Ба ин тартиб, бештари мусалмонон, ҳукумати худро ҷойгузини ҳукумати Худованд сохтаанд ва инро ба масобаҳи ҷузъӣ аз фарҳанги Исломии худ пазируфтаанд ва дифоъ аз он ба хотири шабоҳаташ ба кори бархӣ мусалмонони нахустинро лозим донистаанд ва ҳар гуна таҷдиди назар ва ислоҳ дар бораи он бар пояи яқиниёти ақлӣ ва шаръиро ба маънои беэҳтиромӣ ба салаф ва хуруҷ аз суннат ва ҷамоъат пиндоштаанд; Дар ҳоле ки аз ончи гузашт рӯшан шуд, ҳукумат танҳо барои Худованд аст ва инсонҳо дар он шарики Ӯ нестанд ва мусалмон касе аст ки аз Ислом табаъият кунад на аз мусалмонони нахустин ва табаъияти аз Ислом, беэҳтиромӣ ба онон ва хуруҷ аз суннат ва ҷамоъат нест ва рӯшар аст ки онон аз хато маъсум набудаанд ва иддаъои исмат низ надоштаанд ва аз мусалмонон нахостаанд ки Исломро ба хотири пайравӣ аз онон, раҳо кунанд, балки чи басо агар имрӯз мебуданд ва ин тазаккури манро мешуниданд, хатои худро ислоҳ мекарданд; Чароки бисёришон аз амри ба маъруф ва наҳй аз мункар кароҳат надоштанд ва агар касе ҳаққро ба онон мегуфт, мепазируфтанд ва бо ин васф, пайравони онон ба ин кор аз онон сазовортаранд.

3. Омезиш бо милал ва фарҳангҳои ғайри Исломӣ

Яке дигар аз асбобои адами иқомаи Ислом пас ва Расули Худо омезиши мусалмонон бо милал ва фарҳангҳои ғайри Исломӣ буда ки сабаби муштараке барои адами иқомаи дин пас аз ҳамаи Паёмбарон будааст; Чунонки ба унвони намуна, пас аз Мӯсо пайравонаш рафта рафта таъолими ӯро аз ёд бурданд ва бо ақвоми кофир муъошират намуданд ва ба мурури замон аз фарҳанги куфромези онон таъсир пазируфтанд ва корро ба ҷойе расонданд ки худоёни ононро парастиданд ва дар замони Илёси Паёмбар барои Баъл бути Канъониён саҷда карданд; Чунонки Худованд аз қавли он Паёмбар хитоб ба онон фармудааст: ﴿أَتَدْعُونَ بَعْلًا وَتَذَرُونَ أَحْسَنَ الْخَالِقِينَ﴾[1]; «Оё Баълро мехонед ва беҳтарини офаридагоронро во мегузоред?!». Пас аз Исо низ пайравонаш, бо ангезаи раҳоӣ аз озори Румиён ва ҷалби ҳимояти онон ва таҳти таъсири