балки муқтазои адл ва лутфи Ӯст.

Воқеъ он аст ки пазириш ва итоъат аз халифаи Худованд дар замин, мабнои сиҳҳати ақида ва амал аст ва тардиде нест ки сиҳҳати ақида ва амал, барои қабули он шарт аст ва ба ҳамин сабаб, Худованд ақида ва амали иблисро ҳангоме ки аз саҷда бар Одам худдорӣ кард, ботил сохт; Чароки Одам халифаи Худованд дар замин буд ва саҷдаи бар ӯ ба маънои иқрор ба бартарии ӯ ва табъан пазириш ва итоъат аз ӯ буд ва иблис худро аз ӯ бартар донист; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿قَالَ أَنَا خَيْرٌ مِنْهُ ۖ﴾[1]; «Гуфт ман аз ӯ бартарам» Ва ба ҳамин сабаб, ба пазириш ва итоъат аз ӯ сар фуруд наёварад ва дар натиҷа, Худованд ақида ва амали ӯро ботил сохт ва ӯро дар ақида «Кофир» ва дар амл «Фосиқ» донист; Чунонки фармудааст: ﴿وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ أَبَىٰ وَاسْتَكْبَرَ وَكَانَ مِنَ الْكَافِرِينَ﴾[2]; «Ва чун ба фариштагон гуфтем ки барои Одам саҷда кунед пас саҷда карданд магар иблис ки сар боз зад ва бузургӣ ҷуст ва аз кофирон буд» Ва фармудааст: ﴿وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ كَانَ مِنَ الْجِنِّ فَفَسَقَ عَنْ أَمْرِ رَبِّهِ ۗ﴾[3]; «Ва чун ба фариштагон гуфтем ки барои Одам саҷда кунед пас саҷда карданд магар иблис ки ҷин буд, пас аз фармони Парвардигораш фосиқ шуд»! Бо ин васф, рӯшан аст ки ҳар кас аз пазириш ва итоъати халифаи Худованд дар замин сар боз занад, рӯйкардӣ шабеҳи рӯйкарди иблисро дар пеш гирифта ва аз ҳизби шайтон аст ва табъан монанди ӯ ақида ва амалаш нодида гирифта мешавад; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿أُولَٰئِكَ حِزْبُ الشَّيْطَانِ ۚ أَلَا إِنَّ حِزْبَ الشَّيْطَانِ هُمُ الْخَاسِرُونَ﴾[4]; «Онон ҳизби шайтонанд, огоҳ бошед ки ҳизби шайтон ҳамон зиёнкоронанд»!

[Тариқаи шинохти Маҳдӣ барои мардум]

Рӯшан аст ки пас аз рафъи монеъи зуҳури Маҳдӣ ва дастрасӣ мардум ба ӯ, шинохти айнии ӯ барои онон ба наҳви яқинӣ лозим аст ва чун шинохте, ба василаи ояте аз ҷониби Худованд ҳосил мешавад; Чароки Маҳдӣ халифаи Худованд аст ва табъан