кофии аз ононро гирд оварам ва барои ҳифозат, иъонат ва итоъат аз Маҳдӣ омода гардонам, то чун Худованд аз гирдиҳамоӣ ва омодагии онон огоҳӣ ёбад, дастрасӣ ба Маҳдиро барои онон муяссар гардонад ва заминаи ҳокимияти ӯ пас аз онро фароҳам намояд, то тамҳиде барои зуҳури ӯ бошад; Бо таваҷҷуҳ ба инки агар имрӯз ин кор анҷом шавад, ба таври қатъ фардо ӯ зуҳур мекунад, балки имшаб дастрасӣ ба ӯ мумкин мешавад; Чароки Худованд ба қадри соъате зулм намекунад; Чунонки фармудааст: ﴿فَإِذَا جَاءَ أَجَلُهُمْ لَا يَسْتَأْخِرُونَ سَاعَةً ۖ وَلَا يَسْتَقْدِمُونَ﴾[1]; «Пас чун замонашон биёяд, соъате таъхир намекунанд ва пешӣ намегиранд»; Вале то кунун ҳар чи бештар ҷустуҷӯ кардаам, камтар ёфтаам, то ҷойе ки дигар хаста ва сархурда шудаам; Чароки гӯйи замин аз мардумони шойиста холӣ аст!

[Табаъоти зоҳир набудани Маҳдӣ барои мардум]

Аз инҷо дониста мешавад ки адами дастрасии мардум ба Маҳдӣ ва табаъоти мутараттиб бар он, ношӣ аз тақсири онон аст ва ба ҳамин сабаб, узре барои онон дар тарки вазоифе ки бо дастрасӣ ба Маҳдӣ қобили анҷом аст, шумурда намешавад; Зеро ҳар кас ба сабаби иқдом ва тасбиби худ дар изтироре воқеъ шавад, ба сабаби изтерори худ маъзур шумурда намешавад; Монанди гуруснае ки таъоми ҳалолеро бо огоҳӣ аз ниёзи худ ба он, амдан талаф карда ва сипас ба хурдани таъоми ҳароме ногузир шуда ва бо ин васф, хӯрдани таъоми ҳаром барои ӯ ҳар чанд гузире аз он надошта бошад, гуноҳ аст; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ بَاغٍ وَلَا عَادٍ فَلَا إِثْمَ عَلَيْهِ ۚ﴾[2]; «Пас ҳар кас ногузир шавад, дар сурате ки кӯтоҳӣ кунанда ва ё зиёдаравӣ кунанда набуда бошад, гуноҳе бар ӯ нест»; Ба ин маъно ки ҳар гоҳ ба сабаби кӯтоҳӣ ва ё зиёдаравии худ ногузир шуда бошад, гуноҳкор аст; Ё монанди сориқе ки бо ихтиёри худ дар заминӣ ғасбӣ дохил шуда ва ногузир ба иқомаи намоз дар он шуда аст, дар ҳоле ки тасарруфи ӯ дар он ҳар чанд барои намоз, ҷойиз нест ва бо ин васф, намози ӯ дар он ҳар чанд дар охири вақт ва