Гирифтани маросим барои амвот дар рӯзҳойи муъайян рабте ба Ислом надорад ва аз русуми қавмӣ аст ва бо ин васф, касоне ки танҳо аз Ислом табаъият мекунанд, чунин маросимеро намегиранд ва касоне ки танҳо аз Ислом табаъият намекунанд, балки аз русуми қавмӣ монанди Ислом табаъият мекунад, чунин маросимеро мегиранд, дар ҳоле ки табаъият аз Ислом барои саъодати онон кофӣ аст; Чароки Ислом хатти эътидол ва ақлоният аст ва бо ин васф, костан аз он ё афзудан бар он ба маънои ифрот ё тафрит аст ки саъодати ононро таҳдид мекунад, ҳар чанд табаъият аз русуми қавмӣ бошад.

Оре, таъом додани хешон ва ҳамсоягон ба хонаводаи маййит то се рӯз, аз Расули Худо саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам ривоят шуда ва кори бисёр хубе аст, вале сар задани арвоҳи мурдагон ба аҷсодашон дар рӯзи севвум, ҳафтум, чиҳилум ва як сол баъд аз марг, иддаъое дар бораи ғайб аст ки ниёз ба далили қатъӣ аз китоби Худо ё суннати Паёмбараш дорад, дар ҳоле ки чунин далиле дар даст нест.