ирода ва иқдоми мусалмонон буда бошад, ҳосили ирода ва иқдоми Худованд буда ва аз хусусиёти Қуръон нашъат гирифта ва тавассути Паёмбар оғоз ва мудирият шуда; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ﴾[1]; «Ҳроина Мо худ Қуръонро нозил кардем ва Мо ҳатман онро нигоҳдор хоҳем буд», дар ҳоле ки ривояти суннати Паёмбар ба сурати мутавотир ва нашри он дар ҷаҳон, аз чунин истеъдоде бархурдор набуда ва тавассути Паёмбар низ по ба пои Қуръон, оғоз ва мудирият нашудааст. Бинобарин, гӯё ҳаргиз қарор набудааст ки суннати он Ҳазрат, ҳукмӣ муъориз бо Қуръонро эҳдос нмояд ва аз ин рӯ, ангезае барои ривояти он дар радифи Қуръон, вуҷуд надоштааст.

[Адами имкони тахсиси Қуръон бо суннати Паёмбар]

Ҳамчунонки тахсиси Қуръон низ танҳо бо Қуръон ҷойиз аст ва бо суннати Паёмбар ҷойиз нест; Чароки тахсис, гунаи насх аст ва насхи Қуръон бо суннати Паёмбар ҷойиз нест; Ҳамчунонки омми мутавотир, бо хосси воҳид тахсис зада намешавад ва тахсиси чизе ки ошкор аст бо чизе ки пӯшида аст, инсоф нест, балки бар хилофи сирати оқилон аст; Чароки онон, эълоноти умумии худро бо эълоноти хусусӣ тахсис намезананд, балки бо эълоноти умумӣ тахсис мезананд ва касе ки пас аз эълоноти хусусӣ, ба муқтазои эълоноти умумӣ амал мекунадро маъзур медоранд ва рӯшан аст ки Худованд яке аз оқилон, балки Холиқ ва раъиси онон аст ва бо ин васф, тахсиси Қуръон бо суннати Паёмбар мумкин нест; Магар онки суннатӣ мутавотир ва ошкор монанди Қуръон бошад ки дар ин сурат, тахсиси Қуръон бо он мумкин аст, вале пӯшида нест ки чунин суннате вуҷуд надорад; Зеро машҳуртарин ривоёте ки дар садади тахсиси Қуръон аст, аз тавотир ва ошкории Қуръон бархурдор нест ва бо ин васф, салоҳияти тахсиси Қуръонро надорад; Бо таваҷҷуҳ ба инки дар мавориди таъоруз, ривояти заъифтар бар ривояти қавитар муқаддам намешавад ва суннат, ривояти заъифтар ва Қуръон, ривояти қавитар аст. Аз инҷо дониста мешавад ки шаъни