إِلَيْكَ﴾[1]; «Бадин сон туро дар уммате фиристодем ки пеш аз он умматҳое гузаштанд то чизе ки ба ту ваҳй кардимро барояшон бихонӣ» Ва фармудааст: ﴿وَأَنْزَلْنَا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ﴾[2]; «Ва зикрро бар ту нозил кардем то барои мардум чизе ки барояшон нозил шудаастро табйин кунӣ» Ва фармудааст: ﴿فَاحْكُمْ بَيْنَهُمْ بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ ۖ﴾[3]; «Пас миёнашон бино бар чизе ки Худованд нозил кард, ҳукм бирон»!

[Шуъуни Паёмбари Худованд]

Бинобарин, Паёмбари Худованд, пеш аз ҳар чиз, воситае дар таблиғи аҳкоми Худованд аз тариқи хондан ва табйини китоби Ӯст ва ин шаъни аслии ӯ ва маънои Паёмбарӣ аст; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿مَا عَلَى الرَّسُولِ إِلَّا الْبَلَاغُ ۗ﴾[4]; «Бар Паёмбар ҷуз таблиғ нест»; Ба ин маъно ки бар ӯҳдаи ӯ аз он ҳайс ки Паёмбар аст, коре ҷуз таблиғи аҳкоми Худованд нест, ҳар чанд дар мавориде ки имоми мардум қарор дода шуда, аз он ҳайс ки имоми онон аст, воситае дар татбиқи аҳкоми Худованд низ шумурда мешавад; Монанди Иброҳим ки Худованд рӯзгорӣ пас аз Паёмбар сохтанаш, ӯро имоми мардум сохт то воситае дар татбиқи аҳкомаш дар миёни онон бошад; Чунонки фармудааст: ﴿وَإِذِ ابْتَلَىٰ إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ ۖ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا ۖ﴾[5]; «Ва чун Иброҳимро Парвардигораш бо калимоте озмуд, пас онҳоро комил кард, гуфт Ман туро имоме барои мардум месозам»! Зеро рӯшан аст ки сирфи огоҳии мардум аз аҳкоми Худованд, барои расидани онон ба камол кофӣ нест ва татбиқи аҳкоми Худованд дар миёни онон низ барои он зарурӣ аст, дар ҳоле ки татбиқи аҳкоми Худованд ба таври комил, ба огоҳии комил аз мавзӯъоти онҳо ниёз дорад ки воқеъиётӣ айнӣ ва берунӣ ҳастанд ва ҷуз барои Худованд ки ба ҳамаи воқеъиёти айнӣ ва берунӣ огоҳӣ дорад, мумкин нест. Ба илова, бисёрӣ аз аҳкоми Худованд, моҳиятӣ умумӣ ва сиёсӣ доранд ва табъан иҷроӣ онҳо ҷуз аз тариқи эъмоли султа