мешавад ки васияти Расули Худо табъан ва билиҷбор, маътуф ба ҳамин мавзӯъ ва дар ростои табйини он буда; Чароки вазифаи он Ҳазрат, пешгирӣ аз ихтилофи миёни мусалмонон ва эҷоди имкон барои ҳалли он будааст; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿وَمَا أَنْزَلْنَا عَلَيْكَ الْكِتَابَ إِلَّا لِتُبَيِّنَ لَهُمُ الَّذِي اخْتَلَفُوا فِيهِ ۙ وَهُدًى وَرَحْمَةً لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ﴾[1]; «Ва китобро бар ту нозил накардем магар барои инки ҳар чи дар он ихтилоф кунандро барояшон табйин намоӣ ва ҳидоят ва раҳмате барои гурӯҳе бошад ки имон меоваранд»! Бар ин асос, рӯшан аст ки он Ҳазрат, бар хилофи пиндори бадгумонон ба ӯ, ин вазифаи худро бо табйни чигунагии ҳукумат баъд аз худ ва таъаллуқ ё адами таъаллуқаш ба хонадонаш ки асл ва меҳвари ихтилофи умматаш буда, анҷом дода; Чунонки ба унвони намуна, пеш аз даргузашти худ, дар мавотин ва ба анҳоъи мухталиф фармудааст: «أيّها النّاسُ إنّي أُوشَكُ أنْ أُدْعىٰ فأُجيبَ و إنّي مَسؤُولٌ و أنتُم مَسؤُولونَ فإنّي تارِكٌ فيكُمُ الثَّقَلَينِ خَلیفَتَیْنِ كتابَ اللّهِ و عِتْرَتي أهلَ بَيتي إنْ تَمَسَّكْتُم بهما لَن تَضِلُّوا بَعدِي فانْظُرُوا كَيفَ تَخْلُفُوني فيهما و إنّهما لَن يَفْتَرِقا حتّى يَرِدا عليَّ الحَوضَ نَبّأني بذلكَ اللّطيفُ الخَبيرُ»; «Эй мардум! Ман наздик шудааст ки фаро хонда шавам пас иҷобат кунам, дар ҳоле ки ман масуълам ва шумо низ масъул ҳастед; Пас ман дар миёни шумо ду гаронмояеро ба унвони халифа боқӣ мегузорам: Китоби Худо ва итратам ки аҳли байтам ҳастанд, ҳаргоҳ ба он ду тамассук ҷӯйед ҳаргиз пас аз ман гумроҳ нахоҳед шуд, пас бингаред ки пас аз ман бо он ду чи мекунед ва он ду ҳаргиз аз ҳам ҷудо намшаванд то он гоҳ ки назди ҳавз бар ман ворид шаванд, Борикбини огоҳ манро ба ин хабар додааст»! Ин ҳадис бисёр муҳим ва бунёдин ки ба «Ҳадиси сақалайн» маъруф аст ва бар вуҷуби тамассук ба итрат ва аҳли байти он Ҳазрат дар канори Қуръон ва хилофат ва табъан ҳокимияти онон баъди он Ҳазрат аз ҷониби Худованд, далолат дорад, бо мазомини мушобе, тавассути беш аз си тан аз асҳоби он Ҳазрат, монанди Салмони Форсӣ[2], Абузари Ғиффорӣ[3], Абу Саъиди Худрӣ[4], Зайд ибни