لطفاً به نکات زیر توجّه فرمایید:

۱ . نخستین نکته‌ای که باید به آن توجّه داشته باشید، عدم امکان عملی ظهور امام مهدی علیه السلام پیش از آمادگی و پذیرش عدّه‌ای کافی از مردم است؛ زیرا ظهور آن حضرت در میان مردمی که او را نمی‌خواهند و پیروی نمی‌کنند و یاری نمی‌رسانند، به شکست آن حضرت در نیل به اهدافش و چه بسا اسارت و شهادتش می‌انجامد و این بر خلاف غرض خداوند و وعده‌ی اوست. هر چند خداوند قادر است که آن حضرت را بر خلاف اراده و اقدام مردم و از طریق اجبار به اهدافش برساند، ولی این با سنّت و حکمت او سازگار نیست؛ چنانکه فرموده است: ﴿وَلَوْ شَاءَ رَبُّكَ لَـآمَنَ مَنْ فِي الْأَرْضِ كُلُّهُمْ جَمِيعًا ۚ أَفَأَنْتَ تُكْرِهُ النَّاسَ حَتَّى يَكُونُوا مُؤْمِنِينَ﴾[۱]؛ «و اگر پروردگارت می‌خواست همه‌ی کسانی که در زمینند ایمان می‌آوردند، آیا پس تو مردم را اکراه می‌کنی تا مؤمن باشند؟!» و فرموده است: ﴿وَمَا أَنْتَ عَلَيْهِمْ بِجَبَّارٍ﴾[۲]؛ «و تو اجبار کننده‌ی آنان نیستی». از این رو، ناگزیر ظهور آن حضرت تا هنگام آمادگی و پذیرش عدّه‌ای کافی از مردم به تأخیر خواهد افتاد و این نکته‌ی کلیدی و بسیار مهمّی است که علامه منصور هاشمی خراسانی حفظه الله تعالی را به تلاش برای ایجاد آمادگی و پذیرش در مردم به رغم همه‌ی دشواری‌هایش وا داشته است.

۲ . دومین نکته‌ای که باید به آن توجّه داشته باشید، وجوب عمل به تکلیف شرعی است، صرف نظر از اینکه به نتیجه‌ی دلخواه می‌انجامد یا نه؛ چراکه وجوب عمل به تکلیف شرعی، تابع امر خداوند به عنوان مولا و ربّ است، نه تابع حصول نتیجه‌ی دلخواه و امر خداوند گاهی برای آزمایش یا تربیت یا پاداش اخروی یا تحصیل نتایج دیگری است که بر انسان پوشیده است. بی‌گمان این بزرگ‌ترین درس امام حسین علیه السلام در کربلا بود؛ زیرا آن حضرت در حالی برای اصلاح امّت جدّش قیام کرد که بسیاری از صحابه امیدی به حصول نتیجه‌ی دلخواه نداشتند و به همین دلیل، با او در این کار همراهی نکردند، بلکه او را از آن باز داشتند؛ همچنانکه یاران اندک او در روز عاشورا تنها با انگیزه‌ی عمل به تکلیف شرعی به حمایت از او پرداختند، وگرنه معلوم بود که با وجود آن تعداد دشمن خونخوار، امیدی به پیروزی وجود ندارد. امروز نیز علامه منصور هاشمی خراسانی حفظه الله تعالی با اقتدا به سیّد جوانان اهل بهشت، برای اصلاح امّت و بازگرداندن آنان به اسلام حقیقی و فراهم ساختن زمینه‌ی ظهور امام مهدی علیه السلام در پرتو کتاب خداوند و سنّت یقینی پیامبرش قیام کرده است، در حالی که بسیاری از مردم امیدی به حصول نتیجه‌ی دلخواه ندارند و به همین دلیل، با او در این کار همراهی نمی‌کنند، بلکه او را از آن باز می‌دارند؛ غافل از اینکه انگیزه‌ی او از این کار حصول نتیجه‌ی دلخواه نیست، بلکه عمل به تکلیف شرعی است؛ چراکه در جهان‌بینی توحیدی، ملاک امر خداوند است و عبودیّت انسان در اطاعت از این امر تجلّی پیدا می‌کند و با این وصف، جایی برای «نتیجه‌گرایی» باقی نمی‌ماند. نتیجه‌گرایی در واقع انعکاس «سودجویی» انسان است که از «خودخواهی» او بر می‌خیزد و تنها در جهان‌بینی مادّی و الحادی جای دارد؛ زیرا تنها در این نوع از جهان‌بینی است که انسان دست به کاری نمی‌زند مگر اینکه برای او نفعی در دنیا داشته باشد و خوی حسابگری او را إرضاء کند، در حالی که چنین رویکردی، آزادگی، شرافت و کرامت او را سلب می‌کند و او را به موجودی ضعیف، ترسو و کوته‌فکر مبدّل می‌سازد و نسلی را پدید می‌آورد که به هر ذلّت و مسکنتی تن می‌دهد و همواره از ورود به سرزمین مقدّس سر باز می‌زند، با این منطق بنی اسرائیلی که ﴿إِنَّ فِيهَا قَوْمًا جَبَّارِينَ وَإِنَّا لَنْ نَدْخُلَهَا حَتَّى يَخْرُجُوا مِنْهَا فَإِنْ يَخْرُجُوا مِنْهَا فَإِنَّا دَاخِلُونَ﴾[۳]؛ «در آن قوم جبّاری هستند و ما هرگز به آن داخل نمی‌شویم تا هنگامی که آن‌ها از آن خارج شوند، پس هرگاه آن‌ها از آن خارج شدند ما داخل می‌شویم».

۳ . سومین نکته‌ای که باید به آن توجّه داشته باشید، وجود نتیجه‌ای قطعی برای عمل به تکلیف شرعی است و آن همانا خشنودی خداوند و رستگاری از آتش دوزخ است که بهترین نتیجه محسوب می‌شود؛ چنانکه خداوند فرموده است: ﴿لِمِثْلِ هَذَا فَلْيَعْمَلِ الْعَامِلُونَ﴾[۴]؛ «برای چنین چیزی باید عمل کنندگان عمل کنند». با این وصف، عمل به تکلیف شرعی هرگز کاری بیهوده و احمقانه محسوب نمی‌شود؛ زیرا حتّی اگر نتیجه‌ای در دنیا نداشته باشد، به سعادت در آخرت و آسایش و رفاه ابدی می‌انجامد و این بزرگ‌ترین نتیجه‌ای است که یک عمل می‌تواند داشته باشد؛ با توجّه به اینکه در محکمه‌ی عدل الهی، هیچ گاه عمل به تکلیف شرعی با ترک آن برابر نیست و کسی که در راه او تلاش می‌کند با کسی که به بهانه‌های مختلف از تلاش در راه او می‌پرهیزد، یکسان محسوب نمی‌شود؛ چنانکه بارها و با تأکید فرموده است: ﴿قُلْ لَا يَسْتَوِي الْخَبِيثُ وَالطَّيِّبُ وَلَوْ أَعْجَبَكَ كَثْرَةُ الْخَبِيثِ ۚ فَاتَّقُوا اللَّهَ يَا أُولِي الْأَلْبَابِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ﴾[۵]؛ «بگو آلوده با پاکیزه برابر نیست، اگرچه کثرت آلوده تو را به شگفت آورد، پس از خداوند بترسید ای خردمندان باشد که رستگار شوید» و فرموده است: ﴿مَثَلُ الْفَرِيقَيْنِ كَالْأَعْمَى وَالْأَصَمِّ وَالْبَصِيرِ وَالسَّمِيعِ ۚ هَلْ يَسْتَوِيَانِ مَثَلًا ۚ أَفَلَا تَذَكَّرُونَ﴾[۶]؛ «مثل دو دسته مانند کور و کر و بینا و شنوا است، آیا در مثل برابرند؟! آیا پس متذکّر نمی‌شوید؟!» و فرموده است: ﴿وَمَا يَسْتَوِي الْأَعْمَى وَالْبَصِيرُ وَالَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَلَا الْمُسِيءُ ۚ قَلِيلًا مَا تَتَذَكَّرُونَ﴾[۷]؛ «و کور و بینا برابر نیستند و نه کسانی که ایمان آوردند و کارهای شایسته انجام دادند و بدکاران، اندکی متذکّر می‌شوید» و فرموده است: ﴿قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ وَالَّذِينَ لَا يَعْلَمُونَ ۗ إِنَّمَا يَتَذَكَّرُ أُولُو الْأَلْبَابِ﴾[۸]؛ «بگو آیا کسانی که می‌دانند و کسانی که نمی‌دانند برابرند؟! تنها خردمندان متذکّر می‌شوند» و فرموده است: ﴿أَمْ حَسِبَ الَّذِينَ اجْتَرَحُوا السَّيِّئَاتِ أَنْ نَجْعَلَهُمْ كَالَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَوَاءً مَحْيَاهُمْ وَمَمَاتُهُمْ ۚ سَاءَ مَا يَحْكُمُونَ﴾[۹]؛ «آیا کسانی که بدی‌ها را مرتکب شدند پنداشتند که آنان را مانند کسانی قرار می‌دهیم که ایمان آوردند و کارهای شایسته انجام دادند؟! زندگی‌شان و مرگشان یکسان است؟! بد قضاوت می‌کنند» و فرموده است: ﴿أَمْ نَجْعَلُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ كَالْمُفْسِدِينَ فِي الْأَرْضِ أَمْ نَجْعَلُ الْمُتَّقِينَ كَالْفُجَّارِ﴾[۱۰]؛ «آیا کسانی که ایمان آوردند و کارهای شایسته انجام دادند را مانند فساد کنندگان در زمین قرار می‌دهیم یا پرهیزکاران را مانند گناه‌کاران قرار می‌دهیم؟!». با این وصف، یاران علامه منصور هاشمی خراسانی حفظه الله تعالی که در راه تحقّق حکومت خداوند از طریق تحقّق حکومت خلیفه‌ی او تلاش می‌کنند و مردم را به بیعت با خدای یگانه به جای بیعت با خدایان گوناگون فرا می‌خوانند، باید به پاداش خداوند در آخرت چشم داشته باشند، نه به نتیجه‌ای در زندگی دنیا و باید بدانند که بهشت نتیجه‌ای کافی برای تلاش‌های آنان خواهد بود[۱۱]. هر چند این نتیجه برای کسانی که به زندگی دنیا دل بسته‌اند و به زندگی آخرت اعتقاد یا اعتنایی ندارند، جذّاب نیست و از این رو، آنان را به میدان عمل نمی‌کشاند، ولی آنان با این روحیه و انگیزه صلاحیّت پیوستن به این نهضت مقدّس را هم ندارند و اگر به آن بپیوندند هم سودی به آن نمی‌رسانند؛ چنانکه خداوند درباره‌ی امثال آنان فرموده است: ﴿لَوْ خَرَجُوا فِيكُمْ مَا زَادُوكُمْ إِلَّا خَبَالًا وَلَأَوْضَعُوا خِلَالَكُمْ يَبْغُونَكُمُ الْفِتْنَةَ وَفِيكُمْ سَمَّاعُونَ لَهُمْ ۗ وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِالظَّالِمِينَ﴾[۱۲]؛ «اگر در میان شما خارج شوند جز سستی بر شما نمی‌افزایند و شما را به فتنه می‌اندازند و در میانتان خبرچینانی برای آنان هستند و خداوند به ظالمان آگاه است».

۴ . چهارمین نکته‌ای که باید به آن توجّه داشته باشید، وجود نتیجه‌ای قطعی برای نهضت علامه منصور هاشمی خراسانی حفظه الله تعالی در دنیا -علاوه بر آخرت- است و آن همانا یکی از دو چیز خواهد بود: بازگشت عدّه‌ای کافی از مردم به اسلام و اجتماع و آمادگی آنان برای حمایت از امام مهدی علیه السلام که بنا بر سنّتی از خداوند به ظهور آن حضرت منتهی خواهد شد یا استنکاف آنان از این کار پس از اتمام حجّت بر آنان که بنا بر سنّتی دیگر از خداوند به هلاکت آنان و پیدایش قومی دیگر خواهد انجامید که البته آن نیز در نهایت به ظهور آن حضرت منتهی خواهد شد[۱۳]. با این وصف، کسانی که می‌پندارند نهضت علامه منصور هاشمی خراسانی حفظه الله تعالی به هیچ نتیجه‌ای در دنیا نخواهد انجامید، در غفلت و اشتباهی عظیم به سر می‌برند؛ چراکه این نهضت در حال اتمام حجّت بر اهل دنیا از طریق حکمت، موعظه‌ی حسنه و جدال به أحسن است و با این وصف، اگر به یک نتیجه در آن نینجامد، ناگزیر به نتیجه‌ای دیگر در آن خواهد انجامید!

۵ . پنجمین نکته‌ای که باید به آن توجّه داشته باشید این است که خداوند به نابود کردن ظالمان اگرچه تا دندان مسلّح باشند و «کران تا کران این بی‌کران را پر کرده باشند» و پیروز کردن مستضعفان بر آنان قادر است؛ چراکه در گذشته بارها این کار را انجام داده و قادر است که یک بار دیگر آن را انجام دهد و برای آن شیوه‌ها و ابزارهای فراوانی دارد؛ چنانکه فرموده است: ﴿وَنُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ ۝ وَنُمَكِّنَ لَهُمْ فِي الْأَرْضِ وَنُرِيَ فِرْعَوْنَ وَهَامَانَ وَجُنُودَهُمَا مِنْهُمْ مَا كَانُوا يَحْذَرُونَ﴾[۱۴]؛ «و اراده داریم بر کسانی که در زمین ضعیف شمرده شدند منّت نهیم و آنان را پیشوایانی قرار دهیم و آنان را وارثان قرار دهیم و آنان را در زمین مکنت دهیم و به فرعون و هامان و لشکریانشان از آنان چیزی را نشان دهیم که از آن می‌ترسیدند»، ولی او تنها هنگامی این کار را انجام می‌دهد که مستضعفان از صفوف ظالمان جدا شده و وظیفه‌ی امر به معروف و نهی از منکر را انجام داده باشند؛ چنانکه فرموده است: ﴿وَلَوْلَا كَلِمَةُ الْفَصْلِ لَقُضِيَ بَيْنَهُمْ ۗ وَإِنَّ الظَّالِمِينَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ﴾[۱۵]؛ «و اگر نبود بنای بر جدایی حتماً میان آنان فیصله می‌شد و هرآینه ظالمان برایشان عذابی دردناک است» و فرموده است: ﴿لَوْ تَزَيَّلُوا لَعَذَّبْنَا الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْهُمْ عَذَابًا أَلِيمًا﴾[۱۶]؛ «اگر از یکدیگر جدا می‌شدند حتماً کسانی از آنان که کافر شدند را عذابی دردناک می‌رساندیم» و فرموده است: ﴿فَلَمَّا نَسُوا مَا ذُكِّرُوا بِهِ أَنْجَيْنَا الَّذِينَ يَنْهَوْنَ عَنِ السُّوءِ وَأَخَذْنَا الَّذِينَ ظَلَمُوا بِعَذَابٍ بَئِيسٍ بِمَا كَانُوا يَفْسُقُونَ﴾[۱۷]؛ «پس چون چیزی که یادآوری شدند را از یاد بردند، کسانی که از بدی نهی می‌کردند را نجات دادیم و کسانی که ظلم کردند را به عذابی ناگوار گرفتیم به سبب اینکه فسق می‌ورزیدند». این به معنای آن است که نابود کننده‌ی ظالمان در واقع مستضعفان نیستند تا این سؤال پیش آید که چگونه از عهده‌ی آن بر خواهند آمد، بل خداوند خواهد بود که بر هر کاری تواناست و مستضعفان تنها زمینه‌ی آن را فراهم می‌سازند؛ به این ترتیب که با اجابت دعوت علامه منصور هاشمی خراسانی حفظه الله تعالی به سوی امام مهدی علیه السلام، از صفوف ظالمان جدا می‌شوند و با گسترش دعوت او در جهان حجّت را بر همگان تمام می‌کنند و این به خداوند اجازه می‌دهد که عذاب خود را با هر شکل و شیوه‌ای که می‌خواهد بر ظالمان نازل کند. بنابراین، تأکید علامه منصور هاشمی خراسانی حفظه الله تعالی بر ضرورت اجتماع مؤمنان و فراهم ساختن امکانات لازم برای حمایت از امام مهدی علیه السلام در واقع از آن روست که این کار، کلید دروازه‌ی بسته‌ی نصرت الهی است؛ زیرا نصرت الهی تنها هنگامی نازل می‌شود که مؤمنان وظیفه‌ی خود را با حدّ اکثر توانشان انجام داده باشند؛ چنانکه فرموده است: ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ يَنْصُرْكُمْ وَيُثَبِّتْ أَقْدَامَكُمْ﴾[۱۸]؛ «ای کسانی که ایمان آوردید! اگر خداوند را یاری کنید او شما را یاری می‌کند و گام‌هاتان را استوار می‌دارد» و فرموده است: ﴿بَلَى ۚ إِنْ تَصْبِرُوا وَتَتَّقُوا وَيَأْتُوكُمْ مِنْ فَوْرِهِمْ هَذَا يُمْدِدْكُمْ رَبُّكُمْ بِخَمْسَةِ آلَافٍ مِنَ الْمَلَائِكَةِ مُسَوِّمِينَ﴾[۱۹]؛ «آری، اگر پایداری کنید و تقوا پیش گیرید و با این خروش خود بر شما بتازند، پروردگارتان شما را با پنج هزار تن از فرشتگان نشاندار امداد می‌کند» و فرموده است: ﴿وَلَيَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ يَنْصُرُهُ ۗ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِيٌّ عَزِيزٌ﴾[۲۰]؛ «و هرآینه خداوند کسی که او را یاری کند را یاری می‌کند، هرآینه خداوند نیرومندی عزیز است» و فرموده است: ﴿إِنْ يَنْصُرْكُمُ اللَّهُ فَلَا غَالِبَ لَكُمْ ۖ وَإِنْ يَخْذُلْكُمْ فَمَنْ ذَا الَّذِي يَنْصُرُكُمْ مِنْ بَعْدِهِ ۗ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ﴾[۲۱]؛ «اگر خداوند شما را یاری کند هیچ کس بر شما غالب نخواهد شد و اگر شما را خوار دارد چه کسی بعد از او شما را یاری خواهد کرد؟! و مؤمنان باید بر خداوند توکّل کنند» و فرموده است: ﴿أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تَدْخُلُوا الْجَنَّةَ وَلَمَّا يَأْتِكُمْ مَثَلُ الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِكُمْ ۖ مَسَّتْهُمُ الْبَأْسَاءُ وَالضَّرَّاءُ وَزُلْزِلُوا حَتَّى يَقُولَ الرَّسُولُ وَالَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ مَتَى نَصْرُ اللَّهِ ۗ أَلَا إِنَّ نَصْرَ اللَّهِ قَرِيبٌ﴾[۲۲]؛ «آیا پنداشتید که به بهشت داخل می‌شوید در حالی که هنوز مثل چیزی که به گذشتگانتان رسید به شما نرسیده است؟! گرفتاری و آسیب به آنان رسید و به لرزه درآمدند تا آن گاه که پیامبر و کسانی که با او ایمان آوردند گفتند: یاری خداوند کی است؟! آگاه باشید که یاری خداوند نزدیک است». بنابراین، رمز ظهور و پیروزی امام مهدی علیه السلام، یاری خداوند است و رمز یاری خداوند، اجتماع، آمادگی و تلاش حدّ اکثری مؤمنان برای یاری اوست، اگرچه از منظر معادلات مادّی و سطحی، ناچیز و بی‌فایده به نظر برسد[۲۳].

بی‌گمان مجموع این نکات، جایی برای ناامیدی مؤمنان و تعلّل آنان در پیوستن به نهضت زمینه‌سازی برای ظهور امام مهدی علیه السلام باقی نمی‌گذارد؛ ﴿وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ﴾[۲۴]؛ «و عاقبت برای پرهیزکاران است».