بنا بر مبنای قرآنی و برهانی علامه منصور هاشمی خراسانی حفظه الله تعالی، هر حاکمی که خداوند او را برای حکومت به خلافت از جانب خود منصوب نکرده، طاغوت است و بنا بر این مبنا، روشن است که طاغوت نمی‌تواند زمینه‌ساز حکومت خداوند باشد؛ خصوصاً اگر داعیه‌ی ولایت مطلقه و اختیاراتی مشابه اختیارات معصوم داشته باشد؛ چراکه در این صورت بحثی در طاغوت بودن او نیست. روشن است که مواضع خوب او نیز به معنای انتصاب او از جانب خداوند برای حکومت نیست و مبنای مشروعیّت سیاسی در اسلام «اذن» است نه «عمل صالح». با این وصف، اگر کسی هیچ کار خوبی را باقی نگذارد مگر اینکه انجام دهد، ولی مردم را به جای حاکمیّت مهدی به سوی حاکمیّت خود دعوت کند و اطاعت از خود را مانند اطاعت از او واجب شمارد، طاغوتی است که جز خدای عزّ وجلّ پرستش می‌شود و این از قواعد روشن در اسلام است. بنا بر این مبنا، کسی مانند عمر بن عبد العزیز، با آنکه مشهور به عدالت و نیکوکاری بود، حاکم مشروع شمرده نمی‌شد؛ چراکه خداوند او را از جانب خود به حکومت بر مسلمانان نگماشته بود. آری، در صورتی که چنین حاکمی دعوت جناب منصور به سوی مهدی را بپذیرد و آمادگی خود برای تحویل حاکمیّت به آن حضرت در چهارچوبی که این بزرگوار بر پایه‌ی کتاب خدا و سنّت متواتر پیامبرش تبیین فرموده است را اعلام نماید، مشروعیّت یافتن او بعید نیست؛ چنانکه در پاسخ به پرسش آقای مجتبی حسن‌دوست، در این باره توضیح بیشتری داده شده است.