Мансури Ҳошимии Хуросонӣ, Мансури Ҳошимии Хуросонӣ аст, на чизе камтар ва на чизе бештар; Шахсияте ки дар миёни мардум вуҷуд дорад, бо андеша, ҳаракат ва ормонӣ мушаххас ва воқеъияте бар рӯйи замин ки бо тағйири номҳо тағйир намеёбад; На бо «Саййиди Хуросонии мавъуд» чизе бар ӯ афзуда мешавад ва на бо «Муддаъии дурӯғин» чизе аз ӯ кам мешавад. Ҳар кас гӯши шунаво дорад бишнавад: Мансури Ҳошимии Хуросонӣ яке аз бандагони Худо ва уммати Паёмбари Ӯ Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам аст ки аз Қуръони Карим ва суннати мутавотири он ҳазрат дар рӯшанойии ақл пайравӣ мекунад ва иддаъои набуват ё имомат ё маҳдавият надорад ва бо ҳеч давлат ё мазҳаб ё гурӯҳе муртабит нест ва танҳо бо иқдомотӣ фарҳангӣ аз қабили нигориши китоб ва гуфтугӯ бо мусалмонон, ба сӯӣ Маҳдӣ даъват мекунад ва барои зуҳури он ҳазрат заминасозӣ менамояд ва дар изои ин кори нек ва пурмашаққат, аз касе музде наметалабад ва танҳо аз Худованд хоҳони музд аст ва моли касеро ба ботил намехурад ва ҷони касеро ба ғайри ҳақ дар хатар намеандозад ва ба мӯрчаи хурд ё ҷондорӣ бузургтар аз он ситаме намеварзад ва бо ин васф, агар касе даъвати ӯро иҷобат кунад ва аз ӯ ҳимоят намояд, бо назар ба ростии сухан ва дурустии кор ӯ бар пояи адиллаи ақлӣ ва шаръӣ ва бо ангезаи заминасозӣ барои зуҳури Маҳдӣ аст ва агар касе ин корро накунад ё ба ҷойи ин кор бо ӯ душманӣ варзад, ба ӯ зиёне намерасонад ва танҳо худро аз хайре маҳрум месозад ё дар шарре меандозад ва Худованд ба кори ҳамагон огоҳ аст.

Бинобарин, Мансури Ҳошимии Хуросонӣ, танҳо мусалмонӣ олим ва парҳезгор аст ки мусалмононро аз пайравии ҳокимони ситамгар ва зӯргӯ боз медорад ва ба пайравии Маҳдӣ фаро мехонад ва аз пайравии зунун ва авҳом наҳй мекунад ва ба пайравии илм ва яқин амр менамояд ва аз ҷаҳлу тақлид ва аҳвоъи нафсониву дунёгаройи ва таъассубу такаббур ва хурофагаройи бар ҳазар медорад ва ба иқомаи Исломи холис ва комил дар партуви Қуръону суннат ва ақл таҳрези мефармояд ва бо ин васф, касоне ки ӯро душман медоранд, дар пешгоҳи Худованд узре надоранд ва бояд худро барои азоби Ӯ омода созанд; Чароки возеҳ аст душманӣ кардан бо чунин касе ҷойиз нест, балки дӯстӣ кардан бо ӯ воҷиб аст ва касе ки бо ӯ душманӣ мекунад, золим ва мутаъадди аст; Монанди касе ки ба ӯ иҳонат мекунад ва касе ки ӯро истеҳзоъ менамояд ва касе ки ба ӯ тӯҳмат мезанад ва касе ки бар ӯ дурӯғ мебандад ва касе ки аз ӯ боз медорад ва рӯшан аст ки ҳамаи ин касон дар залолатӣ ошкоранд ва барои онон кайфарӣ сахт хоҳад буд. Мансури Ҳошимии Хуросонӣ мефармояд:

«Вой бар касоне ки ҳақро ботил мешуморанд ва ростро дурӯғ менамоёнанд ва дурустро ғалат ҷилва медиҳанд то аз роҳи Худованд боздоранд ва онро бар рӯйи бандагонаш бибанданд! Чи касе аз онон ситамкортар аст ва чи касе ононро аз хории дунё ва азоби охират раҳойи медиҳад?! Бегумон онон дар зиёнӣ ошкоранд ва ба сӯӣ табоҳӣ мешитобанд. Аммо хушо ба ҳоли касоне ки сухани ростро мепазиранд ва аз кори дуруст пайравӣ мекунанд ва ба аҳли он ёрӣ мерасонанд ва ба ғавғои ситамгарон вақъе намениҳанд! Онон ба ростӣ ҳушёронанд ва ба раҳмати Худованд умедворанд; Чароки сухани ростро пазируфтаанд ва аз кори дуруст пайравӣ кардаанд ва Худованд подоши солеҳонро зойеъ намекунад ва ситойиш барои Худованд парвардигори ҷаҳониён аст».