Ин шубҳа, аз муғолитоти ройиҷ дар миёни муддаъиёни дурӯғин аст ки барои фиреби авом сомон дода шудааст ва бо таваҷҷуҳ ба нуктаи зер бартараф мешавад:

1 . Худованд дар ояи 81 сури Оли Имрон, имон овардан ва ёрӣ расондан ба «Расул» ро воҷиб дониста ва фармудааст: ﴿وَإِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثَاقَ النَّبِيِّينَ لَمَا آتَيْتُكُمْ مِنْ كِتَابٍ وَحِكْمَةٍ ثُمَّ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مُصَدِّقٌ لِمَا مَعَكُمْ لَتُؤْمِنُنَّ بِهِ وَلَتَنْصُرُنَّهُ﴾; «Ва чун Худованд аз Паёмбарон мисоқ гирифт ки ҳаргоҳ ба шумо китоб ва ҳикмате додам, сипас Расуле ба наздатон омад ки ончи бо шумо будро тасдиқ мекард, ба ӯ имон оваред ва ёриаш расонед» Ва ин яъне имон овардан ва ёрӣ расондан ба «Расул» воҷиб аст ва «Расул» касе аст ки бо баййина меояд; Чунонки фармудааст: ﴿جَاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ﴾[1]; «Расулонаш бо баййинот ба наздашон омаданд» Ва фармудааст: ﴿لَقَدْ أَرْسَلْنَا رُسُلَنَا بِالْبَيِّنَاتِ﴾[2]; «Ҳароина Расулонамонро ба баййинот фиристодем». Бинобарин, агар касе бидуни баййина омад ва иддаъои рисолат кард, «Расул» дониста намешавад то имон овардан ва ёрӣ расондан ба ӯ воҷиб бошад, агарчи Паёмбарони пешинро тасдиқ кунад; Чароки ҳар Расуле, Паёмбарони пешинро тасдиқ мекунад, вале ҳар кас Паёмбарони пешиноро тасдиқ мекунад, Расул нест; Чунонки ҳамаи мусалмонон Паёмбарони пешинро тасдиқ мекунанд ва бештари муддаъиёне ки дар миёни онон зуҳур мекунанд низ мункири Паёмбарони пешин нестанд; Монанди Ҳусейн Алии Нурӣ бунёдгузорӣ баҳоият ва Ғулом Аҳмади Қодиёнӣ бунёнгузори Аҳмадия ва ин далил бар он аст ки Расул будан, бо чизе беш аз тасдиқи Паёмбари пешин дониста мешавад ва он баййина аст ки Худованд дар оёти фаровоне аз вуҷуди он барои Паёмбарон хабар додааст.

2 . Мунозирае ки дар китоби мутаъаххир ва ғайри мӯътабари шиъа монанди Ал-Хароъиҷ вал ҷароъиҳ[3] ба имом Алӣ ибни Мӯсарризо нисбат дода шуда, хабарӣ воҳид ва бидуни санад аст ва бо ин васф, қобили истинод нест. Вонгаҳе бар адами ниёз ба мӯъҷиза барои шинохти халифаи Худованд далиле надорад, балки бар хилофи он далолат дорад, то ҷойе ки Қутбиддини Ровандӣ (д.573қ) онро дар боби «Мӯъҷизотул имом Алӣ ибни Мӯсарризо» оварда; Чароки дар он мӯъҷизоти мутаъаддиде ба ӯ нисбат дода шуда ва аз қавли ӯ омадааст ки онҳо «آثارُ النُّبُوَّةِ وعَلاماتُ الْإِمامَة» ҳастанд ва ин яъне шинохти халифаи Худованд аз тариқи мӯъҷиза мумкин аст. Оре, дар фарозе аз он омада ки имом Алӣ ибни Мӯсарризо авсофи Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам дар Инҷилро барои Ҷослиқ зикр карда ва ин узрро напазируфта ки мумкин аст ӯ Муҳаммади дигаре бошад, вале пайдост мақсуди ӯ ин набуда ки барои шинохти Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам ниёзе ба мӯъҷиза нест; Чунонки худ дар фарозҳои қаблӣ ба мӯъҷизоти ӯ ишора карда, бал мақсудаш ин буда ки Паёмбаре соҳиби мӯъҷизае ҷуз ӯ бо номи Муҳаммад барангехта нашудааст то битавонад мисдоқи авсофи мазкур дар Инҷил бошад; Чунонки гуфтааст: «فَهَلْ بَعَثَ اللّهُ قَبْلُ أَوْ بَعْدُ مِنْ وُلْدِ آدَمَ إِلَى يَوْمِنا هَذَا نَبِيّاً اسْمُهُ مُحَمَّدٌ؟»[4]; «Оё Худованд пеш ё пас аз ӯ то имрӯз Паёмбаре аз фарзандони Одам баргузидааст ки номаш Муҳаммад бошад?» Бинобарин, Паёмбарии Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам ба далили мӯъҷизоти ӯ собит аст, на сирфан ташобаи номи ӯ бо номе ки дар Инҷил омадааст, вале аз онҷо ки Паёмбари дигаре ҷуз ӯ бо ин ном барангехта нашуда, маълум аст ки ӯ ҳамон Муҳаммад мавсуф дар Инҷил аст; Чунонки Худованд худ ин нуктаро табйин карда ва фармудааст; ﴿وَإِذْ قَالَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ إِنِّي رَسُولُ اللَّهِ إِلَيْكُمْ مُصَدِّقًا لِمَا بَيْنَ يَدَيَّ مِنَ التَّوْرَاةِ وَمُبَشِّرًا بِرَسُولٍ يَأْتِي مِنْ بَعْدِي اسْمُهُ أَحْمَدُ ۖ فَلَمَّا جَاءَهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ قَالُوا هَذَا سِحْرٌ مُبِينٌ﴾[5]; «Ва чун Исо ибни Марям гуфт: Эй банӣ Исроъил! Ман Расули Худованд ба сӯӣ шумо ҳастам ки ончи пеш аз ман аз Таврот будаастро тасдиқ мекунам ва ба Расуле ки пас аз ман меояд ва номаш Аҳмад аст башорат медиҳам, пас чун бо баййинот ба наздашон омад гуфтанд ки ин сеҳрӣ ошкор аст». Ин ба рӯшанӣ долли бар он аст ки Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам ба ташобаи номи худ бо номе ки дар Инҷил омадааст басанда накард, балки «Бо баййинот ба наздашон омад» Ва бо ин васф, мумкин нест ки имом Алӣ ибн Мӯсарризо бар хилофи китои Худванд сухан гуфта бошад; Чароки ӯ аз аҳли байт аст ва бино бар ҳадиси мутавотири Сақалайн, аз китоби Худованд ҷудо намешавад ва аз ин рӯ, фармудаанд: «ما أَتاكُم عَنّا مِنْ حَدِيثٍ لا يُصَدِّقُهُ كِتابُ اللّهِ فهُوَ باطِلٌ»[6]; «Ҳар ҳадисе аз мо ба шумо расид ки китоби Худованд онро тасдиқ намекунад, ботил аст»; Чунонки дар кутуби мутақаддим ва мӯътабари шиъа, мунозираи дигаре аз имом Алӣ ибни Мӯсарризо ривоят шудааст ки ин ҳақиқатро таъйид мекунад; Чароки дар он омадааст: «فَقالَ لَهُ الرِّضا عَلَيْهِ السَّلامُ: يا رَأْسَ الْجالُوتَ! أَسْأَلُكَ عَنْ نَبِيِّكَ مُوسَى بْنِ عِمْرانَ، فَقالَ: سَلْ، قالَ: مَا الْحُجَّةُ عَلَى أَنَّ مُوسَى ثَبَتَتْ نُبُوَّتُهُ؟ قالَ الْيَهُودِيُّ أَنَّهُ جاءَ بِما لَمْ يَجِئْ بِهِ أَحَدٌ مِنَ الْأَنْبِياءِ قَبْلَهُ، قالَ لَهُ: مِثْلُ ماذا؟ قالَ: مِثْلُ فَلْقِ الْبَحْرِ، وَقَلْبِهِ الْعَصا حَيَّةً تَسْعَى، وَضَرْبِهِ الْحَجَرَ فَانْفَجَرَتْ مِنْهُ الْعُيُونُ، وَإخْراجِهِ يَدَهُ بَيْضاءَ لِلنّاظِرينَ وَعَلاماتٍ لا يَقْدِرُ الْخَلْقُ عَلَى مِثْلِها، قالَ لَهُ الرِّضا عَلَيْهِ السَّلامُ: صَدَقْتَ، إِذا كانَتْ حُجَّتُهُ عَلَى نُبُوَّتِهِ أَنَّهُ جاءَ بِما لا يَقْدِرُ الْخَلْقُ عَلَى مِثْلِهِ أَفَلَيْسَ كُلُّ مَنِ ادَّعَى أَنَّهُ نَبِيٌّ ثُمَّ جاءَ بِما لا يَقْدِرُ الْخَلْقُ عَلَى مِثْلِهِ وَجَبَ عَلَيْكُمْ تَصْدِيقُهُ؟ ... فَما يَمْنَعُكَ مِنَ الْإقْرارِ بِعيسَى بْنِ مَرْيَمَ وَقَدْ كانَ يُحْيِي الْمَوْتَى وَيُبْرِئُ الْأَكْمَهَ وَالْأَبْرَصَ وَيَخْلُقُ مِنَ الطِّينِ كَهَيْئَةِ الطَّيْرِ ثُمَّ يَنْفُخُ فِيهِ فَيَكُونُ طَيْراً بِإِذْنِ اللّهِ؟ قالَ رَأْسُ الْجالُوتَ: يُقالُ إِنَّهُ فَعَلَ ذَلِكَ وَلَمْ نَشْهَدْهُ، قالَ لَهُ الرِّضا عَلَيْهِ السَّلامُ: أَرَأَيْتَ ما جاءَ بِهِ مُوسَى مِنَ الْآياتِ شاهَدْتَهُ؟! أَلَيْسَ أَنَّما جاءَ فِي الْأَخْبارِ بِهِ مِنْ ثِقاتِ أَصْحابِ مُوسَى أَنَّهُ فَعَلَ ذَلِكَ؟! قالَ: بَلَى، قالَ: فَكَذَلِكَ أَتَتْكُمُ الْأَخْبارُ الْمُتَواتِرَةُ بِما فَعَلَ عِيسَى بْنُ مَرْيَمَ فَكَيْفَ صَدَّقْتُمْ بِمُوسَى وَلَمْ تُصَدِّقُوا بِعِيسَى؟! فَلَمْ يُحِرْ جَواباً، قالَ الرِّضا عَلَيْهِ السَّلامُ: وَكَذَلِكَ أَمْرُ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ وَما جاءَ بِهِ وَأَمْرُ كُلِّ نَبِيٍّ بَعَثَهُ اللّهُ، وَمِنْ آياتِهِ أَنَّهُ كانَ يَتِيماً فَقِيراً راعِياً أَجِيراً لَمْ يَتَعَلَّمْ كِتاباً وَلَمْ يَخْتَلِفْ إِلَى مُعَلِّمٍ، ثُمَّ جاءَ بِالْقُرْآنِ الَّذِي فِيهِ قَصَصُ الْأَنْبِياءِ وَأَخْبارُهُمْ حَرْفاً حَرْفاً وَأَخْبارُ مَنْ مَضَى وَمَنْ بَقِيَ إِلَى يَوْمِ الْقِيامَةِ، ثُمَّ كانَ يُخْبِرُهُمْ بِأَسْرارِهِمْ وَما يَعْمَلُونَ فِي بُيُوتِهِمْ، وَجاءَ بِآياتٍ كَثِيرَةٍ لا تُحْصَى»[7]; «Пас Ризо алайҳи салом ба ӯ фармуд: Эй раъсул Ҷолут! Аз ту дар бораи Паёмбарат Мӯсо ибни Имрон мепурсам, гуфт: Бипурс, фармуд: Чи ҳуҷҷияте бар субути Паёмбарии Мӯсо вуҷуд дорад? Яҳудӣ гуфт: Ӯ чизе овард ки аҳаде аз Паёмбарони пеш аз ӯ наёварда буд, фармуд: Монанди чи? Гуфт: Монанди шикофтани дарё ва табдил кардани асо ба море ки мешитобид ва задан ба санг ва ҷӯшидани чашмаҳо аз он ва берун овардани Яди Байзоъ барои нозирон ва мӯъҷизоте ки халқ қодир ба овардани монанди он нестанд, Ризо алайҳи салом ба ӯ фармуд: Рост гуфтӣ, ҳаргоҳ ҳуҷҷати ӯ бар Паёмбариаш ин буд ки чизе овард ки халқ қодир ба овардани монанди он нест оё на ин аст ки ҳар кас иддаъои Паёмбарӣ кунад, сипас чизе биёварад ки халқ қодир ба овардани монанди он нестанд, бар шумо воҷиб аст ки ӯро тасдиқ кунед? ... Пас чи чизе туро аз иқрор ба Исо ибни Марям боз медорад, дар ҳоле ки мурдагонро зинда мекард ва кӯри модарзод ва песро шифо медод ва аз гил монанди мурғе месохт ва дар он медамид, пас мурғе мешуд ба изни Худованд? Раъсул Ҷолут гуфт: Гуфта мешавад ки ӯ ин корҳоро анҷом дод, вале мо худ онҳоро мушоҳида накардаем, Ризо алайҳи салом фармуд: Оё худ мӯъҷизоте ки Мӯсо овардро мушоҳида кардаи?! Оё на ин аст ки танҳо ахборе аз сиқоти асҳоби Мӯсо расидааст ки ӯ онҳоро анҷом дод?! Гуфт: Чаро, фармуд: Ба ҳамин тартиб, ахбори мутавотир дар бораи корҳойе ки Исо ибни Марям анҷом дод ба шумо расидааст, пас чигуна Мӯсоро тасдиқ кардед ва Исоро тасдиқ накардаед?! Пас натавонис ҷавоб бидиҳад, Ризо алайҳи салом фармуд: Кори Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам ва чизе ки овард ва кори ҳар Паёмбаре ки Худованд фиристода низ ҳамин гуна аст ва аз мӯҷизоти ӯ ин буд ки ӯ ятимӣ фақир ва чӯппонӣ аҷир буд ки хондан ва навиштан намедонист ва ба назди муъаллиме нарафта буд, сипас Қаръонеро овард ки дар он қиссаи Паёмбарон ва ахбори онон ҳарф ба ҳарф омадааст ва ахбори гузаштагон ва ояндагон то рӯзи қиёмат, сипас ононро аз исрорашон ва корҳойе ки дар хонаҳошон мекарданд хабар дод ва мӯъҷизоти фаровоне овард ки ба эҳсо дарнамеояд». Ин фарозе аз мунозираи Марвӣ аз имом Алӣ ибни Мӯсарризо дар кутуби мутақаддими шиъа аст ки ба вузуҳ бар ниёзи Паёмбар ба мӯъҷиза далолат дорад ва ба сароҳат мегӯяд: «Оё на ин аст ки ҳар кас иддаъои Паёмбарӣ кунад, сипас чизе биёварад ки халқ қодир ба овардани монанди он нест, бар шумо воҷиб аст ки ӯро тасдиқ кунед?» Ва мегӯяд: «Кори Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам ва чизе ки овард ва кори ҳар Паёмбаре ки Худованд фиристода низ ҳамин гуна аст».

3 . Бар хилофи пиндори ғайри мусалмонон, Худованд аз қарор додани мӯъҷиза барои Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва салллам имтино накарда; Чунонки кутуби мусалмонон аз зикри мӯъҷизоти он Ҳазрат оканда аст, бал аз қарор додани мӯъҷизае барои ӯ имтиноъ карда ки мавриди дархости кофирон будааст; Чароки мӯъҷизоти қаблӣ барои тасдиқи ӯ кофӣ буда ва ниёзе ба мӯъҷизаи ҷадид набудааст; Чунокни худ ба ин нукта тасриҳ карда ва фармудааст: ﴿وَقَالُوا لَوْلَا أُنْزِلَ عَلَيْهِ آيَاتٌ مِنْ رَبِّهِ ۖ قُلْ إِنَّمَا الْآيَاتُ عِنْدَ اللَّهِ وَإِنَّمَا أَنَا نَذِيرٌ مُبِينٌ ۝ أَوَلَمْ يَكْفِهِمْ أَنَّا أَنْزَلْنَا عَلَيْكَ الْكِتَابَ يُتْلَى عَلَيْهِمْ﴾[8]; «Ва гуфтанд: Чаро бар ӯ мӯъҷизоте аз Парвардигораш нозил нашуд?! Бигӯ: Ҷуз ин нест ки мӯъҷизот назди Худованд аст ва ман танҳо бим диҳандаи ошкорам. Оё барои онон кофӣ набуд ки мо бар ту китобро нозил кардем ки бар онон тиловат мешавад?!» Ва ин яъне мӯъҷизаи Қуръон барои онон кофӣ аст ва мӯъҷизаи дигар барои онон зарурат надорад, агарчи ҳаргоҳ Худованд бихоҳад, мӯъҷизоти дигаре низ барои онон нозил мекунад; Чунонки нозил кард ва кутуби мусалмонон аз зикри онҳо оканда аст[9].

4 . Судури мӯъҷиза ҳеҷ гоҳ масодиф бо нузули азоб набуда; Зеро ғараз аз судури мӯъҷиза ҳидояти мардум аст ки бо бақоъи онон имкон дорад ва бо ин васф, чизе ки мардумро боқӣ намегузорад, мӯъҷиза маҳсуб намешавад; Хусусан бо таваҷҷуҳ ба инки имони мардум пас аз мушоҳидаи азоб пазируфта нест; Чунонки фармудааст: ﴿فَلَمْ يَكُ يَنْفَعُهُمْ إِيمَانُهُمْ لَمَّا رَأَوْا بَأْسَنَا﴾[10]; «Пас ҳаргиз имонашон ба онон суд намерасонад ҳангоме ки азоби моро диданд», дар ҳоле ки имонашон пас аз мушоҳидаи мӯъҷиза пазирутааст. Оре, гоҳ инкори мӯъҷиза –ва на судури он– масодиф бо нузули азоб буда; Чунонки фармудааст: ﴿كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا كُلِّهَا فَأَخَذْنَاهُمْ أَخْذَ عَزِيزٍ مُقْتَدِرٍ﴾[11]; «Ҳамаи мӯъҷизотамонро такзиб карданд, пас ононро бо иззат ва иқтидор гирифтем» Ва миёни ин ду фарқи бисёре аст.

Аз инҷо дониста мешавад ки муддаъиёни дурӯғин, бар Худованд ва Паёмбараш ва аҳли байти Паёмбараш ифтиро мебанданд ва шубаҳоти онон аз тори анкабут сутстар аст.