Ҳар гуна истифода ва бардошт аз китоби «Бозгашт ба Ислом» ва соири матолиби мунташир шуда дар ин пойгоҳи Исломӣ, бо зикри комили манбаъ ва тасриҳ ба номи молики маънавии онҳо яъне аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло биломонеъ аст, вале бидуни зикри комили манбаъ ва тасриҳ ба номи он ҳазрат ҷойиз нест ва фарқе бо сирқат ва фиребкорӣ надорад.

Мутаъассифона дида шудааст ки бархӣ афроди судҷӯй, фурсатталаб ва бетақво, матолиби илмии мунташир шуда дар ин пойгоҳи Исломиро бидуни зикри комили манбаъ ва тасриҳ ба номи аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло, бо лаҳн ва сиёқӣ шабеҳ ба матолиби худ нақл мекунанд, бо ин узри бадтар аз гуноҳ ки намехоҳанд боъиси таблиғи он шаванд, дар ҳоле ки мехоҳанд боъиси таблиғи худ шаванд! Ин бегумон мисдоқи тадлис ва хиёнат дар амонат ва ҳамкорӣ бо душманони ҳақ барои кетмони он ва талбисаш ба ботил аст ки гуноҳӣ бисёр бузург маҳсуб мешавад; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿وَلَا تَلْبِسُوا الْحَقَّ بِالْبَاطِلِ وَتَكْتُمُوا الْحَقَّ وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ﴾[1]; «Ва ҳаққро бо ботил напӯшонед ва ҳаққро кетмон накунед дар ҳоле ки медонед».

Ҷойи таъассф аст ки то кунун борҳо матолиби илмӣ ва нукоти бадеъи мунташир шуда дар ин пойгоҳи Исломӣ, барои як олими ҳавзаи ё устоди донишгоҳ ё пойгоҳи интернетӣ ё шахсияти сиёсӣ ирсол шудааст то мояи басират ва ҳидояти ӯ б ҳақ шавад, вале пас аз чанде дар қолиби назаре аз назароти ӯ ва бидуни камтарин ишорае ба манбаъи аслӣ ва молики маънавии он интишор ёфтааст, дар ҳоле ки ҷуз худи ӯ ва мо ва албатта Худованди доно касе аз моҷаро огоҳӣ надорад ва дигарон онро назаре аз назароти ӯ мепиндоранд! Бегумон чизе ки заминасози ин сӯъи истифодаи ноҷавонмардона хусусан дар Эрон шуда, фориғ аз шеваъи такаббур ва заъфи ахлоқи дар миёни ақшори мухталифи мардум, филтер будани ин пойгоҳи Исломӣ дар ин кишвар аст ки ба афроди судҷӯ, фурсатталаб ва бе тақво дар он имкон додааст то ба содагӣ чунин кори зиштеро анҷом диҳанд, бидуни инки касе аз мардум мутаваҷҷеҳи он шавад; Чароки бештари мардум дар ин кишвар ба ин пойгоҳи Исломӣ дастрасӣ надоранд, дар ҳоле ки дастрасияшон ба ин афрод, озод ва фаровон аст ва аз ин гузашта, ба онон эътимод ва ҳусни зан доранд ва чунин эҳтимолеро дар бораи онон намедиҳанд!

Илова бар ин афроди судҷӯ, фурсатталаб ва бетақво, афроди дигаре низ вуҷуд доранд ки аз матолиби илмӣ ва нукоти бадеъи мунташир шуда дар ин пойгоҳи Исломӣ сӯъи истифода мекунанд ва онон муддаъиёни дурӯғини имомат ва Маҳдавият ҳастанд ки ҳар зулм ва дурӯғеро барои худ ва пайравонашон ҳалол медонанд ва барои амволи моддӣ ва маънавии мухолифонашон ҳурмате қоъил настанд ва мӯътақиданд ки метавон матолиб ва нукоти ононро ба суди худ мусодира кард ва барои таблиғи худ ба кор бурд ва амдан барои лувс кардани ҳақ ва аз равнақ андохтани он мекӯшанд то ба заъми худ бозорашон дар миёни мардумро аз даст надиҳанд! Онон бегумон балойи азиманд[2].

Албатта рӯшан аст ки ин сӯъи истифодаҳо ба олими мазлум ва ғариб аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло ва ёрони мухлис ва гумномаш ки барои Худованд мегӯянд ва менависанд, зиёне намерасонад; Чароки аҷри онон нази Худованд маҳфуз аст ва бо шарорат ва шайтанати фурумоягон зойеъ намешавад; Ҳамчунонки ҳақиқат то абад пинҳон намемонад ва саранҷом рӯзе ошкор мегардад, вале қатъан ба мардум зиён мерасонад; Чароки сӯъи истифода кунандагон барои Худованд намегӯянд ва наменависанд, балки барои манофеъи шахсӣ ва матомеъи дунявӣ мегӯянд ва менависанд ва дар ғолиби маворид ҳаққе ки аз мо дуздидаандро бо ботили худ меомезанд ва сабаби лувс шудани он ва инҳирофи бештари мардум мешаванд! Ин бегумон фитанае барои мардум аст ва ононро ба шубҳа меафканад ва аз ин рӯ, аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло дар яке аз гуфторҳои худ бо ишора ба он фармудааст:

«دَعْنِي مِنْ هَؤُلَاءِ السَّفَلَةِ الْمَرَدَةِ الْقَائِلِينَ عَلَى اللَّهِ بِمَا لَا يَعْلَمُونَ! أَلَا تَعْلَمُ أَنَّ هَذَا الْعِلْمَ كَنْزٌ مِنْ كُنُوزِ الْجَنَّةِ هَبَطَ مِنْهَا مَعَ آدَمَ عَلَيْهِ السَّلَامُ، ثُمَّ انْتَقَلَ مِنْهُ إِلَى النَّبِيِّينَ وَالصِّدِّيقِينَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّالِحِينَ مِنْ ذُرِّيَّتِهِ، حَتَّى يَرْجِعَ مَعَ آخِرِهِمْ إِلَى الْجَنَّةِ؟! أَفَتُرِيدُ أَنْ تَجْعَلَ مِثْلَ هَذَا الْكَنْزِ فِي أَيْدِي الصِّبْيَانِ وَالْمَجَانِينِ وَالْمُدْمِنِينَ عَلَى الْمُخَدِّرَاتِ؟! لَا وَاللَّهِ لَيْسَ هَؤُلَاءِ بِمَأْمُونِينَ عَلَيْهِ وَلَا مِنْ أَهْلِهِ، وَإِنَّ فِيهِمْ سَارِقِينَ يَسْرُقُونَهُ لِيَشْتَرُوا بِهِ ثَمَنًا قَلِيلًا وَيَسْتَعِينُوا بِهِ عَلَى حُجَجِ اللَّهِ وَأَوْلِيَائِهِ! ﴿فَذَرْهُمْ فِي غَمْرَتِهِمْ حَتَّى حِينٍ﴾[3]»[4]; «Манро вогузор аз ин фурумоягони худбузургбин ки бар Худованд чизҳое мебанданд ки ба он илме надоранд! Оё намедонӣ ки ин илм ганҷе аз ганҷинаҳои Биҳишт аст ки ба ҳамроҳи Одам алайҳи салом аз он фуруд омад ва сипас ба Паёмбарон ва сиддиқон ва шаҳидон ва солеҳон аз фарзандони ӯ интиқол ёфт то он гоҳ ки ба ҳамроҳи охаринашон ба Биҳишт бозгардад?! Оё пас мехоҳӣ ки чунин ганҷеро дар дастони кӯдакон ва девонагон ва афюниён қарор диҳӣ?! На ба Худо савганд инон бар он амин шумурда намешаванд ва аз аҳли он нестанд ва дар миёни онон дуздоне ҳастанд ки онро ба сирқат мебаранд то ба баҳойи андак бифурушанд ва бар зидди ҳуҷҷатҳо ва авлиёъи Худованд ба кор гиранд! <Пас ононро дар саргардонияшон раҳо кун то замоне>».

Ҳамчунонки дар гуфтори дигар, бо ишора ба ёрони махсус ва сиддиқи худ фармудааст:

«Онгоҳ онҳоро барои ман ҳамроҳоне поядор ва ёронӣ вафодор хоҳӣ ёфт ки аламро фаро мегиранд ва аз дастбурд нигаҳ медоранд ва чашмаҳои онро ҷорӣ месозанд ва барои амал ба он мусобиқа мегузоранд; Чароки онҳоро чашмӣ бино ва гӯшӣ шунавост ва қадри олимро мешиносанд»[5].

Аз инҷо дониста мешавад ки ҳар гуна истифода ва бардошт аз осори аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло бояд бо тасриҳ ба номи эшон ва зикри комили манбаъ бошад, то ҳақ дар хидмати аҳли ботил қарор нагирад ва илм сипаре дар дасти ҷоҳилон нагардад ва ҳикмат ба равнақи бозори сафиҳон кӯмак накунад ва рост василае барои тарвиҷи дурӯғ нашавад ва то касоне ки мойил ба огоҳии бештар ҳастанд битавонанд ба манбаъи аслӣ муроҷиъа кунанд ва матолиб ва нукоти муртабитро –ба дур аз илқоъот ва тафосири дигарон– бубинанд, бошад ки ҳидоят ёбанд.