онон зуҳур кард. Дар он ҳангом, касоне аз онон ки Исо ро такзиб карданд, аз Исломи худ муртад шуданд ва касоне аз онон ки аз Исо табаъият карданд, бар Исломи худ боқӣ монданд, то он гоҳ ки Муҳаммад барои онон зуҳур кард. Дар он ҳангом, касоне аз онон ки Муҳаммад ро такзиб карданд, аз Исломи худ муртад шуданд ва касоне аз онон ки аз Муҳаммад табаъият карданд, бар Исломи худ боқи монданд; Чунонки Худованд дар бораи онон фармудааст: ﴿الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ مِنْ قَبْلِهِ هُمْ بِهِ يُؤْمِنُونَ ۝ وَإِذَا يُتْلَىٰ عَلَيْهِمْ قَالُوا آمَنَّا بِهِ إِنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّنَا إِنَّا كُنَّا مِنْ قَبْلِهِ مُسْلِمِينَ ۝ أُولَٰئِكَ يُؤْتَوْنَ أَجْرَهُمْ مَرَّتَيْنِ بِمَا صَبَرُوا﴾[1]; «Касоне ки ононро пеш аз он китоб додим, онон ба он имон меоваранд ва ҳангоме ки бар онон тиловат мешавад гӯянд ки он ҳақ аз ҷониби Парвардигорамон аст, мо аз қабли он мусалмон будем; Онон ба сабаби инки пойдорӣ карданд, подошашон ду баробар дода мешавад»! Бинобарин, дини Худованд воҳид аст ва ҳамаи Паёмбарони Ӯ монанди аҳкоми мухталифи он ҳастанд ва ҳамаи китобҳои онон монанди оёти мухталифи як китобанд ва лузуми пайравӣ аз Паёмбар ва китоби вопасин, танҳо ба сабаби лузуми пайравӣ аз ҳукм ва ояти носих аст ки як лузуми ақлӣ ва уқалоӣ аст ва ин маънои Ислом аст.

[Эътиқодӣ будани Ислом]

Аз инҷо дониста мешавад ки мафҳуми Ислом, таслим будан дар баробари иродаи Худованд аст ва пазириши вопасини Паёмбар, мисдоқи он шумурда мешавад. Аммо оё пазириши вопасини Паёмбар ба сурати назарӣ, барои таҳаққуқи масодиқи Ислом кофӣ аст ё инки ба пазириши амалии ӯ аз тариқи иҷроӣ аҳкоми иблоғ шуда тавассути ӯ ниёз аст? Гурӯҳе аз мусалмонон монанди хавориҷ ва салафиён, бар онанд ки эътиқод ба Паёмбарии вопасин Паёмбар, ба маънои эътиқод ба дурустии ҳар чизе ки аз ҷониби Худованд овардааст ва лузуми амали ба он, барои таҳаққуқи мисдоқи Ислом кофӣ нест ва мусалмон касе аст ки илова бар ин эътиқод, ба лавозими амалии он пойбанд бошад ва ба сурати мушаххас, аз аъмолӣ шабиҳ ба аъмоли кофирон, монанди тавассул ба мурдагон ва хондани онон, худдорӣ кунад.