бархӣ дигар бартарӣ додем ва ба Довуд Забуре бахшидем» Ва фармудааст: ﴿وَقَتَلَ دَاوُودُ جَالُوتَ وَآتَاهُ اللَّهُ الْمُلْكَ وَالْحِكْمَةَ وَعَلَّمَهُ مِمَّا يَشَاءُۗ﴾[1]; «Ва Довуд Ҷолутро кушт ва Худованд ӯро мулк ва ҳикмат дод ва ӯро аз ҳар чизе ки хоҳад омӯхт»; Чунонки ӯро ба эътибори мубошираташ дар татбиқи аҳкоми Худованд «Халифае дар замин» номида ва фармудааст: ﴿يَا دَاوُودُ إِنَّا جَعَلْنَاكَ خَلِيفَةً فِي الْأَرْضِ فَاحْكُمْ بَيْنَ النَّاسِ بِالْحَقِّ وَلَا تَتَّبِعِ الْهَوَىٰ فَيُضِلَّكَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ ۚ﴾[2]; «Эй Довуд! Мо туро халифае дар замин қарор додем, пас миёни мардум ба ҳақ ҳукм бирон ва аз хоҳиш пайравӣ накун ки туро аз роҳи Худованд гумроҳ макунад» Ва аз инҷо дониста мешавад ки мубошир дар татбиқи аҳкоми Худованд, халифаи Ӯ дар замин шумурда мешавад ва метавонад Паёмбар набошад, ҳар чанд дар ин сурат лозим аст ки монанди Толут, аз ҷониби Худованд ва тавассути Паёмбараш муъаррифи шуда бошад ва ба ҳамин сабаб, наметавон ӯро гувоҳе бар ҷудоии дин аз сиёсат донист; Чароки сиёсати ӯ ношӣ аз дини Паёмбар ва муқаяд ба он аст.

Ҳосил онки Худованд, дар миёни мардум ду мубошир дорад ки мавзӯъан метавонанд муттаҳид ва метавонанд мутағойир бошанд: Яке мубошир дар таблиғи аҳкоми Ӯ ки «Набӣ», ва «Расул» номида мешаванд ва дигарӣ мубошир дар татбиқи он дар миёни онон ки «Малик», «Имом» ва «Халифаи Худо дар замин» номида мешавад; Бо таваҷҷуҳ ба инки онон дар ду замина ба ҳидояти Худованд ниёзманданд: Яке дар заминаи куллӣ барои огоҳӣ аз иродаи Худованд ки ҷанбаи назарӣ дорад ва дар қолиби огоҳӣ аз аҳкоми Ӯ таҷаллӣ меёбад ва дигарӣ дар заминаи ҷузъӣ барои огоҳӣ аз мутаъаллиқи иродаи Худованд ки ҷанбаи амалӣ дорад ва дар қолиби огоҳӣ аз мавзӯъоти аҳкоми Ӯ таҷаллӣ меёбад ва мабнои ҳукумати Илоҳӣ аст.

[Лузуми муроҷиъаи мардум ба Паёмбари Худованд]

Аз инҷо дониста мешавад ки муроҷиъаи ба Паёмбар, бар ҳамаи касоне ки дар замони ӯ ҳастанд воҷиб аст; Чароки огоҳӣ аз ҳукм ва мавзӯъи ҳукми Худованд, бидуни муроҷиъаи ба ӯ