Шиъаён эътиқод доранд ки имом Маҳдӣ алайҳи салом ду ғайбат доштааст: Ғайбати суғро ва ғайбати кубро. Дар ғайбати суғро, аз тариқи чаҳор нойиби хос, бо мардум дар иртибот буд ва баъд аз фавти нойиби чаҳорум, ғайбати кубро шурӯъ шуд. Ин чаҳор нойиби хос иборат буданд аз:
1 . Абу Амр, Усмон ибни Саъид Амрӣ Асадӣ
2 . Абу Ҷаъфар, Муҳаммад ибни Саъид Амрӣ
3 . Абу Қосим, Ҳусейн ибни Руҳ Навбахти
4 . Абу Ҳасан, Алӣ ибни Муҳаммад Самурӣ (Саймурӣ)
Ваколати ин афрод ом ва мутлақ буд. Албатта дар ин даврон, дар бархӣ шаҳрҳо, афроди дигаре низ буданд ки ваколати имомро бар ӯҳда доштанд ва бархӣ мӯътақиданд ки ин ваколат бидуни воситаи нувоб хос буд. Аз ҷумлаи ин афрод Аҳмад ибни Ҳамза ибни Ясоъ, Муҳаммад ибни Иброҳим ибни Маҳзиёр, Муҳаммад ибни Солеҳ ва Абу Муҳаммад Ваҷноъи буданд.
Имом Маҳдӣ алайҳи салом дар тавқиъе (номае) ба Алӣ ибни Муҳаммади Самрӣ, шурӯъи ғайбати куброро чунин эълом кард:
«Эй Алӣ ибни Муҳаммади Самрӣ! Худованд дар сувги фиқдони ту подошӣ бузург ба бародаронат ато кунад. Ту то шиш рӯзи дигар аз дунё хоҳӣ рафт. Корҳоятро мураттаб кун ва ҳеч касеро ба ҷонишинии худ магумор; Чароки ғайбати комил фаро расидааст ва зуҳуре ҷуз бо изни Худованди азза ваҷал нахоҳад буд ва он пас аз гузашти замонӣ тӯлонӣ ва сахт шудани дилҳо ва пур шудани замин аз ситам хоҳад буд. Касоне ба назди шиъаёнам хоҳанд омад ки муддаъии мушоҳида хоҳанд буд. Огоҳ бошед ки ҳар кас пеш аз хуруҷи Сӯфиёнӣ ва садои осмонӣ иддаъои мушоҳида кунад, дурӯғгӯ ва ифтиро зананда аст ва ҳеч ҳавл ва қуввае ҷуз ба Худованди баландмартаба ва азим нест». (Шейх Тувсӣ, Ал-Ғайба, с 242 ва 243)
Назари Мансури Ҳошимии Хуросонӣ дар мавриди ин ақойид чист?
Ҳамчунин назари эшон дар мавриди зуҳури суғро ва зуҳури кубро ки бархӣ шиъаён ба он эътиқод доранд чист?