Нӯшидани бувли (яъне пешоби) шутур, суннат шумурда намешавад; Зеро чизе нест ки Расули Худо саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам онро ташриъ карда бошад. Бал як равиши дармонии биёбонӣ дар тибби қадим аст ки атиббоъи араб барои бархӣ беморон таҷвиз мекарданд ва Расули Худо саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам онро барои онон –ҳаргоҳ ба он зарурат дошта бошанд– иҷоза фармуда ва рӯшан аст ки нӯшидани ҳар чизе дар вақти зарурат ҷойиз аст, беонки суннат шумурда шавад; Чунонки Худованди аззаваҷал фармудааст: ﴿فَمَنِ اضْطُرَّ فِي مَخْمَصَةٍ غَيْرَ مُتَجَانِفٍ لِإِثْمٍ ۙ فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ﴾[1]; «Ҳар кас дар тангнойе ногузир шуд беонки дар пайи гуноҳе бошад, Худованд омӯрзандаи меҳрубон аст».

Аммо инки Худованд дар бувли шутур шифое барои бархӣ дардҳо қарор дода бошад, аҷиб нест; Чароки дар чизҳои ба маротиб нохушояндтар аз он монанди заҳри мор ва неши ақраб шифое барои бархӣ дардҳо қарор додааст; Хусусан бо таваҷҷуҳ ба инки шутур дар биёбон аз обҳои мамлу аз амлоҳи маъданӣ ва гиёҳонӣ покиза ва судманд тағзия мекунад ва бо ин васф, вуҷуди шифо дар бувли он баъид нест, бал чи басо аз вуҷуди шифо дар бархӣ доруҳои шимёвии ҷадид ва мутадовил бо бастабандиҳои зебо ва фиребанда ки сирфан бо ангезаҳои иқтисодӣ ва судҷӯёна тавлид шуда, муҳтамалтар аст ва шифо ҷуз аз ҷониби Парвардигор нест.