| Нависандаи пурсиш: Исмоъилӣ | Тарихи пурсиш: 26/12/2015 |
Банда як минбарӣ ва аз иродатмандони ҳазарти алломаи Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло ҳастам ва гоҳе дар минбарам барои огоҳии мардум аз маъорифи ҳаққаи Ислом, аз фармойишҳои нуронии ин бузургвор ва мавоъизи балиғаи эшон истифода мекунам, вале мутаъассифона бо таваҷҷуҳ ба фазои амниятии мавҷуд дар Эрон ва ҷавви масмуме ки бар зидди ин олими мазлум эҷод кардаанд, қодир ба зикри номи эшон нестам ва наметавонам ин маворидро бо сароҳат аз эшон нақл кунам; Хусусан ки дар миёни аҳли масҷид мутаъассибине ҳузур доранд ки агар номи ин бузургворро аз даҳони ман бишнаванд дигар пушти сари ман намоз намехонанд ва барои ман мушкилоти адидае эҷод мекунанд. Бо ин ҳол, ман гоҳе ба сурати куллӣ ва муҷмал ба ин бузургвор ишора мекунам ва масалан мегӯям: «Ба қавли яке аз бузургон» ё «Ба қавли яке аз уламо» ё «Бархӣ ҳукамо фармудаанд» ва монанди ин, вале намедонам ки оё ин ишорот кифоят мекунад ё на? Ба ҳар ҳол суъолам ин аст ки оё ин кор барои банда бо таваҷҷуҳ ба инки қасди тарвиҷи маъорифи ҳаққаи Исломиро дорам, ҷойиз аст? Агар ҷойиз нест, чи кор бояд анҷом бидиҳам?
Бо ташаккур аз шумо ва ин олими бузург ки мисдоқи боризи «إنّک علی الحقّ المبین» ҳастанд ва бо осори арзишманди худ, сатҳи фикри ва биниши моро нисбат ба Ислом чандин дараҷа болотар бурдаанд ва нигоҳҳои ғалати моро хусусан ба масоъили Маҳдавият ислоҳ фармудаанд ва як инқилоби фарҳангии азим ва бесобиқаро дар ҷаҳони Ислом оғоз кардаанд ки навидбахши инқилоби ҷаҳонии Маҳдавӣ аст ин шоъ Аллоҳ.
| Посух ба пурсиши шумораи: 1 | Тарихи посух ба пурсиш: 26/12/2015 |
Ҷойи хурсандӣ аст ки ҳанӯз дар миёни асҳоби минбар, маъдуд озодагоне монанди шумо ёфт мешаванд ки дини худро ба дунё нафурӯхтаанд ва пайрави хоҳишҳои ҷабборон нашудаанд ва фиреби дурӯғҳои муздуронро нахӯрдаанд ва дар партуви китоби Худованд ва суннати Паёмбараш ва беэътино ба илқоъоти ин ва он, ба ҳаққонияти ошкори ҳазарти аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло ва арзиши волои кори ӯ басират доранд ва қадри «Фармойишҳои нуронӣ ва мавоъизи балиғаи эшон» ро дар ин қаҳтул ҳикма медонанд ва танҳо ба «Тарвиҷи маъорифи ҳаққаи Ислом» меандешанд, вале ҷойи таъассуф аст ки ихтиноқ дар ҷомеъаи Эрон ба ҳадде расидааст ки аҳли илм ҳатто ҷуръати ном бурдан аз касе ҷуз ҳокимон ва аёдии ононро надоранд ва аз бурдани номи як олими мусалмон ва мустақил ва нақли ақволи илмӣ ва ахлоқии ӯ меҳаросанд; Монанди ихтиноқ дар ҷомаи Умавиён ки аҳли илмро аз бурдани номи Алӣ ибни Абӣ Толиб ва нақли ақволи ӯ боз дошта буд ва ба ҷаъли ҳадис бар зидди ӯ барои хушнудии ҳокимон водошта буд ва чунон ҷавви олуда ва торикеро ба вуҷуд оварда буд ки буғзи ӯ пиру ҷавонро фаро гирифта буд; То ҳадде ки ҳокимони Умавӣ, хулафоъи машрӯъи Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам шумурда мешуданд ва аҳли байти он ҳазарт, гурӯҳӣ шӯришӣ ва мунҳариф бо иддаъои дурӯғин ва дар пайи тафриқаангезӣ миёни мусалмонон! Имрӯз низ ҳамон ҷараён идома дорад ва танҳо номҳо тағйир кардааст то озмуне барои мардумон бошад. Муддаъиёни вилояти мутлақа ва даъват кунандагон ба сӯӣ ҳокимияти худ, намояндагони Исломи ноби Муҳаммадӣ шумурда мешаванд ва заминасози зуҳури Маҳдӣ ва даъват кунандаи ба сӯӣ ҳокимияти оли Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам як шӯришӣ мунҳариф бо иддаъоҳои дурӯғин ва дар пайи тафриқаангезӣ миёни мусалмонон! Аҳли илм аз бурдани номи Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ва нақли ақволи ӯ боз дошта мешаванд ва ба ҷаълу ифтиро ва нашри акозиб бар зидди ӯ барои хушнудии ҳокимон водошта мешаванд ва чунон ҷавви олуда ва торике ба вуҷуд омадааст ки буғзи ӯ пиру ҷавонро фаро гирифтааст. Акнун кор ба ҷойе расидааст ки муште ҷавонаки аҳмақ ва мутаъассиб ки на баҳрае аз илм доранд ва на баҳрае аз одоб, бо таҳрези саркардагони мунофиқ ва шайтонсифати худ, анвоъи саббу лаънро ба ин олими мазлум ва азимушшоън раво медоранд ва аз ҳеҷ тавҳин ва ифтиройе ба соҳати мутаҳҳараш худдорӣ намекунанд ва ба ҳабсу озори ёрон ва дӯстдорони ӯ мепардозанд; Ҳамон тавр ки падаронашон бо таҳрези ҳокимони Умавӣ, анвоъи саббу лаънро ба Алӣ ибни Абӣ Толиб раво медоштанд ва аз ҳеҷ тавҳин ва ифтиройе ба он ҳазрат худдорӣ намекарданд ва ба ҳабсу озори ёрон ва дӯстдорони ӯ мепардохтанд, дар ҳоле ки ин олими мазлум ва азимошшоън ба шеваи Алӣ ибни Абӣ Толиб, ҷуз бар пояи китоби Худованд ва суннати Паёмбараш сухан намегӯяд ва танҳо ҷурмаш созиш накардан бо ҷабобира ва курниш накардан дар баробари тавоғит аст. Уф бод бар ин мардуми содалувҳ ва фурумоя ки ҳамвора бозичаи дасти ҷабобира ва пуштибони тавоғит дар баробари аҳли байти Паёмбарашон будаанд ва барои хушнидии ҳокимони золим, муслиҳони мазлумро лагадмол кардаанд!
Аммо ривояти шумо аз ҳазарти Мансури Ҳошимии Хуросонӣ бидуни овардани номи ӯ ё ба сурати муҷмал аз бими ҳукумати Эрон, монанди ривояти бархӣ саҳоба ва тобеъон аз Алӣ ибни Абӣ Толиб будан овардани номи ӯ ё ба сурати муҷмал аз бими ҳукумати банӣ Умая аст; Чунонки машҳур аст онон ҳаргоҳ мехостанд аз он ҳазрат чизе ривоят кунанд, мегуфтанд: «Маде аз Қурайш чунин гуфт» ё «Марде аз саҳоба чунин гуфт» ва номи ӯро намеоварданд ва аз бархӣ расидааст ки ҳаргоҳ мехостанд аз он ҳазрат чизе ривоят кунанд мегуфтанд: «Абу Зайнаб чунин гуфт» то касе нафаҳмад ки мурди онон Алӣ ибни Абӣ Толиб аст[1] ва бо ин васф, агар амали онон саҳиҳ шумурда шавад, амали шумо низ саҳиҳ аст; Ҷуз онки ба назар мерасад амали онон саҳиҳ шумурда намешавад; Чароки ҳар чанд ҷону моли ононро аз газанди золимон ҳифз мекард, ба бақоъи ҳукумати золимон ёрӣ мерасонд ва наслҳои ҷадиди мусалмононро ки бо савобиқи Алӣ ибни Абӣ Толиб ошноӣ надоштанд, ба инҳироф аз ӯ савқ медод ва табъан мисдоқи кетмони оёти Худованд ва талбиси ҳақ ба ботил шумурда мешуд ва дар воқеъ ҳамон коре буд ки ҳокимони золим мехостанд. Аз ин рӯ, дар миёни саҳоба ва тобеъон, озодагоне буданд ки ба рағми фишорҳо ва таҳдидҳои ҳокимони золим, номи Алиро меоварданд ва фазоъили ӯро ривоят мекарданд ва аз молу ҷони худ дар ин роҳ мегузаштанд ва бидуни шак агар инон набуданд, номи он ҳазрат ва фазоъили ӯ аз ёдҳо мерафт ва имконе барои ҳидояти ояндагон боқӣ намемонд ва ба ин тартиб, мақсуди ҳокимони золим бароварда мешавад.
Аз инҷо дониста мешавад ки нақли суханони ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизуллоҳ таъоло, бидуни овардани номи ӯ ва ба сурати муҷмал, хусусан дар ин бурҳаи ҳассос шойиста нест ва аз масодиқи кетмони ҳақ ва талбиси он ба ботил шумурда мешавад, бал воҷиб аст касоне дар миёни мардум бошанд ки барои Худованд аз ҷону моли худ бигзаранд ва ҳанҷораи золимонаи ҷабборонро бишкананд ва кореро анҷом диҳанд ки барои онон ногувортар ва душвортар аст, то бо ирода ва ҳиммати ин озодагон, ҷавви олуда ва торики мавҷуд тағйир кунад ва замина барои бедории мусалмонони ҷаҳон фароҳам шавад ва калимаи Худованд рост ояд ки фармудааст: ﴿يُرِيدُونَ لِيُطْفِئُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ﴾[2]; «Мехоҳанд нури Худовандро бо даҳонҳои худ хомӯш кунанд, дар ҳоле ки Худованд комил кунанди нури худ аст агарчи кофирон кароҳат дошта бошанд».
Ба ин асос, ба ҳамаи воъизон, андешмандон ва нависандагони мусалмон тавсиф мекунем ки Худованд ва рӯзи растохезро ба ёд оваранд ва аз бурдани номи ин инсони бузург боке ба худ роҳ надиҳанд ва аз нақли ақволи илмӣ ва ахлоқии ӯ наҳаросанд ва бо ҳар созе ки қулдурон менавозанд нарақсанд ва чунин зиллат ва диноъатеро барои худ напазиранд; Зеро зиндагии дунё кӯтоҳтар аз он аст барои ҳифзи он, ҳаққеро кетмон намоянд ё бо ботиле бипӯшонанд ва оқибат барои парҳезкорон аст, на барои мустакбирон ва на барои худфурӯхтагон.
| Шумораи таълиқ: 1 | Нависандаи таълиқ: Боқир Искандарӣ | Тарихи таълиқ: 27/9/2017 |
Оё бо таваҷҷуҳ ба матолиби мунташир шуда дар ин пойгоҳ ва пойгоҳҳое ки аз тариқи эмейл аз тарафи шумо дарёфт мекунем, муҷоз ба зикри онҳо дар маҷомеъи илмӣ ва донишгоҳӣ ва низ поённома аз қавли шумо мебошам.
Сипосгузори заҳамотатон
| Посух ба таълиқи: 1 | Тарихи посух ба таълиқ: 1/10/2017 |
Ҳар гуна истифода ва бардошт аз китоби «Бозгашт ба Ислом» ва соири матолиби мунташир шуда дар ин пойгоҳи Исломӣ, бо зикри комили манбаъ ва тасриҳ ба номи молики маънавии онҳо яъне аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло биломонеъ аст, вале бидуни зикри комили манбаъ ва тасриҳ ба номи он ҳазрат ҷойиз нест ва фарқе бо сирқат ва фиребкорӣ надорад.
Мутаъассифона дида шудааст ки бархӣ афроди судҷӯй, фурсатталаб ва бетақво, матолиби илмии мунташир шуда дар ин пойгоҳи Исломиро бидуни зикри комили манбаъ ва тасриҳ ба номи аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло, бо лаҳн ва сиёқӣ шабеҳ ба матолиби худ нақл мекунанд, бо ин узри бадтар аз гуноҳ ки намехоҳанд боъиси таблиғи он шаванд, дар ҳоле ки мехоҳанд боъиси таблиғи худ шаванд! Ин бегумон мисдоқи тадлис ва хиёнат дар амонат ва ҳамкорӣ бо душманони ҳақ барои кетмони он ва талбисаш ба ботил аст ки гуноҳӣ бисёр бузург маҳсуб мешавад; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿وَلَا تَلْبِسُوا الْحَقَّ بِالْبَاطِلِ وَتَكْتُمُوا الْحَقَّ وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ﴾[1]; «Ва ҳаққро бо ботил напӯшонед ва ҳаққро кетмон накунед дар ҳоле ки медонед».
Ҷойи таъассф аст ки то кунун борҳо матолиби илмӣ ва нукоти бадеъи мунташир шуда дар ин пойгоҳи Исломӣ, барои як олими ҳавзаи ё устоди донишгоҳ ё пойгоҳи интернетӣ ё шахсияти сиёсӣ ирсол шудааст то мояи басират ва ҳидояти ӯ б ҳақ шавад, вале пас аз чанде дар қолиби назаре аз назароти ӯ ва бидуни камтарин ишорае ба манбаъи аслӣ ва молики маънавии он интишор ёфтааст, дар ҳоле ки ҷуз худи ӯ ва мо ва албатта Худованди доно касе аз моҷаро огоҳӣ надорад ва дигарон онро назаре аз назароти ӯ мепиндоранд! Бегумон чизе ки заминасози ин сӯъи истифодаи ноҷавонмардона хусусан дар Эрон шуда, фориғ аз шеваъи такаббур ва заъфи ахлоқи дар миёни ақшори мухталифи мардум, филтер будани ин пойгоҳи Исломӣ дар ин кишвар аст ки ба афроди судҷӯ, фурсатталаб ва бе тақво дар он имкон додааст то ба содагӣ чунин кори зиштеро анҷом диҳанд, бидуни инки касе аз мардум мутаваҷҷеҳи он шавад; Чароки бештари мардум дар ин кишвар ба ин пойгоҳи Исломӣ дастрасӣ надоранд, дар ҳоле ки дастрасияшон ба ин афрод, озод ва фаровон аст ва аз ин гузашта, ба онон эътимод ва ҳусни зан доранд ва чунин эҳтимолеро дар бораи онон намедиҳанд!
Илова бар ин афроди судҷӯ, фурсатталаб ва бетақво, афроди дигаре низ вуҷуд доранд ки аз матолиби илмӣ ва нукоти бадеъи мунташир шуда дар ин пойгоҳи Исломӣ сӯъи истифода мекунанд ва онон муддаъиёни дурӯғини имомат ва Маҳдавият ҳастанд ки ҳар зулм ва дурӯғеро барои худ ва пайравонашон ҳалол медонанд ва барои амволи моддӣ ва маънавии мухолифонашон ҳурмате қоъил настанд ва мӯътақиданд ки метавон матолиб ва нукоти ононро ба суди худ мусодира кард ва барои таблиғи худ ба кор бурд ва амдан барои лувс кардани ҳақ ва аз равнақ андохтани он мекӯшанд то ба заъми худ бозорашон дар миёни мардумро аз даст надиҳанд! Онон бегумон балойи азиманд[2].
Албатта рӯшан аст ки ин сӯъи истифодаҳо ба олими мазлум ва ғариб аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло ва ёрони мухлис ва гумномаш ки барои Худованд мегӯянд ва менависанд, зиёне намерасонад; Чароки аҷри онон нази Худованд маҳфуз аст ва бо шарорат ва шайтанати фурумоягон зойеъ намешавад; Ҳамчунонки ҳақиқат то абад пинҳон намемонад ва саранҷом рӯзе ошкор мегардад, вале қатъан ба мардум зиён мерасонад; Чароки сӯъи истифода кунандагон барои Худованд намегӯянд ва наменависанд, балки барои манофеъи шахсӣ ва матомеъи дунявӣ мегӯянд ва менависанд ва дар ғолиби маворид ҳаққе ки аз мо дуздидаандро бо ботили худ меомезанд ва сабаби лувс шудани он ва инҳирофи бештари мардум мешаванд! Ин бегумон фитанае барои мардум аст ва ононро ба шубҳа меафканад ва аз ин рӯ, аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло дар яке аз гуфторҳои худ бо ишора ба он фармудааст:
«دَعْنِي مِنْ هَؤُلَاءِ السَّفَلَةِ الْمَرَدَةِ الْقَائِلِينَ عَلَى اللَّهِ بِمَا لَا يَعْلَمُونَ، أَلَا تَعْلَمُ أَنَّ هَذَا الْعِلْمَ كَنْزٌ مِنْ كُنُوزِ الْجَنَّةِ هَبَطَ مِنْهَا مَعَ آدَمَ عَلَيْهِ السَّلَامُ، ثُمَّ انْتَقَلَ مِنْهُ إِلَى النَّبِيِّينَ وَالصِّدِّيقِينَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّالِحِينَ مِنْ ذُرِّيَّتِهِ، حَتَّى يَرْجِعَ مَعَ آخِرِهِمْ إِلَى الْجَنَّةِ؟! أَفَتُرِيدُ أَنْ تَجْعَلَ مِثْلَ هَذَا الْكَنْزِ فِي أَيْدِي الصِّبْيَانِ وَالْمَجَانِينِ وَالْمُدْمِنِينَ عَلَى الْمُخَدِّرَاتِ؟! لَا وَاللَّهِ لَيْسَ هَؤُلَاءِ بِمَأْمُونِينَ عَلَيْهِ وَلَا مِنْ أَهْلِهِ، وَإِنَّ فِيهِمْ سَارِقِينَ يَسْرُقُونَهُ لِيَشْتَرُوا بِهِ ثَمَنًا قَلِيلًا وَيَسْتَعِينُوا بِهِ عَلَى حُجَجِ اللَّهِ وَأَوْلِيَائِهِ، ﴿فَذَرْهُمْ فِي غَمْرَتِهِمْ حَتَّى حِينٍ﴾[3]»[4]; «Манро вогузор аз ин фурумоягони худбузургбин ки бар Худованд чизҳое мебанданд ки ба он илме надоранд. Оё намедонӣ ки ин илм ганҷе аз ганҷинаҳои Биҳишт аст ки ба ҳамроҳи Одам алайҳи салом аз он фуруд омад ва сипас ба Паёмбарон ва сиддиқон ва шаҳидон ва солеҳон аз фарзандони ӯ интиқол ёфт то он гоҳ ки ба ҳамроҳи охаринашон ба Биҳишт бозгардад?! Оё пас мехоҳӣ ки чунин ганҷеро дар дастони кӯдакон ва девонагон ва афюниён қарор диҳӣ?! На ба Худо савганд инон бар он амин шумурда намешаванд ва аз аҳли он нестанд ва дар миёни онон дуздоне ҳастанд ки онро ба сирқат мебаранд то ба баҳойи андак бифурушанд ва бар зидди ҳуҷҷатҳо ва авлиёъи Худованд ба кор гиранд! <Пас ононро дар саргардонияшон раҳо кун то замоне>».
Ҳамчунонки дар гуфтори дигар, бо ишора ба ёрони махсус ва сиддиқи худ фармудааст:
«Онгоҳ онҳоро барои ман ҳамроҳоне поядор ва ёронӣ вафодор хоҳӣ ёфт ки аламро фаро мегиранд ва аз дастбурд нигаҳ медоранд ва чашмаҳои онро ҷорӣ месозанд ва барои амал ба он мусобиқа мегузоранд; Чароки онҳоро чашмӣ бино ва гӯшӣ шунавост ва қадри олимро мешиносанд»[5].
Аз инҷо дониста мешавад ки ҳар гуна истифода ва бардошт аз осори аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло бояд бо тасриҳ ба номи эшон ва зикри комили манбаъ бошад, то ҳақ дар хидмати аҳли ботил қарор нагирад ва илм сипаре дар дасти ҷоҳилон нагардад ва ҳикмат ба равнақи бозори сафиҳон кӯмак накунад ва рост василае барои тарвиҷи дурӯғ нашавад ва то касоне ки мойил ба огоҳии бештар ҳастанд битавонанд ба манбаъи аслӣ муроҷиъа кунанд ва матолиб ва нукоти муртабитро –ба дур аз илқоъот ва тафосири дигарон– бубинанд, бошад ки ҳидоят ёбанд.