Лутфан ба нукоти зер таваҷҷуҳ кунед:

1 . Имом Маҳдӣ алайҳи салом бино бар қоъидаи ﴿إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ﴾[1] аз ҳайси ҷисмонӣ башаре монанди сойири мардум аст ва табъан маърузи аворизи табиъӣ воқеъ мешавад; Ҳамон тавр ки Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам ва Паёмбарони пеш аз ӯ маърузи ин авориз воқеъ мешуданд, то ҷойе ки ҳамсари Иброҳим алайҳи салом гуфт: ﴿يَا وَيْلَتَى أَأَلِدُ وَأَنَا عَجُوزٌ وَهَذَا بَعْلِي شَيْخًا ۖ إِنَّ هَذَا لَشَيْءٌ عَجِيبٌ﴾[2]; «Эй вой бар ман! Оё фарзанд оварам дар ҳоле ки пиразане ҳастам ва ин шавҳарам пирамарде аст?! Ин бегумон чизи аҷибе аст» Ва бародарони Юсуф алайҳи салом гуфтанд: ﴿يَا أَيُّهَا الْعَزِيزُ إِنَّ لَهُ أَبًا شَيْخًا كَبِيرًا﴾[3]; «Эй азиз! Ӯ падари пир ва солхӯрда дорад» Ва Закариё алайҳи салом гуфт: ﴿رَبِّ إِنِّي وَهَنَ الْعَظْمُ مِنِّي وَاشْتَعَلَ الرَّأْسُ شَيْبًا﴾[4]; «Парвардигоро! Ҳароина устухонам суст гардида ва сарам аз пирӣ сапед гаштааст» Ва гуфт: ﴿رَبِّ أَنَّى يَكُونُ لِي غُلَامٌ وَكَانَتِ امْرَأَتِي عَاقِرًا وَقَدْ بَلَغْتُ مِنَ الْكِبَرِ عِتِيًّا﴾[5]; «Парвардигоро! Чигуна барои ман писаре бошад дар ҳоле ки занам нозост ва худ низ аз солхӯрдагӣ фартут шудаам?!» Оре, ногузир бояд имом Маҳдӣ алайҳи салом дар ҳангоми зуҳураш, тавонойӣ қиём ба шуъуни имоматро дошта бошад. Ривоёте аз аҳлӣ байт низ расидааст ки аз зуҳури ӯ ба сурати ҷавон бо вуҷуди куҳулати син хабар медиҳанд; Чунонки аз Ҳасан ибни Алӣ алайҳимо салом ривоят шудааст ки фармуд: «يُطِيلُ اللَّهُ عُمُرَهُ فِي غَيْبَتِهِ، ثُمَّ يُظْهِرُهُ بِقُدْرَتِهِ فِي صُورَةِ شَابٍّ دُونَ أَرْبَعِينَ سَنَةً، ذَلِكَ لِيُعْلَمَ أَنَّ اللَّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ»[6]; «Худованд дар ғайбаташ умри ӯро тӯлонӣ мекунад, сипас ӯро бо қудрати худ ба сурати ҷавоне ки камтар аз чиҳил сол дорад зоҳир мекунад. Он барои ин аст ки дониста шавад Худованд бар ҳар чизе тавоност» Ва аз Ҷаъфар ибни Муҳаммад алайҳимо салом ривоят шудааст ки фармуд: «لَوْ قَدْ قَامَ الْقَائِمُ لَأَنْكَرَهُ النَّاسُ، لِأَنَّهُ يَرْجِعُ إِلَيْهِمْ شَابًّا مُوَفَّقًا، لَا يَثْبُتُ عَلَيْهِ إِلَّا مَنْ قَدْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثَاقَهُ فِي الذَّرِّ الْأَوَّلِ»[7]; «Агар қоъим қиём кунад, мардум ӯро инкор мекунанд; Чароки ӯ ба сурати ҷавонӣ буруманд ба сӯӣ онон боз мегардад. Касе бар эътиқод ба ӯ поядор намемонад магар касе ки Худованд дар олами зарри нахустин аз ӯ паймон гирифта бошад» Ва дар ривояти дигаре омадааст ки фармуд: «وَإِنَّ مِنْ أَعْظَمِ الْبَلِيَّةِ أَنْ يَخْرُجَ إِلَيْهِمْ صَاحِبُهُمْ شَابًّا وَهُمْ يَحْسَبُونَهُ شَيْخًا كَبِيرًا»[8]; «Ва аз бузургтарин гирифториҳо он аст ки соҳибашон ба сурати ҷавоне ба сӯяшон меояд, дар ҳоле ки онон мепиндоранд бояд пирамардӣ солхӯрда бошад» Ва дар ривояти дигаре омадааст ки фармуд: «يَغِيبُ غَيْبَةً فِي الدَّهْرِ وَيَظْهَرُ فِي صُورَةِ شَابٍّ مُوَفَّقٍ ابْنِ اثْنَيْ وَثَلَاثِينَ سَنَةً، حَتَّى تَرْجِعَ عَنْهُ طَائِفَةٌ مِنَ النَّاسِ، يَمْلَأُ الْأَرْضَ قِسْطًا وَعَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ ظُلْمًا وَجَوْرًا»[9]; «Барои муддатӣ тӯлонӣ ғойиб мешавад ва ба сурати ҷавои бурумандӣ сиву ду сола зуҳур мекунад, то инки гурӯҳе аз мардум аз эътиқод ба ӯ боз мегарданд. Заминро аз адл ва дод пур мекунад, ҳамон тавр ки аз зулм ва ҷавр пур шуда бошад» Ва аз Алӣ ибни Мӯсо алайҳимо салом ривоят шудааст ки фармуд: «إِنَّ الْقَائِمَ هُوَ الَّذِي إِذَا خَرَجَ كَانَ فِي سِنِّ الشُّيُوخِ وَمَنْظَرِ الشُّبَّانِ، قَوِيًّا فِي بَدَنِهِ حَتَّى لَوْ مَدَّ يَدَهُ إِلَى أَعْظَمِ شَجَرَةٍ عَلَى وَجْهِ الْأَرْضِ لَقَلَعَهَا، وَلَوْ صَاحَ بَيْنَ الْجِبَالِ لَتَدَكْدَكَتْ صُخُورُهَا»[10]; «Қоъим касе аст ки чун хуруҷ мекунад, дар синни пирон ва симои ҷавонон аст ва ба қадре неруманд аст ки агар дасташро ба бузургтарин дарахти рӯйи замин андозад онро аз ҷой барканад ва агар миёни кӯҳҳо фарёд занад, сахраҳои онҳо аз ҳам бипошад» Ва дар ривояти дигаре омадааст ки фармуд: «عَلَامَتُهُ أَنْ يَكُونَ شَيْخَ السِّنِّ، شَابَّ الْمَنْظَرِ، حَتَّى أَنَّ النَّاظِرَ إِلَيْهِ لَيَحْسَبُهُ ابْنَ أَرْبَعِينَ سَنَةً أَوْ دُونَهَا، وَإِنَّ مِنْ عَلَامَاتِهِ أَلَّا يَهْرَمُ بِمُرُورِ الْأَيَّامِ وَاللَّيَالِي حَتَّى يَأْتِيَهُ أَجَلُهُ»[11]; «Нишонааш ин аст ки аз лиҳози син кӯҳансол ва аз назари зоҳири ҷавон аст, то ҷойе ки бинанда ӯро ҷиҳил сола ё камтар мепиндорад ва аз нишонаҳояш ин аст ки бо гузашти рӯзҳо ва шабҳо фартут намешавад то он гоҳ ки аҷалаш фаро расад», вале ин ривоёт дар суратӣ сиҳҳат, таъорузе бо инки он ҳазрат башаре монанди сойири мардум аст, надорад; Чароки афроди кӯҳансол низ ҳаргоҳ табъӣ солим ва мизоҷӣ мӯътадил ва ҷисмӣ қавӣ ва разқӣ покиза дошта бошанд, ҷавон ба назар мерасанд. Вонгаҳе мумкин аст ки ин каромате барои он ҳазрат ва нишонае аз ҷониби Худованд бошад; Чунонки ривоят шудааст ки Амр ибни Ҳамқи Хазоъӣ ба Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам об дод, пас онҳазрат фармуд: «اللَّهُمَّ مَتِّعْهُ بِشَبَابِهِ»; «Худовандо! Ӯро аз ҷавонияш баҳраманд соз», пас ҳаштод сол аз умарш гузашт, дар ҳоле ки як тори мӯяш сафед нашуд[12]. Ба ҳар ҳол, қадри мусаллам ин аст ки имом Маҳдӣ алайҳи салом ба ҳангоми зуҳураш, қудрати бадании кофӣ барои қиём ба шуъуни имоматро хоҳад дошт, хоҳ ба сурати ҷавоне бошад ва хоҳ ба сурати пирамарде, ﴿وَاللَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ﴾[13]; «Ва Худованд бар ҳар коре тавоност».

2 . Издивоҷи имом Маҳдӣ алайҳи салом аз лиҳози ақлӣ ва шаръӣ мумкин аст, вале собит нест. Аз ин рӯ, гуфтугӯ дар бораи он ваҷҳе надорад.

3 . Издивоҷи имом Маҳдӣ алайҳи салом ба як духтари Теҳронӣ, маҳзи иддаъо аст ки далиле барои он вуҷуд надорад ва баъид аст ки як олими мусалмон чунин иддаъое карда бошад ва агар чунин иддаъое карда, иштибоҳ кардааст. Аз шумо интизор меравад ки ба ахбори яқинӣ ва баййин иктифо кунед ва ба ахборӣ заннӣ ва ваҳмӣ аҳмият надиҳед; Чароки ахбори заннӣ ва ваҳмӣ, эътиборе надоранд ва мисдоқи хурофот ва шойеъот ҳастанд.