Ошноӣ бо аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло
Ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло, олимӣ одил, даъватгарӣ муҷоҳид ва раҳбарӣ инқилобӣ дар Хуросони бузург аст ки аз мактаби эътиқодӣ ва фақиҳии мумтозе мубтани бар яқиниёти Исломӣ ва ба дур аз раҳёфтаҳои заннӣ бархурдор аст ва улгуӣ эътидол, ақлоният ва вафодорӣ ба мабонӣ ва ормонҳои асили Исломӣ дар асри ҳозир маҳсуб мешавад ва ҳамаи умри мубораки худро сарфи ислоҳи ақойид ва аъмоли мусалмонон ва мубориза бо бидъатҳо ва инҳирофоти мавҷуд дар мазоҳиби Исломӣ кардааст ва акнун наҳзати ҷаҳониро бо шиъори «Бозгашт ба Ислом» ва намоди парчамҳои сиёҳи Набавӣ раҳбарӣ мекунад ки ҳадафи он, заминасозӣ барои таҳаққуқи ҳукумати ҷаҳонии Худованд, аз тариқи таъсиси ҳукумати ҷаҳонии имом Маҳдӣ алайҳи салом ба унвони халифаи Худованд дар замин аст; Бо таваҷҷуҳ ба инки мӯътақид ба имкон ва ҳатмияти зуҳури имом Маҳдӣ алайҳи салом -ин мавъуди паёмбарон- дар сурати вуҷуди ёрони кофӣ ва омода барои ӯст ва аз ин рӯ, ҳамаи талоши худро ба кор мебарад ки аз тариқи гирдоварӣ ва тарбияти ёрони кофӣ ва омода барои ӯ, заминасозии зуҳурашро фароҳам созад, то ин гуна роҳ барои таҳаққуқи адолати ҷаҳонӣ ва наҷоти инсон аз хусрон ҳамвор шавад Ин Шоъ Аллаҳ. Ин ҳамон чизе аст ки бархӣ ҳукуматҳои золим ва мунофиқи минтақаро аз ин олими ғариб ва мазлум тарсонда ва ба душманӣ ва муқобила бо ӯ водоштааст[1]; То ҷойе ки ӯро таҳти таъқиб ва ҳадафи анвоъи тӯҳматҳо, тавҳинҳо ва таҳдидҳо қарор додаанд ва ба зиндагӣ ва фаъолият дар хафо маҷбур сохтаанд[2].
Ин раҳбари ҳаким ва озода ки азимат ва нубуғи илмии ӯ дар осори мунташир шуда аз ӯ машҳуд ва маҳсус аст, то ҳадде ки аз назари аҳли иттилоъ ва инсоф, аълами уламои уммат шумурда мешавад, вобаста ба ҳеҷ давлат ё миллате нест; Чароки ҳеҷ давлате ҷуз давлати Худованд ва халифаи Ӯ дар заминро машрӯъ намедонад[3] ва ҳеҷ марзе миёни мусалмонони ҷаҳонро ба расмият намешиносад; Ҳамчунонки вобаста ба ҳеҷ як аз мазоҳиби Исломӣ нест[4]; Чароки ҳеҷ як аз онҳо -хоҳ аз мазоҳиби аҳли суннат ва хоҳ аз мазоҳиби шиъа- ро комил ва бидуни айб намедонад ва мӯътақид аст ки ҳамаи онҳо -кам ё беш- ба бархӣ бидъатҳо ва инҳирофоти эътиқодӣ ва фиқҳӣ олуда шудаанд. Аз ин рӯ, ӯ танҳо мутаъаҳҳид ба Исломи холис ва комил аст ва он дар қомуси ӯ, маҷмӯъаи ақойид, ахлоқ ва аҳкоме аст ки танҳо бо тамассук ба «Қуръон»[5] ва «Суннати мутавотири Паёмбар»[6] ва дар рӯшанойии «ақли салим»[7] яъне ақлӣ пироста аз ҷаҳл, тақлид, аҳвоъи нафсонӣ, дунёгароӣ, таъассуб, такаббур ва хурофагароӣ шинохта мешавад.[8]
Ин инсони бузург вале беиддаъо ки бисёрӣ ӯро Мансури Хуросонии мавуд -соҳиби парчамҳои сиёҳ- дар ривоёти Исломӣ медонанд[9], худро Паёмбар ё имом ё дорои мақомӣ хос аз ҷониби Худованд намедонад[10]. Ӯ танҳо олимӣ солеҳ ва ҳидоятёфта аст ки ба таклифи ақлӣ ва шаръии худ мабнӣ бар даъват ба сӯӣ хайр ва амри ба маъруф ва наҳй аз мункар амал мекунад ва аз ҳамаи мусалмонони ҷаҳон таваққуъ дорад ки ба ҳукми «وَتَعَاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَالتَّقْوَىٰ ۖ»[11]; «Дар некукорӣ ва парҳезкорӣ ҳамкорӣ кунед», бо ӯ барои таҳаққуқи ормони муқаддасаш ки ормони Ислом аст, ҳамкорӣ кунанд[12].
Лозим ба зикр аст ки танҳо марҷаъи расмӣ ва мӯътабар барои касби иттилоъоти бештар дар бораи шахсият, афкор ва фаъолиятҳои ин олими бузургвор, «Пойгоҳи иттилоърасонии дафтари Мансури Ҳошимии Хуросонӣ» (пойгоҳи ҳозир) аст ва ҳеҷ як аз гумоназаниҳо ва иддаъоҳои мароҷеъи дигар дар бораи ӯ, пеш аз таъйид ва тасдиқи ин пойгоҳ, эътиборе надорад ва қобили эътимод нест.
Иттилоъоти бештар дар бораи ӯ, дар бахшҳои зер мунташир мешавад:
• Гуфторҳо; Ақойид; Шинохти хулафоъи Худованд; Маҳдӣ; Мансур ва наҳзати заминасозӣ барои зуҳури Маҳдӣ
• Нақдҳо ва баррасиҳо; Ақойид; Шинохти хулафоъи Худованд; Маҳдӣ; Мансур заминасози зуҳури Маҳдӣ
Дар ҳоли ҳозир, иттилоъоти ҷузъитар дар бораи ӯ, танҳо дар ихтиёри касоне қарор мегирад ки бо ангезаи ҳимоят аз ӯ, ба узвият дар ин пойгоҳи Исломӣ дар меоянд; Ҳамчунонки ба иллати мушкилот ва хатароти амниятии фаровон, мулоқот бо ӯ танҳо барои афроди шинохта шуда ва қобили эътимод мақдур аст.