Бародари басир, фарҳехта ва борикбин!

Лутфан ба нукоти зер таваҷҷуҳ фармойед то посухи охарин суъоли хешро низ дарёфт кунед:

Аввалан касе ки даъвати Мансур ба заминасозӣ барои зуҳури Маҳдиро пазируфта, бо касе ки онро напазируфтааст, яксон нест; Зеро касе ки онро напазируфта, дар адами дастрасӣ ба Маҳдӣ «муқассир» аст ва касе ки онро пазируфта, аз тақсир дар он хориҷ шудааст ва «қосир» шумурда мешавад ва ин осори бисёр мутафовите барои ҳар як аз он ду дорад. Касе ки дар адами дастрасӣ ба Маҳдӣ муқассир аст, дар амал бар пояи занн маъзур нест; Чароки худаш мусаббиби адами дастрасиаш ба яқин шудааст, вале касе ки дар адами дастрасӣ ба Маҳдӣ қосир аст, дар амал бар пояи занн маъзур аст; Чароки худаш мусаббиби адами дастрасиаш ба яқин нашудааст, балки дигарон мусаббиби он шудаанд. Бинобарин, касе ки даъвати Мансур ба заминасозӣ барои зуҳури Маҳдиро напазирад, «золим» аст ва касе ки онро пазируфта, «мазлум» ва гуноҳи мазлум дар амал ба занн дар мавориде ки гузире аз он надорад, бар гардани золим аст ки ӯро ба он ногузир сохта ва гуноҳе бар ӯ ки ногузир шудааст, нест; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿وَقَدْ فَصَّلَ لَكُمْ مَا حَرَّمَ عَلَيْكُمْ إِلَّا مَا اضْطُرِرْتُمْ إِلَيْهِ ۗ وَإِنَّ كَثِيرًا لَيُضِلُّونَ بِأَهْوَائِهِمْ بِغَيْرِ عِلْمٍ ۗ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعْلَمُ بِالْمُعْتَدِينَ﴾[1]; «Ва ҳаройина чизе ки бар шумо ҳаром кардаро бароятон баён кардааст, магар чизе ки ба он ногузир шавед ва ҳаройина бисёрӣ бо аҳвоъи худ ва бидуни илм гумроҳ мекунанд, бегумон Парвардигорат ба ситамкорон донотар аст».

Сониян касе ки ба сабаби тақсири худ, аз дастрасӣ ба Маҳдӣ маҳрум аст, пеш аз онки мукаллаф ба намозу рӯза ва ҳаҷҷу закот бошад, мукаллаф ба заминасозӣ барои зуҳури он Ҳазарт аст. Пас агар ба заминасозӣ барои зуҳури он Ҳазрат иқдом кунад, дар амал ба намозу рӯза ва ҳаҷҷу закоти худ бар пояи занн, маъзур аст ва агар ба заминасозӣ барои зуҳури он Ҳазрат иқдом накунад, намозу рӯза ва ҳаҷҷу закоти ӯ бар пояи занн, қобили қабул нест. Бинобарин, заминасозӣ барои зуҳури Маҳдӣ, воҷиби фаврӣ аст ва бар сойири воҷибот тақаддум дорад.

Солисан касе ки ба сабаби қусури худ, аз дастрасӣ ба Маҳдӣ маҳрум аст, дар ҳамаи мавзӯъот ногузир аз амал бар пояи занн нест; Зеро дар бораи бархӣ мавзӯъот, оёте аз Қуръон вуҷуд дорад ки амал бар пояи онҳо ҷойиз аст ва дар бораи бархӣ мавзӯъот, ахбори мутавотире вуҷуд дорад ки амал бар пояи онҳо ҷойиз аст ва ба назар мерасад ки аркони намозу рӯза ва ҳаҷҷу закот, аз ҷумлаи ҳамин мавзӯъотанд ва бо ин васф, амал ба онҳо дар замони адами дастрасӣ ба Маҳдӣ мумкин аст ва амал бар пояи занн шумурда намешавад. Ин ба он маъност ки қосир дар адами дастрасӣ ба Маҳдӣ, набояд дар талаби илм ба ахбори мутавотир ва амал бар пояи онҳо тақсир кунад; Чароки агар дар он тақсир кунад, дар амал бар пояи занн маъзур нест, агарчи дар адами дастрасӣ ба Маҳдӣ қосир бошад.

Робиъан касе ки ба сабаби қусури худ, аз дастрасӣ ба Маҳдӣ маҳрум аст, дар мавзӯъоте ки ахбори мутавотире дар бораи онҳо вуҷуд надорад, муҷоз ба амал бар пояи ахбори воҳид нест; Чароки занни ҳосил аз ахбори воҳид, бо занни ҳосил аз ғайри он, дар занн будан яксон аст ва занн, сарфи назар аз инки аз чи тариқе ҳосил шуда бошад, монанди шак аст. Бинобарин касе ки ба сабаби қусури худ, аз дастрасӣ ба Маҳдӣ маҳрум аст, дар мавзӯъоте ки ахбори мутавотире дар бораи онҳо вуҷуд надорад, хоҳ ахбори воҳид дар бораи онҳо вуҷуд дошта бошад ва хоҳ вуҷуд надошта бошад, ба «усули амалӣ» руҷӯъ мекунад ва онҳо иборат аз бароъат, эҳтиёт, тахийр ва истисҳоб ҳастанд ки ақлан дар мавориди шак, барои бурунрафт аз бунбаст дар пеш мегиранд; Ба ин тартиб ки ҳаргоҳ дар асли таклиф шак доранд, ба бароъат ва ҳаргоҳ дар мавзӯъи он шак доранд, дар сурати имкон, ба эҳтиёт ва дар сурати адами имкон, ба тахийр рӯй меоваранд ва ҳаргоҳ дар бақоъи он шак доранд, истисҳобро ҷорӣ мекунанд, то он гоҳ ки яқин барояшон ҳосил шавад.

Хомисан касе ки ба сабаби қусури худ, аз дастрасӣ ба Маҳдӣ маҳрум аст, ҳаргоҳ яқин пайдо кунад ки Мансур ҳамон Мансури Хуросонии мавъуд аст ки Паёмбар ва аҳли байташ дар ахбори мутавотир ба пайравӣ аз ӯ амр кардаанд, метавонад барои шинохти аҳком аз рӯйи далил ба ӯ руҷӯъ кунад; Чароки ӯ донотарини мардум ба аҳком баъд аз Маҳдӣ аст ва ҳаргоҳ руҷӯъ ба Маҳдӣ ба сабаби қусуре мумкин набошад, бояд ба донотарини мардум баъд аз ӯ руҷӯъ кард ва руҷӯъ ба вай, аз руҷӯъ ба сойири мардум барои баррасии ҳамаи ороъ ва далоил ки корӣ душвор ва пурхатар аст, бениёз мекунад; Чунонки Алӣ алайҳи салом дар хутбае пиромуни фитнаҳои охируззамон, бар ин нукта таъкид карда ва бо ишора ба Мансури Хуросонӣ фармудааст: «اعْلَمُوا أَنَّكُمْ إِنِ اتَّبَعْتُمْ طَالِعَ الْمَشْرِقِ سَلَكَ بِكُمْ مَنَاهِجَ الرَّسُولِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ، فَتَدَاوَيْتُمْ مِنَ الْعَمَى وَالصَّمَمِ وَالْبَكَمِ، وَكُفِيتُمْ مَؤُونَةَ الطَّلَبِ وَالتَّعَسُّفِ، وَنَبَذْتُمُ الثِّقْلَ الْفَادِحَ عَنِ الْأَعْنَاقِ»[2]; «Бидонед ки агар шумо аз тулӯъкунандаи Машриқ пайравӣ кунед, шуморо ба роҳҳои Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам раҳсипор месозад, пас аз кӯриву карӣ ва гунгӣ беҳбудӣ пайдо мекунед ва аз заҳмати ҷустуҷӯ ва бероҳи рафтан осуда мешавед ва бори сангин ва хатарнокро аз гардани худ бар медоред».

Ин гуна Худованд барои касе ки тақво пеша мекунад, роҳе қарор медиҳад; Чунонки фармудааст: ﴿وَمَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجًا﴾[3]; «Ва ҳар кас аз Худованд тақво пеш гирад барои ӯ роҳи бурунрафте қарор медиҳад» Ва касоне ки дар бораи Ӯ талош мекунандро ба роҳҳои худ раҳнамун мешавад; Чунонки фармудааст: ﴿وَالَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا﴾[4]; «Ва касоне ки дар бораи Мо талош мекунандро ҳатман ба роҳҳои худ раҳнамун мешавем», вале касоне ки золиманд ва аз талош дар бораи Ӯ фуру мегузорандро бечора мекунад ва барояшон ҳеч роҳе қарор намедиҳад; Чунонки фармудааст: ﴿إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا وَظَلَمُوا لَمْ يَكُنِ اللَّهُ لِيَغْفِرَ لَهُمْ وَلَا لِيَهْدِيَهُمْ طَرِيقًا ۝ إِلَّا طَرِيقَ جَهَنَّمَ﴾[5]; «Ҳароина касоне ки куфр врзиданд ва ситам кардандро Худованд ҳаргиз намеомӯрзад ва ба ҳеч роҳе раҳнамун намешавад; Магар роҳи Ҷаҳаннм»; Чароки Ӯ бисёр бахшоянда ва меҳрубон ва дар ъайни ҳол, бисёр ҳисобгар ва сахтгир аст ва ҳаргиз некукоронро монанди бадкорон қарор намедиҳад; Чунонки фармудааст: ﴿أَمْ حَسِبَ الَّذِينَ اجْتَرَحُوا السَّيِّئَاتِ أَنْ نَجْعَلَهُمْ كَالَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَوَاءً مَحْيَاهُمْ وَمَمَاتُهُمْ ۚ سَاءَ مَا يَحْكُمُونَ﴾[6]; «Оё касоне ки бадиҳоро пеша карданд пиндоштанд ки ононро монанди касоне қарор медиҳем ки имон оварданд ва корҳои шойиста анҷом доданд, зиндагӣ ва маргашон монанди ҳам аст?! Бад қазоват мекунанд!» Ва фармудааст: ﴿أَمْ نَجْعَلُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ كَالْمُفْسِدِينَ فِي الْأَرْضِ أَمْ نَجْعَلُ الْمُتَّقِينَ كَالْفُجَّارِ﴾[7]; «Ё касоне ки имон оварданд ва корҳои шойиста кардандро монанди фасод кунандагон дар замин қарор медиҳем ё парҳезкоронро монанди фоҷирон қарор медиҳем?!».

Худованд ҳамаи мусалмононро тавфиқи пайвастан ба наҳзати заминасозӣ барои зуҳури Маҳдӣ арзонӣ дорад то аз бечорагӣ раҳойи ёбанд; Чароки ҳеч роҳе ҷуз он барои раҳойии онон аз бечорагӣ нест, агарчи шарқ то ғарби ҷаҳонро бикованд ва ситойиш барои Худованде аст ки чунин хоста ва чунин муқаррар доштааст.