи саломро фаро бигиред; Зеро онон ки бонги табли иддаъоҳошон гӯши фалакро кар кардааст, дар амал барои зуҳури он ҳазрат заминае намесозанд ва танҳо маъракагирони даврагарде ҳастанд ки гурӯҳӣ бедониш ва хурофотиро ба гирди худ фароҳам меоваранд ва умру мол ва обурӯйи ононро сарфи ҳичу пучи худ месозанд; Балки онон бо даъовии бепоя ва алқоби аҷибу каромоти мавҳум ва хобҳои талқиншуда ва ривоёти сохтагияшон, камари Маҳдӣ алайҳи саломро шикастаанд ва рӯзи Мансури Ҳошимии Хуросониро ба шабӣ сард ва торик табдил кардаанд; Чунонки дар зимни хутбае, бо ишора ба онон фармудааст:

«Аз болои осмони ҳафтум ва зери замини чаҳорум хабар медиҳанд, вале аз ақоъиди Ислом огоҳии дурусте надоранд ва аз ҳалолу ҳароми он чизи дархурӣ намедонанд ва калимоти қасорашон чун қар қари калоғон бемаъно ва номафҳум аст! На дар замин илм решаи доранд ва на дар осмони тақво ситорае! Якеро бо хобӣ нодида аз роҳ ба дар мекунанд, дигареро бо нидоӣ ношунида! Якеро бо оётӣ нозил нашуда дар чоҳ меандозанд, дигареро бо ривоётӣ норасида! Якеро бо гуфторӣ беҳуда мефиребанд, дигареро бо тилисмӣ печида! Пас бадин сон ҳеҷ дари гушудаеро ба сӯӣ Маҳдӣ намегузоранд магар онки мебинанд ва ҳеҷ роҳи кӯтоҳеро ба рӯӣ ёронаш намегузоранд магар онки сад мекунанд ва ҳеҷ манзилгоҳи бикр ва покизаеро барои дӯстдоронаш намегузоранд магар онки ба ганд мекашанд! Ҳар рӯз ба ранге дар меоянд ва дар бораи худ иддаъои ҷадиде мекунанд ва ба кашфи тозае ноъил мешаванд; Чароки ҷоҳталабиҳо ва газзофагӯиҳошонро поёне нест. Ҳақро ба ботил меомезанд ва ростро ба дурӯғ меолоянд, то ҷойе ки на барои ҳақ ҳурмате мемонад ва на барои рост қимате! Ҳангоме ки парчами ҳақ барафрошта мешавад кист ки онро бишносад ва ҳангоме ки сухани рост гуфта мешавад кист ки онро бипазирад?! Чашмҳо кӯр ва гӯшҳо кар ва дастҳо хаста шудааст ва дигар ҳавсалае барои санҷиш ва баррасӣ нест; Чароки муддаъиён, тухми бадгумониро дар ҳар ҷо пошидаанд ва ғубори бадбиниро дар замин ва замон барангехтаанд ва ҷонро ба гулуҳ ва кордро ба устухон расондаанд»[1].

Дар ин миён, Мансури Ҳошимии Хуросонӣ барканор аз иддаъоҳо, роҳи худро дар пеш гирифтааст ва мепаймояд ва вазифаи ақлӣ ва шаръии худро анҷом медиҳад ва бо такя бар китоби Худованд ва суннати мутавотири Паёмбараш ва муқтазиёти рӯшани ақлӣ, барои зуҳури Маҳдӣ алайҳи салом заминасозӣ мекунад ва ин корро дар амал ва бидуни ҳеч иддаъое анҷом медиҳад; Чароки бо вуҷуди амал, ниёзе ба иддаъо надорад ва иддаъоро барои беамалон мегузорад, ҳар чанд ба фазли Худованд дар бораи худаш умедвор аст ва аз инки мавриди раҳмати Ӯ қарор гирифта бошад ноумед нест; Чароки Ӯ фазлӣ азим дорад ва ҳар кас аз бандагонашро ки бихоҳад машмули раҳматаш мегардонад ва ҷуз гумроҳон ва носипосон аз даргоҳаш ноумед нестанд ва ҳамаи корҳо ба Ӯ бозгашт дода мешавад[2].