[Ҷавози хуруҷ бар ҳокимони золим]

Акнун низ бозмондагоне аз онон ки худро аҳли суннат ва ҷамоъат мешуморанд, ҳокимони золимро бар сарзаминҳои Исломӣ мусаллат сохтаанд ва итоъат ва сиёнат аз ононро вазифаи Исломии худ мепиндоранд; То ҷойе ки дар ҳар як аз сарзаминҳои Исломӣ, зӯргӯйи худкоме ҳукм меронад ва молу ҷон ва номуси мусалмононро ҳазинаи матомеъи худ месозад, дар ҳоле ки касе аз онон, ҷуръати мухолифат бо ӯро надорад ва ҳаққи муқобила бо ӯро барои худ намешиносад; То ҷойе ки мустабидтарин ва фосидтарин ҳукуматҳо, дар сарзаминҳои Исломӣ ҳастанд ва зулме ки дар миёни мусалмонон аст, дар миёни кофирон нест! Ин дар ҳоле аст ки агар касе аз мусалмонон монанди гавҳарӣ камёб ёфт шавад ки сари мухолифат бо чунин ҳокиме дошта ва баное бар муқобила бо зулми ӯ ниҳода бошад, пеш аз ҳар коре ӯро такфир мекунад то мухолифат бо ӯ барои мусалмонон ҷавоз ёбад ва муқобила бо зулмаш барои онон ҳалол шавад; Зеро бо истинод ба хабари воҳид ва ғайри яқинӣ, мепиндорад ки хуруҷ бар ҳокими золим ҳаром аст ва ҷудои аз ҷамоъати мусалмонон шумурда мешавад, магар онки аз ӯ куфрӣ ошкор дида шавад![1] Дар ҳоле ки қоъидатан зулми ӯ ҳар андоза шадид бошад, мусталзими куфри ӯ нест ва то ҳнгоме ки шаҳодатайн бар забони ӯ ҷорӣ аст, куфри ошкор аз ӯ дида намешавад; Зеро куфри ошкор, инкори Худованд ё Паёмбари Ӯ ё рӯзи қиёмат ё заруриёте монанди намоз ва рӯза аст ва куфри касе ки ба инҳо иқрор дорад, ҳар чанд қобили истимбот бошад, ошкор нест. Бо ин васф, хуруҷ бар ҳокими мусалмон, бо ин баҳона ки ӯ дучори куфри ошкор шудааст, ваҷҳе надорад балки танҳо муҷаввизи хуруҷ бар ӯ, зулми ӯ бар мусалмонон аст; Чунонки Худованд хусуси зулм бар мусалмононро барои ҷавози мухолифат ва муқобилаи онон кофӣ дониста ва фармудааст: ﴿لَا يُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلَّا مَنْ ظُلِمَ ۚ وَكَانَ اللَّهُ سَمِيعًا عَلِيمًا﴾[2]; «Худованд фарёд задан ба гуфтори бадро дӯст намедорад магар аз касе ки ба ӯ зулм шуда ва Худованд шунавоӣ