مِمَّا قَضَيْتَ وَيُسَلِّمُوا تَسْلِيمًا﴾[1]; «Пас на ба Парвардигорат савганд имон намеоваранд то он гоҳ ки туро дар ончи миёнашон даргирад ҳоким созанд ва сипас дар нафсҳои худ ташвише аз ончи ҳукм мекунӣ наёбанд ва комилан таслим шаванд» Ва фармудааст: ﴿ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ كَرِهُوا مَا أَنْزَلَ اللَّهُ فَأَحْبَطَ أَعْمَالَهُمْ﴾[2]; «Он ба ин сабаб буд ки онон чизе ки Худованд нозил кардро хуш надоштанд, пас аъмолашонро нобуд кард» Ва фармудааст: ﴿ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمُ اتَّبَعُوا مَا أَسْخَطَ اللَّهَ وَكَرِهُوا رِضْوَانَهُ فَأَحْبَطَ أَعْمَالَهُمْ﴾[3]; «Он ба ин сабаб буд ки онон аз чизе пайравӣ карданд ки Худоро ба хашм овард ва хушнудии Ӯро нохуш доштанд, пас аъмолишонро нобуд кард»!

[Табаъоти пайравӣ аз аҳвоъи нафсонӣ]

Бинобарин, тарки пешдовариҳо, пешзеҳниятҳо ва пешфарзҳои ношӣ аз увҳом, авотиф ва салойиқ, муқаддимаи шинохт шумурда мешавад ва барои таҳаққуқи он, зарурӣ аст. Дар ҳоле ки акнун, зеҳни мусалмонон, ба дунболи садҳо сол табаъият аз зунун ва таъассур аз таблиғоти золимон, пур аз пешдовариҳо, пешзеҳниятҳо ва пешфарзҳое аст ки асле дар Ислом надорад ва ба мурури замон ҳодис шуда ва ривоҷ ёфта, то ҷойе ки ба унвони мусалламот пазируфта шуда ва тардид дар онҳо ғайри қобили қабул аст. Бидуни шак, ин фитнаи азиме аст ки шинохтро барои онон бисёр душвор кардааст; Чароки пешдовариҳо, пешзеҳниятҳо ва пешфарзҳои онон, ба масобаи мабонии шинохти онон амал мекунанд ва ҳамаи истедлолҳо ва истимботҳои ононро дар ҳавзаҳои мухталиф, таҳти таъсир қарор медиҳанд ва махдуш месозанд. Ба илова, руҳия, шахсият ва фарҳанги ононро низ шакл медиҳанд ва аз Ислом дур менамоянд; Чунонки руҳия, шахсият ва фарҳанги онон, аз ақлоният, ахлоқ ва воқеъгаройии Исломӣ, фосила гирифта ва аз сафоҳат, хушунат ва хурофоти ҷоҳилӣ, пур шуда ва ин мусибате аст ки қобили инкор нест. Аҳвоъи нафсонӣ, замоми ононро ба даст гирифта ва ононро дар замин ба ҷумбиш даровардааст ва бо ин васф, Ислом танҳо пӯшише бар рӯӣ ҳавасрониҳои онҳост; Чунонки бисёрӣ аз