Вуҷуди нойиб ё фиристода ё фарзанд барои имом Маҳдӣ алайҳи салом, ақлан ё шаръан муҳол нест; Чароки имом Маҳдӣ алайҳи салом, бино бар қавл ба вуҷудаш дар ҳоли ҳозир, башаре монанди сойири мардум аст ва табъан метавонад монанди ҳар як аз онон, барои анҷоми бархӣ корҳои худ, нойибе бигирад ё касеро бифиристад ё ҳамсаре ихтиёр кунад ки барояш фарзанде биёварад, вале бо таваҷҷуҳ ба инки нойиб будан ё фиристода будан ё фарзанд будани касе барои дигарӣ, бар хилофи асл аст, муддаъии он бояд онро бо далили мӯътабари шаръи исбот кунад ва рӯшан аст ки хоб ё хабари воҳид, далили мӯътабари шаръи маҳсуб намешавад; Зеро дар Қуръон ва суннат, чизе долли бар ҷавози ахзи ба хоб барои қабули даъовии мардум ҳангоме ки баййинае надоранд ё баййина алайҳи онон аст, вуҷуд надорад ва аз қозӣ пазируфта намешавад ки бидуни баййина ё бар хилофи он ҳукм кунад, бо ин узр ки хоб дидааст. Ба тартиб касе наметавонад ба чизе ки ҳуҷҷияте аз ақл ва шаръ барои он вуҷуд надорад мӯътақид шавад ё амал кунад бо ин истидлол ки дар ривоёти аҳли байт алайҳиму салом омадааст; Чунонки фармудаанд: «إِنَّ دِينَ اللَّهِ أَعَزُّ مِنْ أَنْ يُرَى فِي النَّوْمِ»[1]; «Ҳаройина дини Худованд устувортар аз ин аст ки дар хоб дида шавад». Танҳо мустасно барои он, чизе аст ки маъсум мебинад; Монанди чизе ки Иброҳим алайҳи салом дид, ҳангоме ки фармуд: ﴿يَا بُنَيَّ إِنِّي أَرَى فِي الْمَنَامِ أَنِّي أَذْبَحُكَ فَانْظُرْ مَاذَا تَرَى ۚ قَالَ يَا أَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ ۖ سَتَجِدُنِي إِنْ شَاءَ اللَّهُ مِنَ الصَّابِرِينَ﴾[2]; «Эй писарам! Ман дар хоб мебинам ки туро забҳ мекунам, пас бингар ки назарат чист, гуфт: Эй падар! Коре ки ба он амр мешавиро анҷом бидеҳ, ин шоъ Аллоҳ манро аз собирон хоҳӣ ёфт» Ва чизе ки ғайри маъсум мебинад вале маъсум таъбир мекунад; Монанди чизе ки Фиръавн дид ва Юсуф алайҳи салом таъбир кард, ҳангоме ки фиристода ба ӯ гуфт: ﴿يُوسُفُ أَيُّهَا الصِّدِّيقُ أَفْتِنَا فِي سَبْعِ بَقَرَاتٍ سِمَانٍ يَأْكُلُهُنَّ سَبْعٌ عِجَافٌ وَسَبْعِ سُنْبُلَاتٍ خُضْرٍ وَأُخَرَ يَابِسَاتٍ لَعَلِّي أَرْجِعُ إِلَى النَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَعْلَمُونَ ۝ قَالَ تَزْرَعُونَ سَبْعَ سِنِينَ دَأَبًا فَمَا حَصَدْتُمْ فَذَرُوهُ فِي سُنْبُلِهِ إِلَّا قَلِيلًا مِمَّا تَأْكُلُونَ﴾[3]; «Юсуф эй сиддиқ! Моро дар бораи ҳафт гови фарбеҳ фатво бидеҳ ки ҳафт гови лоғар онҳоро мехуранд ва дар бораи ҳафт хӯшаи сабз ва боқӣ хушкида, бошад ки ман ба назди мардум бозгардам ва бошад ки онон дарёбанд. Гуфт: Ҳафт сол ба сахтӣ кор мекунед, пас ҳар чи бардошт мекунедро дар хӯшааш бигзоред магар андаке ки мехуред». Бинобарин, хобҳои дигар ки мардум мебинанд ё таъбир мекунанд эътиборе надоранд ва ҳаддиаксар муҷиби занн мешаванд; Ҳамчунонки ахбори воҳид низ занниул судуранд ва аз ин рӯ, ахзи ба онҳо дар чизе ки ба дин марбут мешавад, ҷойиз нест; Ба далили сухани Худованд ки фармудааст: ﴿إِنَّ الظَّنَّ لَا يُغْنِي مِنَ الْحَقِّ شَيْئًا﴾[4]; «Ҳаройина занн чизеро аз ҳақ бениёз намекунад». Бар ин асос, муддаъиёне ки дар ҳоли ҳозир, худро бо истинод ба бархӣ хобҳо ва ахбори воҳид, фарзанд, нойиб ва фиристодаи имом Маҳдӣ алайҳи салом мешуморанд, иддаъойе мекунанд ки тасдиқи он шаръан мумкин нест. Ин дар сурате аст ки сойири суханон ва корҳошон муштамал бар чизе набошад ки бутлони он ақлан ва шаръан маълум аст, вале агар сойири суханон ва корҳошон муштамал бар чизе бошад ки бутлони он ақлан ва шаръан маълум аст, ҷойе барои баҳс дар бораи вуҷуби такзиби онон нест; Зеро муҳол аст ки имом Маҳдӣ алайҳи салом чунин гумроҳонеро нойиб ё фиристодаи худ қарор диҳад то мардумро бо суханон ва корҳои ботили худ гумроҳ кунанд ва агар онон ба ростӣ фарзани ӯ буданд, монанди фарзанди Нуҳ алайҳи салом буданд ки Худованд дар борааш фармудааст: ﴿يَا نُوحُ إِنَّهُ لَيْسَ مِنْ أَهْلِكَ ۖ إِنَّهُ عَمَلٌ غَيْرُ صَالِحٍ﴾[5]; «Эй Нуҳ! Ӯ аз хонаводаи ту нест; Чароки кори ношойист кардааст».

Ҳосил онки тасдиқи ин қабил муддаъиён ва табаъият аз онон ваҷҳе надорад, балки дафъи шаррашон бар ҳар мусалмоне ки муттаки аз он бошад воҷиб аст; Чароки ин қабил муддаъиён, хоҳ дурӯғгӯёнӣ ҳилагар ва хоҳ беморонӣ равонӣ бошанд, бо даъовии беасос ва таъолими ботили худ, шиъори Исломро лувс мекунанд ва мояи ваҳни дин мешаванд ва мусалмононро ба шубҳа ва сӯъи занн меандозанд, то ҷойе ки ҳақро баъд аз зуҳури он, аз ботил ташхис намедиҳанд ва мӯъҷизаро баъд аз мушоҳидаи он, аз сеҳр дар намеёбанд ва ба ҳадде аз бадбинӣ ва пешдоварӣ мерасанд ки Маҳдиро низ баъд аз хуруҷи ӯ, дурӯғгӯйи дигар аз дурӯғгӯён мепиндоранд ва ин нахоҳад буд магар ба сабаби фитнае ки ин фарзандони шайтон барангехтаанд; Зеро онон ҳеч оят ва ҳадисеро боқӣ нагузоштаанд магар онки бар худ татбиқ додаанд ва ҳеч мӯъҷиза ва аломатеро боқӣ нагузоштаанд магар онки ба худ нисбат додаанд, пас гӯши мусалмононро аз ҳамаи онҳо пур сохтаанд то дигар рағбате дар шунидани монанди онҳо надошта бошанд ва ҳар чизе аз синхи онҳоро бидуни таъаммул ва баррасӣ инкор кунанд ва ба ин тартиб аз шинохти Маҳдӣ баъд аз зуҳураш боз монанд ва чи басо аз рӯи ҷаҳл ва бе хабарӣ дар баробараш бойистанд! Бе гумон ин нақшаи шайтон барои пешгирӣ аз шинохти Маҳдӣ будааст ки дар ҳоли ҳозир, аз тариқи фарзандони шумаш дар бархӣ мамолики Исломӣ монанди Эрон ва Ироқ, иҷро мешавад.

Худованд нобуд кунад муддаъиёни дурӯғинро ки бузургтарин душманони Маҳдӣ ва бузургтарин душманони ёрони ростини ӯ ҳастанд ки бидуни иддаъо ё суханӣ ботил ба сӯяш фаро мехонанд; Чароки ин нобакорон, бо номидани худ ба номҳои онон ва бозӣ кардан бо вожагони калидишон ва эҷоди ташобуҳоти зоҳирӣ бо онон барои фирефтани авом, гуфтумони ононро ба ибтизол мекашанд ва мардумро аз даъваташон мутаннафир месозанд ва ислоҳи умури мусалмонон ва иқомаи Исломи холис ва комилро барояшон бениҳоят сахт мегардонанд; Монанди достони чӯпони дурӯғгӯй ки борҳо иддаъойи дурӯғинро ба гӯши мардум расонд ва даъватӣ ботилро барояшон такрор кард, то он гоҳ ки дигар ҳассосияти худ нисбат ба чунин иддаъоеро аз даст доданд ва эътимоде ба чунин даъвате барояшон намонд ва чунон шуданд ки дигар эътинойе ба фарёди ҳеч чӯпоне намекунанд ҳар чанд ростгӯ бошад!

Пас Худованд лаънат кунад муддаъиёни дурӯғинро ва шарри ононро аз сари дини Худ ва халифаи Худ Маҳдӣ ва заминасозони зуҳури халифаи Худ Мансур ки бе ҳеч иддаъо ва сухани ботил ба сӯи ӯ даъват мекунад, дафъ фармояд ва ба умуми мусалмонон тавфиқи шинохти хақ аз ботил ва саҳиҳ аз ғалат ва рост аз дурӯғ ва ҳикмат аз сафоҳатро арзонӣ дорад; Чароки Арҳаму Роҳимин аст.