[Табаъоти такаббур]

Ҳамаи ин касон, ба сабаби такаббури худ, аз шинохти ҳақ боз мемонанд; Чароки ба сабаби бархурдории худ аз як қувват, нобархурдории худ аз қувватҳои дигарро нодида мегиранд ва ба сабаби шифтагӣ ба як дошта, аз надоштаҳои худ чашм мепӯшанд; Вагрна рӯшан аст ки ҳеҷ кас ҷуз Худованд комил нест ва ҳар касро қуввате ҳаст, заъфе низ ҳаст ва агар аз заъфе барканор аст, ба заъфӣ дигар дучор аст ва оқил касе аст ки аз заъфҳо ва қувватҳои худ огоҳӣ дорад. Бо ин ҳол, бисёрӣ аз мусалмонон ба сабаби чизҳое ки дар дунё ёфтаанд мутакаббир шудаанд ва аз ҳама бештар ба сарват ва қудрат ва илми худ, мағруранд; Чароки ман ақшори гуногуни ононро дидаам ва ҳеҷ як аз ононро мутакаббиртар аз аҳли сарват, қудрат ва илм наёфтаам.

[Такаббури аҳли илм]

Балки олимонашон аз сарватмандон ва қудратмандонашон мағруртаранд; Чароки эҳтироми мусалмонон ба онон бештар ва тамаллуқашон аз онон шадидтар аст; То ҷойе ки ононро дар бораи худ ба иштибоҳ андохта ва ба ин таваҳҳум дучор кардааст ки аз дигарон бартаранд; Дар ҳоле ки мабнои бартарӣ дар Ислом, илм нест, балки тақво аст; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ ۚ﴾[1]; «Ҳароина гиромитарини шумо назди Худованд ботақвотарини шумост» Ва рӯшан аст ки бисёрӣ аз олимон, ботақво нестанд; Чунонки бархишон ба бархӣ дигар ҳасодат меварзанд, дар ҳоле ки Худованд фармудааст: ﴿أَمْ يَحْسُدُونَ النَّاسَ عَلَىٰ مَا آتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ ۖ﴾[2]; «Ё ба мардум бар чизе ки Худованд аз фазли худ ба онон додааст, ҳасодат меварзанд» Ва бархишон бар бархӣ дигар бартарӣ меҷуянд, дар ҳоле ки Худованд фармудааст: ﴿تِلْكَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُهَا لِلَّذِينَ لَا يُرِيدُونَ عُلُوًّا فِي الْأَرْضِ وَلَا فَسَادًا ۚ وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ﴾[3]; «Он саройӣ охиратро барои касоне қарор медиҳем ки дар замин баландӣ ва низ табоҳӣ намеҷӯянд ва оқибат барои парҳезкорон аст» Ва бархишон ҳақиқатро кетмон мекунанд ва ба баҳои андак мефурӯшанд, дар ҳоле ки Худованд фармудааст: ﴿إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَا أَنْزَلَ