[Зоҳир набудани Маҳдӣ дар замин ва зарурати зуҳури ӯ]

Ин дар ҳоле аст ки то кунун замин аз адолат ва қист пур нашуда ва ин ба маънои он аст ки то кунун Маҳдӣ зуҳур накарда ва касоне ки мепиндоранд ӯ зуҳур кардааст, дар иштибоҳанд. Албатта мурод аз зуҳур ӯ, танҳо дастрасӣ мардум ба ӯ нест, балки истелоъи ӯ бар замин аст; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿يَا قَوْمِ لَكُمُ الْمُلْكُ الْيَوْمَ ظَاهِرِينَ فِي الْأَرْضِ﴾[1]; «Эй қавм! Имрӯз ҳукумат барои шумост дар ҳоле ки зоҳир дар замин ҳастед» Ва фармудааст: ﴿فَأَيَّدْنَا الَّذِينَ آمَنُوا عَلَىٰ عَدُوِّهِمْ فَأَصْبَحُوا ظَاهِرِينَ﴾[2]; «Пас касоне ки имон овардандро бар душманашон ёрӣ кардем, пас зоҳир гардиданд» Ва рӯшан аст ки зуҳури ӯ ба маънои истилоъи ӯ бар замин дар пайӣ дастрасии мардум ба ӯ, барои таҳаққуқи ваъдаи Худованд ва Паёмбараш зарурӣ аст; Зеро мустафод аз ваъдаи онҳо ин аст ки замин то пеш аз зуҳури Маҳдӣ аз зулм пур мешавад ва аз адолат пур намешавад ва ин ба маънои адами таҳаққуқи ҳокимияти Худованд бар замин то пеш аз зуҳури Маҳдӣ аст; Бо таваҷҷуҳ ба инки агар ҳокимияти Худованд бар замин то пеш аз зуҳури Маҳдӣ муҳаққақ мешуд, замин то пеш аз зуҳури Маҳдӣ аз зулм пур намешуд, балки аз адолат пур мешуд; Чароки Худованд одил аст ва таҳаққуқи ҳокимияти Ӯ бар замин, ба маънои таҳаққуқи ҳокимияти адолат бар он аст; Чунонки фармудааст: ﴿إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ﴾[3]; «Ҳароина Худованд ба адолат амр мекунад» Ва фармудааст: ﴿إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ﴾[4]; «Ҳароина Худованд адолатпешагонро дӯст медорад» Ва фармудааст: ﴿وَمَا اللَّهُ يُرِيدُ ظُلْمًا لِلْعَالَمِينَ﴾[5]; «Ва Худованд зулмеро барои ҷаҳониён намехоҳад»! Бал ҳақ он аст ки пур шудани замин аз адолат, ҷуз дар сурати таҳаққуқи ҳокимияти Худованд бар он мумкин нест; Чароки адолат ба маънои қарор додани ҳар чизе дар ҷои худ аст; Бо таваҷҷуҳ ба инки ҳар чизе дар ҷаҳон, андозаи хосси худро дорад; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿إِنَّا كُلَّ شَيْءٍ خَلَقْنَاهُ