Шуморе аз ёронамон моро хабар доданд, гуфтанд: Марде аз сарзаминӣ дур ба назди Мансури Ҳошимии Хуросонӣ омад ва пас аз гуфтугуӣ чанд, дасти ӯро гирифт ва арза дошт: «Ман гувоҳи медиҳам ки ту ҳамон заминасози мавъуди Маҳдӣ ҳастӣ ки Паёмбари Худованд моро ба ҳамроҳӣ бо ӯ фармон дод»! Он бузургвор чун ин суханро шунид, бедаранг дасти худро аз дасти он мард берун кашид ва бо итобе ба ӯ фармуд:

«Даст аз ман бидор эй бародар! Оё ин ҳама роҳро аз сарзамини худ омадаи то манро дар бораи динам фиреб диҳӣ?! Бо Худо савганд ман заминаи зуҳури Маҳдиро месозам, вале аҳамият намедиҳам ки манро ба чи чиз меномӣ; Зеро ман осмони обиро сақф худ ва замини хокиро фарши худ насохтаам ва худро монанди порасанге дар уқёнуси бало наяндохтаам то ту аз сарзамини хеш биёйӣ ва манро мавъуд биномӣ! Оё ман «Писари инсон» нестам?! Пас манро «Писари инсон» бином ва дар роҳе ки пеш гирифтаам ҳамроҳиам кун; Чароки ман ба сӯӣ Маҳдӣ раҳсипорам ва бо ту ё бе ту ба ӯ хоҳам расид»!

Сипас дар ҳоле ки бар мехостам то биравад, бо овози баланд фармуд:

«Ман нидо кунандае пеши рӯӣ Маҳдӣ ҳастам ки нидо мекунам: Роҳро боз кунед»!

Шарҳи гуфтро:

Ин ба маънои он аст ки вуҷуби ёрии ин заминасози ростини зуҳури Маҳдӣ, ба сабаби мутобиқати комили орзуҳо ва ормонҳои ӯ бо ақл ва шаръ аст, сарфи назар аз инки мавъуд дониста шавад ё мавъуд дониста нашавад; Чароки Худованд фармудааст: ﴿وَتَعَاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَالتَّقْوَى﴾ ۖ[1]; «Дар некукорӣ ва парҳезкорӣ ёрӣ расонед» Ва шакке нест ки қиёми ӯ ба заминасозӣ барои зуҳури Маҳдӣ мутобиқ бо ақл ва шаръ, бузургтарин мисдоқи некукорӣ ва парҳезкорӣ аст ва аз ин рӯ, ёрӣ расондан ба ӯ, ба ҳукми Худованд бар ҳар мусалмоне воҷиб аст, хоҳ барояш илм ҳосил шуда бошад ки ӯ ҳамон Мансури Хуросонӣ -соҳиби парчамҳои сиёҳ- аст ки Расули Худо саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам дар ривоёти мутавотир ваъда додааст ва хоҳ барояш илм ҳосил нашуда бошад. Ба ҳамин далил аст ки ин инсони бузург, бо онки ҳеч кас дар илм ва фазл ба ӯ намерасад ва аз ҳамаи нишонаҳои расида дар бораи Мансури Хуросонии мавъуд бархурдор аст, дар бораи худ иддаъое намекунад ва ба исботи мақоме барои худ эҳтимоме надорад, балки эҳтимоми ёронаш ба онро низ намеписандад ва ононро аз он наҳй мекунад; Комилан бар хилофи муддаъиёни дурӯғин ки бо вуҷуди ҷаҳл ва гумроҳии ошкорашон, дар майдони иддаъоҳои газзоф метозанд ва аз ҳеч талоше барои исботи мақомоте ки надоранд, фуругузори намекунанд, балки ҳамаи ҳаммашон доъир миёни ду чиз аст: Иддаъои тоза дар бораи худ ва исботи он! Ин аст фарқ миёни ҳақ ва ботил ки бар хирадмандон пӯшида немемонад.