Назар кардани амдӣ ба аврати мусалмон ба истиснои ҳамсар, мутлақан ҳаром аст ва назар кардани амдӣ ба аврати ғайри мусалмон ҳаргоҳ аз рӯӣ шаҳват ва барои лаззат бошад, ҳаром аст ва дар ин ҳукм фарқе миёни ъайн, филм ва акси он нест; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿قُلْ لِلْمُؤْمِنِينَ يَغُضُّوا مِنْ أَبْصَارِهِمْ وَيَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ ۚ ذَلِكَ أَزْكَى لَهُمْ ۗ إِنَّ اللَّهَ خَبِيرٌ بِمَا يَصْنَعُونَ﴾[1]; «Ба мӯъминон бигӯ ки дидагони худро (аз назар кардан ба ғайри маҳорим) фуру пӯшонанд ва иффати худро ҳифз кунанд, он барояшон покизатар аст, бегумон Худованд аз коре ки мекунанд огоҳ аст». Бо ин васф, тавлид, фурӯш ва нигоҳдории филмҳо ва аксҳои мустаҳҷан, ҳаром аст; Чароки ба шуюъи фаҳшо дар миёни мусалмонон меанҷомад ва Худованд фармудааст: ﴿إِنَّ الَّذِينَ يُحِبُّونَ أَنْ تَشِيعَ الْفَاحِشَةُ فِي الَّذِينَ آمَنُوا لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ ۚ وَاللَّهُ يَعْلَمُ وَأَنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ﴾[2]; «Ҳароина касоне ки дӯст медоранд фаҳшо дар миёни мӯъминон шойеъ шавад, барои онон азобӣ дарднок дар дунё ва охират аст ва Худованд медонад ва шумо намедонед»; Балки баъид нест тавлид кунанда ва фурӯшандаи он дар миёни мусалмонон, ҳаргоҳ тавлид ва фурӯши он дар миёни ононро пешаи худ қарор дода бошад, ифсод кунандае дар замин бошад ва кайфари ифсод кунандагон дар замин ҳаргоҳ ба имомӣ одил ирҷоъ дода шаванд, маълум аст; Хусусан бо таваҷҷуҳ ба инки ишоъаи фаҳшон дар миёни мусалмонон, ба ваҳни бунёди хонавода ва инҳитоти фарҳанги Исломӣ ва дар ниҳоят султаи кофирон бар мусалмонон меанҷомад ва ин мисдоқи ﴿فِتْنَةٌ فِي الْأَرْضِ وَفَسَادٌ كَبِيرٌ﴾ аст.