фармудааст: ﴿قَدْ فَصَّلْنَا الْآيَاتِ لِقَوْمٍ يَفْقَهُونَ﴾[1]; «Оётро барои гурӯҳе тафсил додаем ки дар меёбанд» Ва фармудааст: ﴿فَمَالِ هَٰؤُلَاءِ الْقَوْمِ لَا يَكَادُونَ يَفْقَهُونَ حَدِيثًا﴾[2]; «Пас ин гурӯҳро чи мешавад ки наздик нестанд гуфтореро дарёбанд?!».

Ҳосил онки Қуръон барои ҳамаи оқилон ва мутаносиб бо ақли онон нозил шуда ва табъан барои ҳамаи онон қобили фаҳм ва ҳуҷҷат аст, вале суфаҳое ки аз неъмати ақл маҳруманд ё аз он баҳра намебаранд, қодир ба фаҳми он нестанд; На ба сабаби рамзҳое дар он, бал ба сабаби сафоҳате дар онон ки аз неъмати ақл маҳруманд ё аз он баҳра намебаранд ва чунон касоне, ба сарпарастии оқилон ниёзманданд.

[Адами ихтисоси ҳуҷҷияти Қуръон ба Паёмбар]

Оре, чизе ки ба бархӣ аз мусалмонон нисбат дода шуда, адами ҳуҷҷияти Қуръон ҷуз барои Паёмбар аст; Ба ин маъно ки Қуръон танҳо барои он Ҳазрат нозил шуда ва табъан суннати он Ҳазрат танҳо манбаъи Ислом аст, дар ҳоле ки ин бар хилофи маҳсус ва машҳуд аст; Чароки бештари оёти Қуръон, хусуси он Ҳазратро мухотаб насохта, балки бо таъбири ﴿يَا أَيُّهَا النَّاسُ﴾[3] ва ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا﴾[4], умуми мардум ва умуми мусалмононро мухотаб сохта ва тавассути он Ҳазрат ба умуми онон иблоғ шудааст, дар ҳоле ки табиъатан агар барои хусуи он Ҳазрат нозил шуда буд ва барои дигарон ҳуҷҷият ва фоидае надошт, иблоғи он ба онон, воҷиб набуд, балки абас ва нораво буд. Ба илова, чи Қуръон барои хусуси он Ҳазрат нозил шуда бошад ва чи барои умуми мардум ба шумули он Ҳазрат, суннати он Ҳазрат бо он мувофиқ аст ва бо ин васф, тамассук ба Қуръон мунофоте бо тамассук ба суннати он Ҳазрат надорад. Аз ин рӯ, Худованд ба рӯшанӣ тамассук ба китоби хешро неку дониста ва фармудааст: ﴿وَالَّذِينَ يُمَسِّكُونَ بِالْكِتَابِ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ إِنَّا لَا نُضِيعُ أَجْرَ الْمُصْلِحِينَ﴾[5]; «Ва касоне ки ба китоб тамассук меҷуянд ва намозро барпо доштанд, мо подоши